Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...
λιγο θυμωμενη η μανταμ η ειναι η ιδεα μου ? χιχιχι
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ καλη δουλεια Χριστινακι μου!
Αν σου πω πως ακόμα δεν καταστάλαξα αν είναι μαντάμ ή κύριος... ναι ειναι συνοφρυωμένο το πρόσωπο ίσως όχι από θυμό αλλά από αποφασιστικότητα σίγουρα.
Διαγραφήκαταρχήν μπράβο τσακάλι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεύτερον...και εγώ δεν ξέρω ακόμη αν μου κάνει σε μαντάμ ή μεσιέ...όπως και να 'χει και πάλι εύγε!
καλησπέρααα :)
mille merci madmazel! Καλό βραδάκι!
ΔιαγραφήΠολύ ιδιαίτερο το έργο σου! Οντως, μοιάζει και με άντρα, ιδίως εαν το δεις μισό από τη μύτη και πάνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεγαλοπρεπή!
ΑπάντησηΔιαγραφή