Όπου δεν πίπτει life style, πίπτει ράβδος...

Η συγκίνηση των ημερών περισσεύει, όπως και τα πώς και τα γιατί. Αν κάνω μία αναδρομή πίσω στην εφηβεία μου, όσο μεγάλα κι αν  ήταν τα οικογενειακά προβλήματα, υπήρχε πάντα η ελπίδα του αύριο. Είχα τις παρεούλες μου, τα φιλαράκια μου, το πανεπιστήμιο μου και πάντα έλεγα πως έχω όλη τη δύναμη στα χέρια μου να χτίσω το μέλλον που θέλω. Κι έτσι λίγο πολύ, μεγαλωμένη με αυτή την ψυχολογία έμεινα ψύχραιμη και στα χρόνια της κρίσης που ήρθαν.

Θα μου πείτε 5 χρόνια τι διαφορά μπορούν να κάνουν; Κι όμως μπορούν, γιατί άλλο πράγμα η κρίση να σε βρίσκει στα 20 και άλλο στα 25. Σε αυτήν την κρίσιμη χρονική περίοδο προλαβαίνεις να οχυρωθείς σαν χαρακτήρας.  Να χτίσεις μερικές στέρεες σχέσεις που θα γίνουν  το μαξιλάρι σου στα ζόρικα χρόνια. Να πάρεις ένα πτυχίο. Να μάθεις έστω μία τέχνη, μία γλώσσα.  Να έχεις τέλος πάντων κάτι στα χέρια σου!

Τι μπορούμε να πούμε όμως για τα παιδιά που τα βρήκε η κρίση στα 15 και στα 20; Που έζησαν την μαζική ανασφάλεια του να χάνουν οι γονείς τους τις δουλειές τους; Του να αχρηστεύονται οι σπουδές τους; Του να βάζουν στο στόχαστρο οι αρχές τους συμμαθητές τους;  Αυτά τα παιδιά για τα άτομα της γενιάς μου τουλάχιστον είναι τα μικρά μας αδέρφια. Και πώς στο καλό γίνεται τα μικρά μας αδέρφια να είναι και καλά ο νούμερο ένα κίνδυνος της κοινωνίας;

Η εποχή του Ηρώδη είναι εδώ! Υπουργάρες και Πρωθυπουργάρες σκοτώνουν άμεσα και έμμεσα τα παιδιά αυτής της χώρας, όχι γι αυτό που είναι αλλά γι αυτό που θα γίνουν. Η λογική του αφανισμού μιας γενιάς που θα παλέψει για ένα καλύτερο μέλλον! Μόνο που δεν είναι καινούριο φαινόμενο αυτό. Μπορώ να σας παραθέσω μία ολόκληρη λίστα με ονόματα φίλων και συμφοιτητών που βρέθηκαν στο νοσοκομείο και στην εντατική από άγριο ξυλοδαρμό, απλά και μόνο επειδή τόλμησαν να διαδηλώσουν. Επειδή τόλμησαν (άκου θράσος!) να μη γουστάρουν τις φασιστικές πολιτικές των κυβερνώντων.

Μα έτσι είναι, αν τον γέροντα και τη γριούλα, τον μεσόκοπο και την κυριούλα, τους κάθισαν στον καναπέ να βλέπουν Μενεγάκη και να ψηφίζουν τα ίδια και τα ίδια από τη δύναμη της συνήθειας, πρέπει με κάποιο τρόπο να καθίσουν στον πάγκο και τους νέους. Και δυστυχώς για κείνους, δεν γουστάρουν όλοι οι νέοι clubbing και Μύκονο, φαντεζί παραταξιακά πάρτυ και περασμένα μαθήματα από τον κομματικοποιημένο καθηγητή…

Κι όπου λοιπόν δεν πίπτει life style, πίπτει ράβδος! Κυβερνητική ράβδος βεβαίως, βεβαίως! 

Μα το δικό μου γαμότο αν θέλεις πηγαίνει σε σένα, σε σένα και σε σένα, που λες πως η φτώχεια θέλει καλοπέραση (και βέβαια θέλει) και μου ντύνεσαι και μου στολίζεσαι για να πας στο καινούριο dj set του dj  Chaos (τυχαίο όνομα) ή στο καινούριο πρόγραμμα της  παραλιακής ή στον αγώνα (ας γελάσω αγώνα….) της Κυριακής. Ναι  το γαμότο πάει σε σένα που θα ακουμπήσεις τα λεφτά σου στον τάδε επιχειρηματία που εκτός από το κλαμπάκι και το μπουζουξίδικο έχει και το μισό πρωτάθλημα δικό του, αλλά έχει και τις μισές επιχειρήσεις που σε πληρώνουν 400 ευρώ στην καλύτερη, χωρίς ασφάλιση και σου χρωστάνε και πόσα μηνιάτικα και σε διώχνουν και όποτε θέλουν.. Σε κόβει όμως; Σε κόβει να σκεφτείς ότι όλα αυτά είναι αλυσίδα;;;; 

Μη στραβώνεις γιατί έχεις κι εσύ ευθύνη. Γιατί καλώς ή κακώς οι ατομικές μας επιλογές έχουν θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο σε όλη την κοινωνία.

ΥΓ.1 Κι επειδή είναι μεγάλη γιορτή σήμερα πάλι. Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες  και βοήθειά μας γενικότερα. Προστάτης των ναυτικών ο Αϊ Νικόλας κι αφού κι εμείς θαλασσοδέρνουμε ας μας δώσει μια σπρωξιά να πιάσουμε στεριά!

ΥΓ.2 Είπε ο Τσαλίκης σήμερα τον πόνο του στον ΣΚΑΙ. Ο γιος μου βλέπει όλους τους τραγουδιστές να παίρνουν μέρος στα MAD music awards, όλους εκτός από τον πατέρα του και νιώθει πολύ άσχημα! Γιατί ο δικός του ο πατέρας να είναι παραπεταμένος; (κι εσύ μου μιλάς για δράματα…)

ΥΓ.3 Κι αν σας πήρα λίγο στο μονότερμα με τα άσχημα, είναι γιατί κυκλοφόρησα λίγο στην πόλη και είδα τόσο πόνο, μα τόσο πόνο! Και τι να την κάνω την προσωπική μου χαρά αν όλα γύρω μου ρημάζουν; Ναι έχω και ωραία πράματα να σας διηγηθώ, παλιά και νέα, αλλά παιδιά δεν τρέχει και τίποτα να συναισθανόμαστε και λίγο τον πόνο του κόσμου. Ώρες, ώρες βλέποντας τη δυστυχία γύρω μου, αναρωτιέμαι τι παραπάνω αξίζω από τον διπλανό μου και μπορώ και ζω τουλάχιστον μια αξιοπρεπή ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της;… Κι αν δεν είναι θέμα «αξίας» αλλά θέμα τύχης;  Σήμερα έχουμε ένα σπίτι, ένα μικρό εισόδημα,  αύριο θα το χουμε;;;  Σε τι έφταιξε ο διπλανός μας που δεν το έχει; Και μη μου πείτε ότι όλοι έφταιξαν γιατί ξανοίχτηκαν πολύ… αυτό δεν είναι πάντα αλήθεια και το ξέρουμε όλοι πολύ καλά…

ΥΓ. 4 Θα μου πείτε  κάποιοι καλοί μου μπλογκοφίλοι πως μόνο ο Θεός έχει τη δύναμη να αλλάξει τα πράματα αρκεί να το ζητήσουμε. Μια σκέψη που από μόνη της δίνει φτερά και κουράγιο σε πολλούς από εμάς, που είτε λίγο είτε πολύ την αισθανόμαστε αυτήν την αόρατη βοήθεια στις ζωές μας. Οι δικές μου σκέψεις όμως πάνε σε κείνους που δεν τα καταφέρνουν με τα μεταφυσικά.. Σε κείνους που δεν βρήκαν ποτέ έναν καλό λόγο να πεισθούν πως υπάρχει και Θεός. Σε κείνους που απελπίζονται με την αδυναμία των ανθρώπων να ανατρέψουν τα πράγματα. Κι η μοναξιά του αδιεξόδου κρύβει πολύ πόνο, μα πολύ πόνο…