Το αγαπημένο μου παιχνίδι

Για την Αλεξάνδρα και κάθε έναν από εσάς που νιώθει παιδί..

Η ψυχή του παιδιού κατοικεί στα παιχνίδια του…

 Όση αγάπη θέλει να πάρει ένα παιδί τη χαρίζει στα παιχνίδια του…Τα ντύνει, τα φροντίζει, τα στολίζει, τα κοιμίζει.Μα πάνω από όλα τους μιλάει και τους λέει  για όλα του τα όνειρα!

Για ένα μοναχικό παιδί ειδικά, τα παιχνίδια του είναι οι καλύτεροί του φίλοι. Η συντροφιά του και η παρηγοριά του και σαν μεγαλώσει η προίκα του. Αν ένα παιδί κρατήσει τα παιχνίδια του δεν ξεχνάει ποτέ την υπόσχεση που έδωσε στα όνειρά του…

Μια μικρή κουκλίτσα ή ένας αρκούδος είναι πάντα το εισιτήριο για τη Χώρα του Πίτερ Παν, τη Χώρα το Ποτέ…

Δεν αποχωρίστηκα ποτέ τα παιχνίδια μου. Δεν αποχωρίστηκα ποτέ την παρηγοριά που μου χάρισαν στα δύσκολά μου χρόνια. 

Δυο φορές το χρόνο όλο κι όλο έπαιρνα παιχνίδια. Μία κουκλίτσα τα Χριστούγεννα και μία κουκλίτσα το Πάσχα και μια τυχερή χρονιά πήρα κι ένα μικρό κουκλόσπιτο. Κι όμως είχα τα περισσότερα παιχνίδια από όλα τα παιδάκια της γειτονιάς μου γιατί δεν χαλούσα τίποτα…

Καμιά φορά παρακαλούσα τη Γιαγιά μου να μου πάρει δυο τρεις αλλαξιές για τις κούκλες μου, κανά δυο όμορφα φορεματάκια, αλλά μάταιος ο κόπος. Ώσπου μια μέρα της ζήτησα να μου μάθει ράψιμο και πλέξιμο για να φτιάχνω τα δικά μου ρουχαλάκια.

Κι έτσι κι έγινε! Οι κουκλίτσες μου πλέον είχαν τα πιο όμορφα ρούχα του κόσμου! Κι ήμουν τόσο ευτυχισμένη!

Το πλεκτό είναι καινούριο...

Τώρα μεγάλωσα, σπούδασα κι έμαθα να χτίζω σπίτια. Και συνειδητοποιώ πως ήθελα να μάθω να χτίζω σπίτια για να μπορώ να φτιάχνω τα δικά μου κουκλόσπιτα… ίσως γι αυτό να αισθάνομαι τόσο παράταιρη ανάμεσα στους τεχνοκράτες.  Ίσως γι αυτό πήρα και τη γενναία απόφαση να αφήσω το εργαστήριο και να κάνω Χριστούγεννα με την οικογένειά μου. Αν είναι να βάλω τη ζωή μου στον πάγο για να συμβαδίσω με εκείνους που παίρνουν την ιδιότητα τους τόσο στα σοβαρά, πραγματικά προτιμώ να μείνω πίσω και να ανοίξω την καινούρια μου κούκλα κάτω από το δέντρο…

ΥΓ.1 Χθες έμαθα πως μια ξαδέρφη μου πέθανε από καρκίνο του εγκεφάλου. 28 χρονών, συνομήλικη. Πηγαινοερχόταν στο Λονδίνο για σπουδές…

ΥΓ.2 Δεν ξέρω για σας, αλλά 22 Δεκεμβρίου είναι Χριστούγεννα και ο κόσμος είθισται να περνάει περισσότερο χρόνο με τους αγαπημένους του, να φτιάχνει δώρα και να προσφέρει τη ζεστασιά του όπου μπορεί.  Αυτό πάει στο κομμάτι της παρουσίασης που έχω τη Δευτέρα στο πανεπιστήμιο… Και μαντέψτε… δε θα πάω στην παρουσίαση και δε θα ξαναπάω στο συγκεκριμένο μάθημα γενικώς…

Σ αυτόν τον κόσμο διαλέγεις αν θα χορέψεις στο ρυθμό των άλλων ή στο ρυθμό το δικό σου… Η τελική επιλογή φέρει μεγάλη ευθύνη! Είτε γίνεσαι ένα με το σύστημα και παίρνεις τα εύσημα χάνοντας κάθε φορά και κάτι από τον εαυτό σου, είτε ρισκάρεις να μείνεις πίσω στον εργασιακό στίβο αλλά να πας μπροστά σαν άνθρωπος.

Συγγνώμη αλλά διαλέγω το δεύτερο, γιατί γουστάρω να είμαι με τον Ξενοδόχο αυτού του κόσμου.. κι ο Ξενοδόχος αυτού του κόσμου τα λογαριάζει αλλιώς τα πράγματα…

ΥΓ.3 Θα είμαι εδώ και θα τα λέμε! Και θα σας φέρνω εικόνες πολλές και γιορτινές...

Ναι η αφεντιά μου σε λίγο πιο fit έκδοση :)))