Άσπρος μαύρος γάτος

 Δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα από τη ζωή μου που να μην είχα στο πλάι μου έναν τριχωτό τετράποδο φίλο. Ήμουν δεν ήμουν τριών ετών όταν είχα διαλέξει το πρώτο μου κουτάβι, ένα ημίαιμο κόλεϊ την Τζορτζίνα. Κοντά στην Τζορτζίνα θυμάμαι, γνώρισα για πρώτη φορά το μεγαλείο της γέννας κι έμαθα πως άπαξ και γεμίζει μια φορά η αγκαλιά σου με χνουδωτή αγάπη δεν σταματάς να την αποζητάς ξανά και ξανά.

Κι αφού λοιπόν είχα γνωρίσει την φιλία ενός σκύλου ήθελα πολύ να αποκτήσω και έναν γάτο. Μάταιος ο κόπος μου μιας και η Τζορτζίνα δεν ήθελε να βλέπει γάτα ούτε ζωγραφιστή. Έτσι τα χρόνια πέρασαν. Στην πορεία βέβαια απέκτησα και δεύτερο σκύλο, αλλά το σαράκι μέσα μου παρέμενε σαράκι. 

Κατά καιρούς, δεχόμουνα στην αυλή μου πολλές επισκέψεις από κεραμιδόγατες, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν αρκετά θαρραλέα για να κάτσει να πει μια καλημέρα. 

Στο μεταξύ, η Τζορτζίνα είχε πια γεράσει και μείναμε με το δεύτερο σκυλί μας την Τζέσικα. Η Τζέσικα ομολογουμένως ήταν λιγότερο επιθετική με τις γάτες αλλά και πάλι φιλική δεν την έλεγες. 

Μετά από κάμποσα χρόνια, όταν είχα μεγαλώσει πια και είχα γίνει ολόκληρη κοπέλα και η Τζέσικα είχε γίνει γριούλα, ήρθε επιτέλους εκείνος που περίμενα...

Ασπρόμαυρος, γεροδεμένος με καταπράσινα ζωηρά μάτια. Το όνομά του ήταν Σερσερής και τον είχε υιοθετήσει η οικογένεια της διπλανής μονοκατοικίας. 

Ο Σερσερής ζούσε ελεύθερος πάνω στα δέντρα. Έκοβε βόλτες στη γειτονιά και σκαρφάλωνε πάνω στα κεραμίδια. Δεν θυμάμαι ποτέ να τον κάλεσα. Μάλιστα δεν είχα αντιληφθεί καν την ύπαρξή του, τόσο αλαφροπάτητος ήταν ο καλός μου. 

Μια τυχαία ανοιξιάτικη μέρα που χουζούρευα μέσα στα σκεπάσματά μου, έκανα να αλλάξω πλευρό και τον είδα για πρώτη φορά να στέκεται εμπρός μου. Καθόταν κάμποση ώρα και με κοιτούσε που κοιμόμουν. Έλα Χριστέ και Παναγιά! Τι δουλειά είχε ένα γατί στο δωμάτιό μου κι από πού στο καλό μπήκε; Τι ερώτηση όμως κι αυτή ε; Για έναν αίλουρο σαν τον Σερσερή το σκαρφάλωμα από το δέντρο στο ανοιχτό μου  παράθυρο ήταν παιχνιδάκι. Από εκείνο το πρωί και κάθε πρωί, ο Σερσερής, σκαρφάλωνε στο δωμάτιό μου και ξάπλωνε πάνω από τα σκεπάσματά μου. Έτριβε το μουσούδι του στο κεφάλι μου και νιαούριζε στο αυτί μου. Το πόσο χαρούμενη ένιωθα δεν λεγόταν!

Μετά από μερικούς μήνες, είχε έρθει ένα δύσκολο σαββατοκύριακο. Η γριούλα Τζέσικα ήταν στα τελευταία της και ψυχορραγούσε. Ο γιατρός είχε προτείνει ευθανασία αλλά εμείς προτιμήσαμε να την κατευοδώσουμε με υπομονή και αγάπη. Σα να μην έφτανε αυτό κι ενώ η εξεταστική στο πανεπιστήμιο έτρεχε, η γιαγιά μας αρρώστησε άσχημα και έπρεπε να μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Και σίγουρα θα ξέρετε πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να πηγαίνεις σε νυχτερινή εφημερία. 

Σάββατο βράδυ λοιπόν, με την γιαγιά στο καροτσάκι και μεις με το χαρτάκι στην ουρά μας στα εξωτερικά ιατρεία του ΑΧΕΠΑ. Σάββατο βράδυ όμως το τονίζω. Σάββατο βράδυ και τα περιστατικά από τροχαία δεν τελειώνανε. Τα φορεία, το ένα μετά το άλλο κουβαλούσαν τους σακατεμένους διασκεδαστές οινοπότες. Προς το ξημέρωμα πλέον είχε βγει επιτέλους το δελτίο της εισαγωγής μας και με λίγη ιατρική φροντίδα η γιαγιά πήρε κάπως τα πάνω της. Τακτοποιηθήκαμε στο θάλαμο, ξάπλωσε η γιαγιά στο κρεβάτι της και όταν ηρέμησε λίγο, μου έδωσε την ευχή της να επιστρέψω κι εγώ στο σπίτι να ξεκουραστώ. 

Όταν επέστρεψα πια αποκαμωμένη, ο Σερσερής με περίμενε σε στάση προσοχής, έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Ήταν γάτος και δεν είχε καμία υποχρέωση να με περιμένει σαν πιστός σκύλος στο κατώφλι του σπιτιού μου. Κι όμως εκείνος ήταν εκεί και ήξερε πως τον είχα ανάγκη...

 

Ο Σερσερής ήταν μεγάλη καρδιά αλλά και μεγάλος αλητάκος. Ερχόταν κι έφευγε όποτε ήθελε. Πολλές φορές τον χάναμε για μέρες. Κι όπως χανόταν κάθε τόσο, ήρθε και η μέρα που χάθηκε για πάντα κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου.

 Έτσι είναι οι γάτες, ζόρικες κι αλήτικες ψυχές. Έρχονται και φεύγουν όποτε θέλουν. Κάποιοι άνθρωποι του Θεού λένε πως όταν ο άνθρωπος μπει στον παράδεισο θα πάρει μαζί του και όλα τα πλάσματα που αγάπησε κατά καιρούς. Δεν έχω λοιπόν παρά να ελπίζω σε μια καλή αντάμωση… 

Εις το επανιδείν φίλε μου...