Απο την παράνοια της νόσου Crohn στην παράνοια της δημόσιας υγείας

Για τη νόσο του crohn σας έχω ξαναμιλήσει. Χρόνια μεταστατική φλεγμονώδης νόσος του λεπτού εντέρου. Σε ελεύθερη μετάφραση ο ασθενής έχει ένα παρατεταμένο έλκος στο λεπτό έντερο. Αιτιολογία; Η απουσία εκείνων των ενζύμων από το λεπτό έντερο που διαχωρίζουν τις τοξικές ουσίες των τροφών από τις ωφέλιμες. Συνέπειες; Δημιουργία φλεγμονών (πληγών) εντός αλλά και εκτός λεπτού εντέρου. Συμπτώματα; Νομίζεις πως περνάς μια παρατεταμένη εμπύρετη γαστρεντερίτιδα. Έχεις χρόνια κόπωση, έντονα συναισθήματα θλίψης και απόγνωσης, πρόσληψη βάρους κυρίως στην κοιλιακή χώρα και αναιτιολόγητες φλεγμονές σε άλλους τους ιστούς και τα όργανα του σώματος. Θεραπεία; Δεν υπάρχει ίαση της πάθησης, αλλά καταστολή αυτής μέσα από τρία επίπεδα θεραπείας. Πρώτο επίπεδο για τις ηπιότερες εκδοχές της νόσου, εις αεί δαπανηρότατη φαρμακευτική αγωγή με ελάχιστη κάλυψη από τα ταμεία ασφάλισης. Δεύτερο επίπεδο για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις, ενδοφλέβια χορήγηση βιολογικών παραγόντων. Μια ιδιαιτέρως επίπονη ως προς τις παρενέργειές της θεραπεία. Τρίτο επίπεδο για τις επίμονες περιπτώσεις, χειρουργική αφαίρεση εκείνου του τμήματος του λεπτού εντέρου που φέρει την μεγαλύτερη φλεγμονή. 

Οκ μπορεί η παρουσίαση αυτή να μην είναι η πιο ιατρικώς ενδεδειγμένη, αλλά καλύπτει τον βασικό σκελετό της πάθησης. 

Βασικότερη προϋπόθεση για να αντιμετωπιστεί η νόσος αυτή είναι η ασφαλιστική κάλυψη. Οι αγωγές είναι δυσβάστακτες. Ενδεικτικά θα σας πω πως το ενέσιμο υλικό του βιολογικού παράγοντα κοστολογείται στα 500 euro ανά 20 kg  σωματικού βάρους. Αν λοιπόν κάποιος δεν έχει ασφάλεια υγείας δεν μπορεί να βαστάξει το κόστος της θεραπείας. Το ένα καλό είναι πως ο πάσχον δικαιούται να βγάλει σύνταξη αναπηρίας και να είναι καλυμμένος ιατρικά εις αεί. Το κακό είναι πως για να είσαι σε θέση να διεκδικήσεις την σύνταξη αυτή, πρέπει πρώτα να ξεκινήσεις αυτήν την θεραπεία. Άρα η ασφάλεια είναι μονόδρομος.

Εδώ βέβαια θίγονται άλλα θέματα. Όπως όλοι γνωρίζουμε τα ασφάλιστρα και ειδικά αυτά του ΕΟΠΥΥ είναι ανεβασμένα στα ύψη. Το πιο σοβαρό όμως είναι πως αν καθυστερήσεις την πληρωμή τους έστω και για μία ημέρα, χάνεις την ασφάλεια υγείας σου και πρέπει να κάνεις εκ νέου ρύθμιση πληρωμών η οποία χρεώνεται κάπου στα 1300 euro έξτρα! 

Ωραία λοιπόν έχεις όλα αυτά πάνω από το κεφάλι σου και ξεκινάς για θεραπεία. Και σε αυτήν την περίπτωση οι επιλογές είναι δύο. Η μία είναι να κάνεις γρήγορα τη δουλειά σου σε μία ιδιωτική κλινική (όνειρο θερινής νυκτός δηλαδή) και η άλλη να περιμένεις υπομονετικά να κλείσεις ραντεβού σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο.

Τα κάνεις όλα αυτά, περνάς από όλες τις ειδικότητες των ιατρών που χρειάζεσαι, ανάλογα με τα προβλήματα που έχεις βγάλει εξ αιτίας της πάθησης και έρχεται η μεγάλη ημέρα της εισαγωγής. Κι εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με την στενάχωρη πραγματικότητα της δημόσιας υγείας. Τις περικοπές του προσωπικού, τις ελλείψεις ακόμα και στις στοιχειώδεις υποδομές και όλα αυτά τέλος πάντων που όλοι ξέρετε. Αυτό όμως το προσπερνάς γιατί λες πως την ευθύνη την φέρει η ακραία φιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και ο ανοιχτός πόλεμος που έχει ανοίξει με κάθε δημόσιο αγαθό πάντα με την χυδαία επίφαση της διαφθοράς του δημοσίου κλπ κλπ κλπ.

Αυτό όμως που δεν προσπερνάς είναι η γαϊδουριά. Αν ανέφερα όλο το παραπάνω ιστορικό, το έκανα για να υπενθυμίσω πως τα ιατρικά περιστατικά των ανθρώπων που μπαίνουν στο νοσοκομείο, είναι ως επί το πλείστων πολύ σοβαρότερα από αυτήν την πάθηση. Φανταστείτε έναν πατέρα, μία, μάνα, μία αδερφή ή μια σύζυγο να έχει την αγωνία για τον ασθενή  της, να έχει την κούραση και τα τρεξίματα της και να πέφτει πάνω στο αγενέστατο διοικητικό προσωπικό. Και πώς να το κάνουμε ρε φίλε; Δεν μπορείς να βλέπεις τον νέο ειδικευόμενο, ξενυχτισμένο από το διάβασμα και τις εφημερίες γιατρό, να γίνεται θυσία για σένα και να κάνει τα αδύνατα δυνατά μέσα σε όλες αυτές τις αντίξοες εργασιακές συνθήκες και μετά να έρχεται ο διοικητικός υπάλληλος που πιάνει δουλειά στις 9 και φεύγει το αργότερο στις 2 και να σου βάζει τις φωνές γιατί τόλμησες να μην γνωρίζεις την γραφειοκρατική διαδικασία… Πάμε καλά; Πας να παραδόσεις βιβλιάριο υγείας και σε ρωτάει ο άλλος τι θες; Πας σε λάθος γκισέ και ο υπάλληλος αρχίζει και σε βρίζει; 

Μόλις χθες ήταν μια άρρωστη νεαρή γυναίκα που έπρεπε να νοσηλευτεί και δεν ήξερε σε πιο τμήμα να πάει. Απευθύνεται σε μία υπάλληλο για να ζητήσει διευκρινήσεις και αντί για βοήθεια εισπράττει ένα: «Τι θες κυρά μου κι εσύ πρωϊνιάτικα; Δε μας παρατάς;»

Αμ το άλλο; Που τα κυλικεία των νοσοκομείων είναι ακριβότερα κι από καφετέρια; Πού ζούμε ρε παιδιά; Σε αυτό το σημείο ήθελα να το κάνω πολύ μελό. Να πω για την φτωχή γιαγιάκα που έρχεται από την επαρχία για να συνοδεύσει τον ανήμπορο άντρα της και τη βγάζει για μέρες ή και βδομάδες ολόκληρες πάνω σε μια καρεκλίτσα και ξεροσταλιάζει να φάει κάτι από τα περισσεύματα και τα κεράσματα των διπλανών.. Το πα κι ορίστε μου σηκώθηκε  η τρίχα κάγκελο. Ευτυχώς που πάντα στα νοσοκομεία αναπτύσσεται και η αλληλεγγύη μεταξύ των οικογενειών και βγαίνει η δουλειά. 

Και μέσα σε όλα αυτά οι μεγάλοι αφανείς ήρωες βέβαια είναι πάντα οι νοσοκόμοι και οι τραυματιοφορείς. Οι χαμηλόμισθοι νοσοκόμοι και τραυματιοφορείς να το τονίσουμε αυτό, που έχουν να κάνουν πάντα τις πιο βρόμικες και επισφαλείς δουλειές.