 |
| link |
Όποιος σιχαίνεται
τα φύκια να σηκώσει το χέρι.
Το σκούρο μπλε της
θάλασσας είναι πάντα κακός οιωνός για όσους τρέμουν τα σκοτεινά νερά. Δεν ξέρω
αν αυτός ο φόβος σχετίζεται με το άγνωστο ή με την ανατριχιαστική αίσθηση πως
κάτι επικίνδυνο και γλοιώδες μπορεί να μας ακουμπήσει, το αποτέλεσμα είναι
πάντα το ίδιο. Τρόμος και πανικός.
Οι πιο μυστήριες
παραλίες είναι αυτές που έχουν μπαλώματα. Αυτές που σε σημεία βλέπεις άσπρο
πάτο και σε σημεία μαύρο. Μπαίνεις μέσα ωραίος, ωραίος και λες θα χαρτογραφήσω τον βυθό και θα
πηγαίνω από τα καθαρά. Έλα μου ντε όμως, που πάντα ξεχνιέσαι από τα δροσερά
νερά κι εκεί που επιπλέεις αμέριμνος ανάσκελα και νομίζεις ότι το χεις, το
ρεύμα σε παρασέρνει και σε πάει ακριβώς πάνω από εκείνο το σημείο που
απέφευγες. Και μόλις νιώσεις εκείνο το γνωστό τρομακτικό γαργαλητό στο πόδι, σε
πιάνει πανικός και είτε πνίγεσαι, είτε κολυμπάς όσο πιο γρήγορα μπορείς μέχρι
να βγεις και πάλι στα καθαρά νερά.
Ε μη μου πείτε
πως δεν είναι έτσι κι η ζωή; Όπως λέει και το τραγούδι ‘’ κι είν’ η ζωή του
καθενός θάλασσα δίχως άκρη’’. Όλοι
κάνουμε τα πλάνα μας, τα κουμάντα μας και λέμε πως θα τη βγάλουμε
καθαρή. Είμαστε καπάτσοι και δεν θα μας βρουν προβλήματα, δεν θα πέσουμε σε
σκοτεινά και άγνωστα νερά. Τακτοποιούμε τη ζωούλα μας, την αράζουμε στην βόλεψή
μας και έρχεται ένα ρεύμα και μας πάει στα φύκια. Ο εγωιστής σίγουρα θα πάθει black out και από την άρνηση και την τρομάρα του θα ξεχάσει το κολύμπι και θα
πνιγεί. Ο προνοητικός θα ταραχθεί μεν αλλά θα κολυμπήσει, θα κολυμπήσει όσο πιο
ψύχραιμα και επίμονα μπορεί.
Τη στιγμή που θα βρίσκεται μέσα στα σκοτεινά νερά δε θα μπορέσει ποτέ να αξιολογήσει το νόημα της κατάστασής του. Δεν θα το φιλοσοφήσει, δε θα το αναλύσει, δε θα μετρήσει τι καλό θα βγει από αυτό, απλά θα κολυμπήσει και σαν βγει στα ρηχά θα ξαπλώσει και θα ξεκουραστεί και την επόμενη που θα βουτήξει θα ξέρει πώς να καλυμπάει πλέον σε όλα τα νερά.
 |
| link |
Σηκώνω και τα δύο χέρια...είχα που είχα τη φοβία...πριν καμιά 15χρόνια προστέθηκε και ένα σκηνικό με μία φίλη να μας θέλει πολλά μέτρα μακριά από την παραλία κολλημένες με τα στρώματα πάνω από ένα μαύρο χάος φυκιών...!Τότε μείναμε τρομαγμένες περιμένοντας βοήθεια...η οποία δόξα τω Θεό ήρθε από μια βαρκούλα με τρεις παππούδες!να ναι καλά οι άνθρωποι!!!(χαχαχαχα που θυμάμαι τις τρομαγμένες φάτσες μας γελάωτ...τότε μόνο για γέλια δεν ήταν!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τα φύκια της ζωής...όταν τα συναντάς κατ' επανάληψη...μαθαίνεις και κολύμπι...και υπομονή...και πολλά ακόμη
αν δεν θέλεις να να βρεθείς αγκαλιά μαζί τους...!όχι πως είναι πάντα εύκολο φυσικά...αλλά είπαμε οι επιλογές δύο...μπρος στεριά και κάτω φύκια!!!
πολύ με άρεσε!εύγε!
φιλιά πολλά:)
Χαχα μπρος στεριά και κάτω φύκια! Σε στρωματάκι ήσουν και τρόμαξες φαντάσου εμένα που ήμουν τα ανάσκελα και επέπλεα και μετά από λίγο άρχισαν τα άτιμα μου γαργαλάν τα πόδια! Εκεί είναι που παθαίνεις την κράμπα και πνίγεσαι. Ούρλιαζα και κολυμπούσα, χτύπαγα τα πόδια μου και σήκωσα περισσότερο αφρό κι από κρις κραφ. Μετά από αυτό πραγματικά Σαν την Χαλκιδική ΔΕΝ έχει!
ΔιαγραφήΤα σιχαίνομαι! Ακόμη και αυτά που δεν έχουν ζωή! Να προσθέσω οτι δε ξέρω καλό κολύμπι, θα τη βγάλω καθαρή;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
Θα τη βγάλεις, θα τη βγάλεις, θα πηγαίνεις εκεί που πατώνεις μόνο!
ΔιαγραφήΜπλιαχ..Αηδιαζω τα φυκια.. Οταν ημουν μικρη και πηγαινα για κολυμπι καθε φορα που τα συναντουσα παθαινα πανικο γιατι νομιζα πως κατι με κυνηγουσε κατω απο την θαλασσα.. Οποτε, εκοψα την θάλασσα και ησυχασα! Ουτε φυκια, ουτε αχινοι, ουτε τιποτα περιεργο πια! Γιουπι.. Η μονη σχεση που εχω πλεον με την θαλασσα ειναι μακρια και αγαπημενοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μιας και δεν παω καλα ουτε με το κολυμπι..δυσκολο να ξεμπερδεψω απο τα προβληματα της ζωης που με πνιγουν!
Φιλια κοριτσι..
Δεν μπορεί να μην βρήκες έστω και μία παραλία χωρίς φύκια. Δεν σε πιστεύω! Η θαλασσίτσα κάνει καλό! Εγώ δεν ξέρω ποδήλατο αν σε παρηγορεί αυτό.
Διαγραφή