Όταν βιάζεσαι ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα...

Τις προάλλες συνάντησα μια επιστήθια φίλη που είχα να την δω αρκετό καιρό. Δουλειές, τρεξίματα υποχρεώσεις. Ξέρετε πώς είναι αυτά.

 «Τι γίνεται ρε φιλενάδα; Πώς είσαι; Όλα καλά;» τη ρωτάω

«Πώς να μαι;» μου λέει

«Γιατί ρε συ; Αφού είσαι άνετη τώρα. Ξεμπέρδεψες και με το Μεταπτυχιακό σου. Τι σε χαλάει;» της λέω

«Ε μωρέ άμα δεν τελειώσω και με εκείνη την υπόθεση που σου έλεγα δεν θα ηρεμήσω.» μου απαντάει

«Για κάτσε!» την διακόπτω. «Τη μια μου λες να τελειώσει πρώτα εκείνο, την άλλη μου λες να τελειώσει μετά το άλλο και από άνοιξη πάμε καλοκαίρι και από καλοκαίρι πιάνουμε χειμώνα και για πότε περνάει ο καιρός ούτε που το καταλαβαίνεις.»

«Πλάκα, πλάκα δεν έχεις κι άδικο.» μου λέει

Και κάπως έτσι, μέσα από αυτήν την απλή κουβεντούλα, καταλήξαμε πως πάντα στη ζωή βάζουμε στόχους τους οποίους δεν τους χαιρόμαστε κι απλώς θέλουμε να ξεμπερδεύουμε με δαύτους για να πάμε κάπου παρακάτω. Πατάμε ένα κουμπάκι και παρακαλάμε να τρέξει η ζωή μας σε fast forward για να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα με κάποιες διαδικασίες. Να δεις ποια ταινία μου θυμίζει αυτή η υπόθεση; Α ναι! Το Click του Adam Sandler που ένας τυπάκος με βαρύ εργασιακό πρόγραμμα, βρήκε ένα τηλεχειριστήριο που με το πάτημα ενός κουπιού προσπερνούσε όλα τα βαρετά και κουραστικά κομμάτια της καθημερινότητάς του, ώσπου μια μέρα ξύπνησε γέρος και άρρωστος χωρίς να θυμάται καν τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του. 

Στα σχολικά μας χρόνια πάντα λέμε πως είμαστε καλά αλλά άμα τελειώσει και το σχολείο και ειδικά οι πανελλαδικές θα είμαστε καλύτερα. Αργότερα στο πανεπιστήμιο χαιρόμαστε για κανά δυο χρόνια που καταφέραμε κάτι και μετά πάλι λέμε, άντε να τελειώνουμε και με αυτό το ρημάδι να μπορέσουμε να κάνουμε και κανά καλό μεταπτυχιακό. Μετά έρχεται και το μεταπτυχιακό και λέμε ουφ να φύγει κι αυτό μπας και πιάσουμε καμιά δουλειά. Μετά έρχεται και η δουλειά και λέμε άντε τώρα να μαζέψουμε κανά κομπόδεμα για να ανοίξουμε σπιτικό. Ανοίγουμε σπιτικό και μετά  λέμε πως αν κάνουμε και το παιδί θα είμαστε καλυμμένοι. Έλα μου όμως που μετά έρχονται καινούργιοι στόχοι και αρχίζει νέος κύκλος ανυπομονησίας. Να, να μεγαλώσει λίγο το παιδί για να αυτονομηθεί, να μετά να πάει σε καλό σχολείο, να μετά να περάσει στο πανεπιστήμιο, να κάνει πολλές σπουδές, να, να  βγούμε στην σύνταξη, να, να παντρέψουμε το παιδί, να, να χαρούμε ένα εγγονάκι και μετά καλώς εχόντων των πραγμάτων, να αποδημήσουμε εις τόπον χλοερών, εις τόπον αναψύξεως και Θεός σχωρέστον…

Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση μας να είμαστε ανήσυχοι και να επιθυμούμε διαρκώς καινούρια πράγματα. Αυτό είναι κάτι φυσιολογικό γιατί μας αποτρέπει από το να μείνουμε στάσιμοι και κολλημένοι στα παλιά. Η εξέλιξη και η πρόοδος είναι μονόδρομος σε αυτή τη ζωή. Οι  παγίδες όμως που βάζουμε στον εαυτό μας ουκ ολίγες. Θέτουμε συνεχώς καινούριες προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα φτάσουμε στο σημείο να θεωρήσουμε τη ζωή μας ικανοποιητική. 

Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό το πράγμα είναι πολλοί και διάφοροι. Άλλοτε αναγκαζόμαστε να καταπιαστούμε με πράγματα που δεν αγαπάμε, μόνο και μόνο γιατί πρέπει να το κάνουμε. Πρέπει να πάμε στο σχολείο ακόμα κι αν το μισούμε, πρέπει να διαλέξουμε αργότερα μία τέχνη για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζειν μας, κλπ. Άλλοτε πάλι είμαστε απλώς τελειομανείς και φιλόδοξοι και αδημονούμε να αγγίξουμε την καταξίωση. Άλλοτε μας εξαναγκάζουν οι ίδιες οι συνθήκες της ζωής να ασχοληθούμε με δύσκολα και κουραστικά πράγματα κι άλλοτε η δύναμη της συνήθειας και ο φόβος της αλλαγής μας κρατάει κολλημένους στα ίδια και τα ίδια.  Ένα είναι όμως το μόνο σίγουρο, πως πρέπει να μάθουμε να κάνουμε παύσεις και να ξέρουμε πότε πρέπει να αναπαυόμαστε πριν προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Ο δρόμος της ζωής είναι πράγματι ανηφορικός αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν υπάρχουν σκάλες χωρίς πλατύσκαλα. Δεν υπάρχει σπορά χωρίς αγρανάπαυση και δεν υπάρχει καρποφορία χωρίς αλλαγή καλλιέργειας. 

Έχω συναντήσει ανθρώπους που απορροφήθηκαν πολύ από τις επιδιώξεις τους, μέχρι που ήρθε μια μέρα που ένα αναπάντεχο γεγονός τους έβαλε φρένο σε ότι ήξεραν να κάνουν καλά μέχρι τώρα. Είδα κι ανθρώπους στάσιμους, που πέρασαν τα χρόνια τους δίχως να κάνουν κάτι παραγωγικό για τον εαυτό τους, ώσπου μια μέρα έγινε η μεγάλη ανατροπή και με ένα μεγάλο άλμα κάλυψαν όλη εκείνη την απόσταση που τους χώριζε από τους άλλους ανθρώπους. Είδα κι άλλους που απλά ξόδεψαν την ζωή τους άσκοπα από δω κι από κει ώσπου έγινε το κλικ μέσα τους και άλλαξαν τα πάντα. Είδα και κείνους που τα είχαν όλα καλώς καμωμένα και σε μια παράξενη στιγμή έδωσαν μια κλοτσιά και τα κατέστρεψαν όλα.   

Ο χρόνος είναι πάντα λοιπόν ένα σχετικό μέγεθος και ένα δώρο που μας δόθηκε για να το αξιοποιήσουμε προς όφελος καθαρά δικό μας. Αν κατεβάσουμε όλη τη ζωή σε μια ρουφηξιά ο χρόνος αυτός θα τελειώσει κι αν πάλι συνηθίσουμε να υποτασσόμαστε σε πράγματα που δε γεμίζουν την ψυχή μας ο χρόνος αυτός θα μετατραπεί σε μια ατελείωτη επίγεια κόλαση. Κι εδώ για τελείωμα κολλάει κάτι πολύ σοφό που είχε πει κάποτε ο Επίκουρος σχετικά με το πώς πρέπει να διαχειριζόμαστε τον χρόνο μας σε αυτή τη ζωή. Όταν λέει φυσάει ούριος άνεμος πρέπει να σηκώνουμε πανιά και να πλέουμε στα ανοιχτά κι όταν έρχεται τρικυμία πρέπει να ρίχνουμε άγκυρα και να περιμένουμε την μπόρα να περάσει...