Εμείς κι ο κόσμος #1

link

Τα κακά νέα ακούγονται στις ειδήσεις,

Τα καλά ακούγονται στον ουρανό…

Δεν υπάρχει περίπτωση στις μέρες μας να ανοίξεις τηλεόραση, εφημερίδα, internet και να μην πάθεις μία μικρή κατάθλιψη. Παντού και πάντα ακούς και διαβάζεις τρομακτικότατα πράματα. Τόσο τρομακτικά και αηδιαστικά που φτάνεις στο σημείο να λες: «Καλά σε τι κόσμο ζω; Σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά μου;» Υποθέσεις διαστροφής και βαρβαρότητας και απονομή δικαιοσύνης σχεδόν ανύπαρκτη. Και πάλι λες: «Κυκλοφορούν ανάμεσά μας τόσα κτήνη; Ποιον μπορείς να εμπιστευτείς στις μέρες μας;» Οι πιο ευαίσθητοι δε από εμάς σίγουρα πολλές φορές πιάνουν τους εαυτούς τους στα πρόθυρα της αυτοδικίας. 

Πολλές φορές έκατσα και φιλοσόφησα όλα αυτά τα παράξενα και αποκρουστικά φαινόμενα βίας και αδικίας και κατέληξα σε διάφορα συμπεράσματα. Το πρώτο και το πιο προφανές είναι πως, πάντα το κακό φώλιαζε στις καρδιές των ανθρώπων και πάντα συνέβαιναν στον κόσμο τρομακτικά πράγματα, (λίγη ιστορία να διαβάσει κανείς καταλαβαίνει). Η ενημέρωση απλά είναι τέτοια στις μέρες μας, που αυτά τα πράγματα βγαίνουν πλέον στην επιφάνεια. Άλλες φορές βγαίνουν με χρήσιμο τρόπο και άλλες φορές με σκανδαλοθηρικό. 

 

link

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι λίγο πιο τολμηρό και το πάει το θέμα λίγο παραπέρα. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, σκέφτηκα πως δεν μπορεί παρά να έχει κάποιο λάκκο η φάβα. Ένας ευαίσθητος και ευσυνείδητος άνθρωπος, δεν θα μπορούσε με καμία κυβέρνηση να προκαλέσει εσκεμμένα τον πόνο στους γύρω του. Συνεπώς ο πειρασμός σε αυτούς τους ανθρώπους για να πέσουν στην παγίδα του κακού είναι η απελπισία. Αν ένας καλός άνθρωπος φτάσει στο σημείο να πιστέψει πως το κακό βασιλεύει, δεν θα φτάσει στο σημείο να χάσει την εμπιστοσύνη του στο Θεό και τους ανθρώπους; Δεν θα καταλήξει σκληρόκαρδος και καχύποπτος; Δεν θα καταλήξει μισότρελος και πολλές φορές αυτόχειρας; Μήπως τελικά το κακό απλά κάνει πολύ φασαρία για να ακουστεί και να του δώσουμε παραπάνω προσοχή από όσο πρέπει; Μήπως όλα είναι μια παγίδα για να χάσουμε την αθωότητά μας και την πίστη μας;

Εξάλλου αν μελετήσουμε και πάλι ιστορία, μαθαίνουμε πως τα σκληρότερα βασανιστήρια αιχμαλώτων, ήταν εκείνα που οι βασανιστές προσπαθούσαν να αποκτηνώσουν τα θύματά τους. Να τα εξαναγκάσουν να χάσουν την ανθρωπιά τους. 

 

link

Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω πως το κακό δεν εισβάλλει στη ζωή μας αν δεν του ανοίξουμε εμείς την πόρτα. Σίγουρα θα συνεχίζουν να γίνονται πολλά άσχημα γύρω μας, αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε την υπευθυνότητα με την υπερευαισθησία. Κι εκεί είναι που θα πρέπει να ανακαλύψουμε και την διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αδιακρισία και την συνευθύνη. Πολλές φορές πιστεύουμε πως είναι αδιάκριτο να ξέρουμε τι γίνεται στο σπίτι του διπλανού μας κι ακόμα πιο αδιάκριτο να επεμβαίνουμε στα οικογενειακά του. Κι όμως τα μεγαλύτερα εγκλήματα διαπράττονται μέσα σε κλειστές κοινωνίες όπου ο περίγυρος ξέρει και δεν μιλά. Οκ πάντα θα υπάρχει ένας στραβός δίπλα μας, αλλά τι στο καλό κοστίζει να έχουμε το νου μας; 

Ανεξάντλητο θέμα βέβαια, μιας και η πρόνοια στη χώρα μας είναι τόσο μα τόσο πίσω. Συνήθως πρέπει πρώτα να γίνει το κακό και μετά να ληφθούν τα σωστά μέτρα. Γι αυτό ο κλήρος πέφτει και πάλι στον γενναίο και στην πρωτοβουλία των απλών ανθρώπων. 

 

link

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την καλή γειτόνισσα που με είχε γλυτώσει μια φορά από το θυμό της μάνας μου. Ήμουν πρώτη δημοτικού και μόλις μάθαινα να γράφω το όνομά μου. Στο σπίτι οι γονείς μου δεν τα πηγαίνανε καθόλου καλά. Η διαρκής εμπόλεμη κατάσταση με έκανε να μένω πίσω στο σχολείο. Η μητέρα μου νευρική και άπειρη βγήκε εκτός εαυτού όταν εγώ αδυνατούσα να μάθω την ορθογραφία μου. Η γειτόνισσα όμως που παρακολουθούσε την κατάσταση στο σπίτι, έφτασε στα όριά της και σαν άκουσε τα κλάματα μου δεν άντεξε και επενέβη. Πρώτα μάλωσε τη μητέρα μου και μετά ενημέρωσε τον πατέρα μου και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που γνώριζε. Μια απλή κίνηση που συνέβαλε κατά πολύ στο να αλλάξουν πολλά στην καθημερινότητά της ζωής μου. Η γιαγιά μου αυτομάτως με πήρε στο σπίτι της και το ζευγάρι έμεινε μόνο, να ξεδιαλύνει τα θέματά του, μέχρι την οριστική του ρήξη. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Η στοργική Ελληνίδα γιαγιά που αναλαμβάνει το μεγάλωμα του παιδιού και η σοκαρισμένη μάνα που προσπαθεί να αναρρώσει από ένα δύσκολο διαζύγιο. 

Γι αυτό λοιπόν πρέπει να παρεμβαίνουμε όπου και όποτε το απαιτούν οι περιστάσεις κι εμείς οι ίδιοι να είμαστε εξωστρεφείς και να μιλάμε ανοιχτά για όσα μας συμβαίνουν. Γιατί δεν είναι όλες οι ιστορίες των παιδιών απλές με κάποια μικροεπεισόδια  στο σπίτι. Υπάρχουν και παιδιά που βρίσκονται σε τρομακτικά μεγαλύτερο κίνδυνο και ο περίγυρος σωπαίνει…

link