Η ιστορία που σας έλεγα...

-Λοιπόν μάγκες, επειδή περάνε οι μέρες και τρέχουν κι οι δουλειές, έχω παραγγελιά από τον Άγιο Βασίλη να σας πω εγώ την ιστορία της νεαράς , που την ξέρω από πρώτο χέρι. Τι λέτε θέλετε;

-Ναιιιιιιιιι!!!!!!!!!

-Το λοιπόν αρχίζω…

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα χαμογελαστό κορίτσι με μακριά μαλλιά, που ζούσε ψηλά στα τείχη της πόλης, σε ένα μικρό και χαμηλό σπιτάκι,  κρυμμένο πίσω από κάτι πολύ ψηλά δέντρα! Στην αυλή του σπιτιού ζούσαν μαζί της δυο σκυλιά, δυο γάτες και πολλά, πολλά σπουργίτια και περιστέρια.  Η μητέρα του, έλειπε όλη μέρα στη δουλειά και εκείνο έμενε σπίτι με τον παππού και τη γιαγιά. Έπλενε, μαγείρευε, συγύριζε, μελετούσε και όταν του το επέτρεπε το πρόγραμμά του, πήγαινε να δει τους φίλους του στην αγορά της πόλης.

Όταν το κορίτσι μεγάλωσε αρκετά κι έκλεισε το 25^ο έτος της ηλικίας του,  μία καλή νεράιδα ήρθε στον ύπνο του και του είπε πως ήταν ώρα πια να σταματήσει να φροντίζει μονάχα για τους άλλους και να αρχίσει να μεριμνά επιτέλους και για τον εαυτό του. Είχε μεγαλώσει αρκετά και έπρεπε να πετάξει μακριά από την πατρική φωλιά. Κι έτσι το κορίτσι αποφάσισε να βάλει μπροστά τη δική του οικογένεια. Μόνο που υπήρχε ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα. Κανένας διαθέσιμος νέος δεν βρισκόταν στον ορίζοντα, αλλά αυτό ήταν μία λεπτομέρεια που αργά ή γρήγορα θα διορθωνόταν…

Σαν είδε λοιπόν η καλή νεράιδα πως το κορίτσι ήταν καλή μαθήτρια, έβαλε όλη της την μαεστρία για να επισπευτούν τα γεγονότα…

Στην άλλη άκρη της πόλης, ζούσε ένας μοναχικός νέος που είχε όλα τα καλά του κόσμου. Όλα εκτός από το πιο βασικό, έναν άνθρωπο για να τα μοιραστεί μαζί του. Πρωί έφευγε για τη δουλειά, βράδυ γυρνούσε. Άδειο άφηνε το σπίτι κι άδειο πάλι το ΄βρησκε πίσω. Όλα συγυρισμένα και τακτοποιημένα στο άνετο νοικοκυριό του, σαν τα ράφια του μικρού ξύλινου βιβλιοπωλείου του. Παρέες και φίλους δεν είχε ούτε για δείγμα. Κάποιοι μάλιστα τον έλεγαν και παράξενο. Μα εκείνος δεν ήταν παράξενος, απλώς λιγάκι απογοητευμένος και οι απογοητευμένοι οι άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά με τις κοινωνικότητες…

Μοναδική του διέξοδος το σινεμά κι η μουσική. Μάλιστα εκείνο το φεγγάρι είχε φτιάξει κι έναν λογαριασμό σε μία σελίδα κοινωνικής δικτύωσης που είχε όλες τις ενημερώσεις για  νέους μουσικούς και κυκλοφορίες άλμπουμ.

Πίσω στα τείχη, το κορίτσι μας δεν είχε ιδέα για την ύπαρξη αυτής της σελίδας και μάλιστα θεωρούσε και λίγο χαζούς και ψώνια όσους έφτιαχναν προσωπικά προφίλ στο διαδίκτυο. Καθώς όμως η παροιμία λέει μεγάλη μπουκιά να φας, μεγάλη κουβέντα να μην πεις, η νεαρά δεν έκανε απλώς προσωπικό προφίλ αλλά ξετρελάθηκε κιόλας! Ηθικός αυτουργός γι αυτή της την αλλαγή, ο μικρός της γείτονας που στα μαθήματα ήταν σκράπας αλλά στα τεχνολογικά αστέρι. Ο πιτσιρικάς όπως είπαμε δε τα χε τα γράμματα καθόλου και γι αυτό η μαμά του, φώναξε την νεαρά μας (που ήταν και καλό κι έμπιστο κορίτσι) για να τον διαβάζει. Ένα απόγευμα λοιπόν που είχαν μάθημα της πετάει.

-Θα σου ανοίξω προφίλ στο myspace για να σε καταχωρίσω στις επαφές μου.

Κινέζικα! Η νεαρά δεν κατάλαβε τίποτα!

-Τι είναι αυτό; Τρώγεται; Τι myspace μου λες καλέ και τι καταχωρίσεις;

-Εεεε θα σου φτιάξω και θα δεις!

Οκτώβρης ήταν όταν είχε η νεαρά τη δική της σελίδα κι επειδή είχε να κάνει με μουσική και συγκροτήματα της άρεσε για τα καλά! Βρήκε μπάντες, βρήκε γνωστούς και πού την έχανες πού την έβρισκες,  κάθε απόγευμα χτύπαγε κάρτα στο ίντερνετ καφέ της γειτονιάς. Μέσα από τη σελίδα μάλιστα είχε κάνει και μια καλή φίλη με την οποία ταιριάξανε πολύ!

Ένα πρωί που ήθελε να τσεκάρει την αλληλογραφία της, της ήρθε μήνυμα από έναν άγνωστο. Δεν της έκανε και πολύ εντύπωση γιατί είχε εξοικειωθεί πλέον με τους άγνωστους που έψαχναν γνωριμίες. Παρόλα αυτά μία εσωτερική παρόρμηση της υπέδειξε να απαντήσει και να δει τι είχε να της πει αυτός ο νέος. Η κουβέντα τους έβγαλε πως λίγο πολύ είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα και προτιμήσεις και πως κυκλοφορούσαν κατά διαστήματα στα ίδια στέκια. Η απορία του πώς και δεν είχαν τρακάρει ποτέ ο ένας τον άλλον τους ιντριγκάρισε ακόμα πιο πολύ στο να μάθουν  περισσότερα πράγματα ο ένας για τον άλλον. Εκείνη ήταν φοιτήτρια αρχιτεκτονικής, από τις χειρότερες που είχαν περάσει ποτέ από το τμήμα και εκείνος είχε βιβλιοπωλείο σε ένα προάστιο της πόλης. (ναι ήταν ο νεαρός που λέγαμε)

Στον ένα μήνα αλληλογραφίας είχε πέσει η πρόταση από τον βιβλιοπώλη να πάνε για καφέ, αλλά η νεαρά δίσταζε. Κάποια πράγματα που της έγραφε στα σοβαρά ή στα αστεία την προβλημάτιζαν λίγο και είχε τους ενδοιασμούς της. Μια μέρα ήταν προγραμματισμένο να πάει στην ορκωμοσία μιας φίλης της. Εκεί συνάντησε ένα παλικάρι με πολύ παράξενο όνομα και εκκεντρικό στυλ που σα να της φάνηκε γνωστός. Με έκπληξη διαπίστωσε πως ήταν το ίδιο πρόσωπο που είχε δει σε μια από τις φωτογραφίες του νεαρού βιβλιοπώλη.

-Καλά δε το πιστεύω! Είσαι γνωστός του τάδε;

-Ναι τον ξέρεις κι εσύ;

-Ελάχιστα, μιλάμε λίγο στο διαδίκτυο και είπαμε να  πάμε σε κάποια φάση για καφέ, αλλά να σε πω την αλήθεια διστάζω λίγο.

-Όχι ρε συ, είναι πολύ καλό παιδί να πας να τον γνωρίσεις κι από κοντά!

Αυτός ήταν ο μικρός διάλογος που επηρέασε θετικά τη φίλη μας.

Ένας ακόμα μήνας κόντευε να περάσει και η πρόταση του καφέ δεν έλεγε να υλοποιηθεί. Μέχρι που το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκέμβρη οι δύο νέοι αντάλλαξαν επιτέλους τηλέφωνα. Η νεαρά, μιας και είχε ακόμα τις φοβίες της, ζήτησε από έναν καλό της φίλο που έμενε στο προάστιο του βιβλιοπώλη μία εξυπηρέτηση. Του ζήτησε να πάει στο βιβλιοπωλείο για να αξιολογήσει από κοντά τη φυσιογνωμία του νέου.

Στις είκοσι μία του μήνα η φίλη μας ξύπνησε από ένα όνειρο που το θεώρησε  πολύ σημαδιακό. Ήταν λέει εκείνη και ο νέος ντυμένοι στα λευκά μέσα σε ένα κρυστάλλινο ποτάμι και κάποιος τους βάφτιζε και τους πάντρευε ταυτόχρονα. Το ίδιο πρωί είχε τηλέφωνο από τον φίλο της να της πει πως πέρασε από το βιβλιοπωλείο και πως οι εντυπώσεις του από τον νεαρό ήταν οι καλύτερες. 

-Να πας για καφέ φιλενάδα! Να πας, φαίνεται καλό παιδί!

Την επόμενη μέρα στις είκοσι δύο του μήνα, Σάββατο,  την ώρα που ήταν μέσα στο σούπερ μάρκετ και έκανε τα ψώνια του σπιτιού, κάπου ανάμεσα στα τυριά και τα σαλάμια χτύπησε το τηλέφωνό της και σε μήνυμα της έλεγε ο νεαρός να πάνε για καφέ την Κυριακή! Έλα μου όμως που στην επιστροφή, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι της έπεσε θύμα ληστείας. Πάει η τσάντα, πάει και το κινητό!

Και τώρα; Πώς θα την έβρισκε ο βιβλιοπώλης; Η ώρα είχε πάει ήδη πέντε και η αγορά θα έκλεινε στα κοντά. Για πότε πήγε σπίτι, πήρε κάτι οικονομίες που είχε στην άκρη (ευτυχώς η μαμά του μικρού μαθητή της, την είχε πληρώσει το πρωί της ίδιας μέρας και της είχε δώσει και δώρο Χριστουγέννων παρακαλώ!) και έτρεξε σφαίρα στο κοντινότερο κατάστημα και αγόρασε καινούριο κινητό κι από εκεί πήγε στο σπίτι της κολλητής της , που από τύχη δεν είχε φύγει ακόμα για της διακοπές της. Μπήκε στο ίντερνετ (αφού δικιά της σύνδεση δεν είχε) και ευτυχώς μπόρεσε να βρει τον βιβλιοπώλη στην αλληλογραφία.

Τέλος καλό όλα καλά. 

 Την επομένη που ήταν το προκαθορισμένο τους ραντεβού, το κορίτσι αγόρασε ένα δώρο για τον νεαρό και πήγε στο σημείο συνάντησής τους. Η στιγμή ήταν αρκετά αμήχανη αλλά η φίλη μας πάντα ευδιάθετη και καλαμπουρτζού έφτιαξε την ατμόσφαιρα στο άψε σβήσε! Ο προορισμός τους ήταν το μεγάλο εμπορικό κέντρο της πόλης. Ήπιαν έναν καφέ, είδαν μια παιδική ταινία το The Golden Compass κι όλα πήραν τον δρόμο τους…

Από εκείνο το βράδυ της 23^ης Δεκεμβρίου του 2007, τρεις μήνες αφότου η νεαρή μας είχε κάνει τη συμφωνία με την καλή της νεράιδα πως θα άνοιγε το δικό της σπιτικό, η μοίρα το αποφάσισε οι δύο νέοι να μείνουν μαζί.»

-Ααααααααααα τι λες τώρα;;;; Και τι από την πρώτη μέρα που βγήκανε τα φτιάξανε;

-Μμμμ σχεδόν!

-Και ταιριάξανε τόσο πολύ;

-Αρκετά θα έλεγα. Υπήρχαν μπόλικα προβλήματα και εντάσεις στην αρχή μέχρι να βρουν ένα σωστό κώδικα επικοινωνίας και να αρχίσουν να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.

-Κι αφού είχαν προβλήματα γιατί θέλησαν να μείνουν μαζί;

-Γιατί ήταν και οι δυο φτιαγμένοι για τα δύσκολα και ήθελαν από τη ζωή το ίδιο πράγμα… Μια οικογένεια.. Άντε τώρα όμως, όχι άλλες ερωτήσεις γιατί έχουμε και δουλειές!  Εντάξει;

-Εντάξει, εντάξει!

Αυτή ήταν λοιπόν η προσωπική μου ιστορία που σας έταξα. Καλά Χριστούγεννα σε όλους παιδιά και να πιστεύετε στα θαύματα. Μπορεί στη ζωή να μην είναι όλα κινηματογραφικά, αλλά αν γίνουμε εμείς οι σκηνοθέτες της ζωής μας μπορεί στη τελική τα πράγματα να γίνονται και καλύτερα από το σινεμά. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι σχέσεις θέλουν κόπο και χρόνο και ίσως να πρέπει να έρθουν όλα τα άλλα σε δεύτερη μοίρα, εωσότου τουλάχιστον μπουν γερά θεμέλια. Μετά όλα τα άλλα έρχονται. Είναι γεγονός πως δυο καρπούζια δεν χωράν ποτέ στην ίδια μασχάλη. Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που τα καταφέρνουν όλα παράλληλα. Και ευτυχισμένη προσωπική ζωή και τακτοποιημένη σταδιοδρομία. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους  μένει  η επιλογή του τι θεωρούμε σημαντικότερο. Όταν όμως στρώσουν τα πράματα στο ένα κομμάτι από τα δυο, μετά έρχεται η διάθεση και για το άλλο.

ΥΓ. Καμιά φορά βέβαια συμβαίνει να πηγαίνουν όλα ανάποδα! Υπομονή και όλα φτιάχνουν με καλή θέληση και αγάπη!

ΥΓ2 . Εντελώς μεταξύ μας, ο πραγματικός λόγος που παντρεύτηκα τον σύζυγό μου είναι πως έχω καλή πεθερά. Κι ο πεθερός μου τέλειος, αλλά η πεθερά μου το κάτι άλλο. Γιατί όσο καλό σύζυγο και να έχεις, αν δε σε αγαπά η πεθερά σου μαύρη ζωή θα κάνεις!

Ένα κουτί κουραμπιέδες! Αυτό ήταν το μυστικό. Ένα κουτί κουραμπιέδες που μου έδωσε η πεθερά μου όταν έμαθε πως μου αρέσουν πολύ!