Μαλλιά κουβάρια

Μαλλιά κουβάρια γιατί είπα να ανεβάσω κι εγώ τα πλεκτά μου για να δείτε πως είμαι κι εγώ ένα νοικοκυροκόριτσο .  Μαλλιά κουβάρια όμως γιατί ο τίτλος ταιριάζει και με τα χαμπέρια του κόσμου.  Ένα ακόμα μεγάλο δράμα φίλοι μου από το χώρο της showbiz με αναστάτωσε από εψές και δεν μπορώ να ησυχάσω. Αυτή τη φορά μου ράγισε την καρδιά ένας άλλος φουκαράς ο Σταμάτης Γονίδης  που δηλώνει ο πιο φτωχός τραγουδιστής της Ελλάδας.

 Κακούργα κρίση!

«Είμαι ο πιο φτωχός τραγουδιστής», λέει σε συνέντευξή του, ενώ εύχεται ο νέος χρόνος να του φέρει 20 εκατομμύρια ευρώ.

 «Ξέρεις γιατί τα θέλω;»

Δημοσιογράφος: «Φαντάζομαι και για να βοηθήσεις ανθρώπους που έχουν ανάγκη»

 «Ωραίο θα ακουγόταν στα αυτιά αν έλεγα κάτι τέτοιο. Τα θέλω για να τα ξεσκίσω».

«βλέπεις πουθενά τα χρήματα; Με βλέπεις εμένα χλιδάτο; Θέλεις να σου πω τι τα έχω κάνει; Τα έφαγα! Πέρασα καλά και θα ήθελα άλλα 20 εκατομμύρια επίσης να τα ξοδέψω»!

Και καθότι Χριστούγεννα, πάλι ο λαουτζίκος θα τρέχει στα κέντρα για να το γιορτάσει χρονιάρες μέρες και να πνίξει τον πόνο του! Είπαμε η φτώχεια θέλει καλοπέραση!!!! 

Ναι είμαι κουτσομπόλα το παραδέχομαι. Όταν είμαι σπίτι έχω 500 πράματα ανοιχτά, υπολογιστή, ράδιο, τηλεόραση και κάνω επίσης 500 πράματα ταυτόχρονα. Πλέκω, διαβάζω, σχεδιάζω, ενημερώνομαι, μπλογκάρω, συζητάω, μαγειρεύω, ενίοτε καθαρίζω. Ε όταν ακούω όμως για δράματα, οι κεραίες μου σηκώνονται κάγκελο και βγάζω τα χαρτομάντιλα.

Μεταξύ μας ο Σταμάτης που λέει και το φλιτζάνι σαν τον άλλο μεγάλο αοιδό, τον Λευτεράκη ντε τον Πανταζή, λέει μέσα στην αφοπλιστική ειλικρίνεια του  μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Λέει πως ο μέσος αστός  Έλληνας είναι απογοητευμένος με την κυβερνητική πολιτική γιατί δεν του περισσεύουν λεφτά για να τα γλεντήσει…  Η αγανάκτησή του λοιπόν είναι αόριστη και δεν πηγάζει από μια στοιχειοθετημένη κοινωνικοπολιτική ευαισθησία αλλά από ένα αόριστο και απρόσωπο «γαμώτο» του γιατί να μη μπορεί να κάνει μεγάλη ζωή!

Κι έτσι λίγο πολύ κατανοούμε γιατί κάποια πράματα σε αυτή τη χώρα δεν μπορούν να αλλάξουν. Πολλές κουβέντες κάναμε αυτές τις μέρες μέσα στα ιστολόγια και καταλήξαμε λίγο πολύ στο ότι ο πυρήνας όλου αυτού του κακού είναι η κουλτούρα της νύχτας. Ποιο είναι το περιεχόμενο της όλης απογοήτευσης του κόσμου; Το ότι δεν έχουμε περισσότερα χρήματα στο πορτοφόλι μας για να ξοδέψουμε ή το ότι δεν έχουμε πια κοινωνικό κράτος δικαίου; Σε μια υγιή κοινωνία με παροχές και δημόσιες υπηρεσίες το απαιτούμενο προσωπικό κόστος ζωής είναι ελάχιστο. Ναι πραγματικά μπορούμε να ζήσουμε και με τα λίγα όταν τα αγαθά είναι συλλογικά. Παιδεία, υγεία, ενέργεια, νερό. (συμπληρώστε ό,τι άλλο ξεχνώ) 

Εμείς λοιπόν θέλουμε μια τέτοια υγιή κοινωνία; Η απλώς θέλουμε να πιάσουμε την καλή σε προσωπικό επίπεδο και όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούν;

Κι όσο θα πλησιάζουν οι γιορτές και η φαγούρα του κόσμου για όλα αυτά τα καθιερωμένα των ημερών, ρεβεγιόν, τζόγος, νυχτερινές εξορμήσεις  κλπ θα φουντώνει, θα τα λέμε πιο συχνά τα καθέκαστα.

ΥΓ.1 Χρόνια Πολλά Αννούλες!!! 

ΥΓ. 2 Στην Ιαπωνία λέει απαγορεύεται το clubbing…. Το ξέρατε;; Να διαβάστε κι εδώ:  Japan: no dancing please  Λες να ξέρουν κάτι οι Ιάπωνες που εμάς μας διαφεύγει;;;;;