Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...
Πολλά μπράβο και για αυτή σου την ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και καλό μήνα Ανδρομέδα μου:)
Το είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα μπας και πιάσω μερικούς στο φιλότιμο.
ΔιαγραφήΘα σου πρότεινα να διαβάσεις τι κάνουν στην Τουρκία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θεωρώ εκπληκτικό και δεν στοιχίζει τίποτα να το εφαρμόσουμε και εμείς.
Λίγο μυαλό θέλει.
Καλό μήνα να έχεις.
Το έχω τσεκάρει και μάλιστα ήδη απο το βιβλίο της Ιορδανίδου Λοξάνδρα, έλεγε μέσα πόσο οι Τούρκοι είχαν αδυναμία στα σκυλιά και υπήρχε επίσημη εντολή από τον διοικητή να μην πειράζει κανείς τις αγέλες των αδεσπότων. Να λέμε όμως και τα δικά μας. Στο Αγρίνιο νομίζω ο δήμος έβαλε παντού ταϊστρες.
Διαγραφήoff topic: praise you my private library - I wonder if you like it?
ΑπάντησηΔιαγραφή