Ομιχλώδες τοπίο & άλλα πολλά!

Ανάσα και τζούρα από ηλεκτρονικό τσιγάρο. Η Νύμφη του Θερμαϊκού ντύθηκε για θρίλερ και παράξενα πράγματα συμβαίνουν στην πόλη…

                                    Δύο εβδομάδες νωρίτερα…

 Είχε πιάσει δυνατή βροχή αλλά έπρεπε να κατέβω εσπευσμένα από το βουνό στον πολιτισμό. Έξω νύχτα και το μοναδικό μου μεταφορικό μέσο το αστικό λεωφορείο. Φασκιωμένη με εκατό κουκούλες και σκουφιά καθότι και λουσμένη, πήρα άρον άρον το τοπικό αστικό για να κατέβω στην κεντρική πλατεία του  Δήμου. Την ώρα που έφτανα είδα το επόμενο αστικό να έρχεται. Τέλεια σκέφτηκα. Κατέβηκα από το ένα και μπήκα στο άλλο.

 Μετά από μερικά μέτρα διαδρομής όμως, συνειδητοποίησα πως το αστικό με γυρνούσε πίσω στο σπίτι… ναι είχα πάρει λάθος αστικό.. Φτου να πάρει! Η ώρα περνούσε και το ραντεβού μου ήταν στις επτά και κάτι. Κρατήθηκα ψύχραιμη χωρίς να κλάψω ή να σιχτιρίσω  και όταν έφτασα στο τέρμα πήγα να χτυπήσω ξανά το εισιτήριο.

-Τι κάνετε κοπελιά; Με ρωτάει ο οδηγός.

 (τι; Θα με βρίσει κι ο οδηγός από πάνω ;;;)

 -Να ξαναχτυπήσω για να γυρίσω πίσω.

Συνοπτικά ο οδηγός, ο οποίος μου είχε τραβήξει ευθύς εξαρχής το ενδιαφέρον γιατί είχε κάτι πολύ παράξενο στη φυσιογνωμία του, κάτι το πολύ κινηματογραφικό, δε με άφησε να χτυπήσω το εισιτήριο για να το κρατήσω για το επόμενο αστικό.

-Ε δε θα σε αφήσω για ένα λάθος να χάσεις το εισιτήριό σου.

 -Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Κι έτσι η καλόκαρδη κίνηση του οδηγού και το ανθρώπινο του ενδιαφέρον, μου έσβησε τον εκνευρισμό και όλα πήγαν καλά..

Στην επιστροφή για το σπίτι μάλιστα τον πέτυχα ξανά και μιλήσαμε!

-Τώρα γυρνάω επίσημα στο σπίτι, ξεμπέρδεψα, του είπα.

-Μπράβο κοπέλα μου! Καλή σου ξεκούραση!

Δυο εβδομάδες αργότερα…

Συγκεκριμένα εχθές είχα το ζόρικο το εργαστήριο. Στρεσαρισμένη για το αν θα πάει καλά η διόρθωση, ξεκίνησα το ίδιο δρομολόγιο για να κατέβω στην τοπική αγορά και να εκτυπώσω τα σχέδιά μου.

Στο αστικό ήταν ο κυριούλης μας! Ο γνωστός οδηγός! Χαιρετηθήκαμε και η μέρα ξεκίνησε ευοίωνα…

Στο πρώτο κέντρο εκτυπώσεων μου λένε πως το φλασάκι μου έχει πρόβλημα… Ήταν ήδη αργά και είχα μπροστά μου μία ώρα δρόμο για τη Θεσσαλονίκη.. αν επέστρεφα σπίτι θα έχανα το εργαστήριο οριστικά! Η σκέψη να τα παρατήσω όλα ήταν κυρίαρχη. Συγκεντρώθηκα και είπα να τα παίξω όλα για όλα! Πάω στο δεύτερο εκτυπωτάδικο της περιοχής όπου κι εκεί το φλασάκι ήταν ψόφιο. Μου δίνει όμως ιδέα η υπάλληλος να στείλω τα αρχείο στο mail του μαγαζιού. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο στο σπίτι και λέω να μου αποστείλουν τα σχέδια… ο χρόνος όμως έτρεχε εναντίον μου και η εκτύπωση πήρε περισσότερη ώρα από όσο υπολόγιζα…

12 νταν τελείωσα και το θέμα της απόστασης με άγχωνε. Γρήγορα στην πιάτσα για ταξί. Μπαίνω μέσα και ο ταρίφας παγωμένος, ψηλός και απόκοσμος με φιμέ  φακό στα γυαλιά του, ακούει τον προορισμό ανέκφραστος. Χριστέ μου;;; Τι με περιμένει; Δένω τη ζώνη μου καλού κακού κι αρχίζει μία κούρσα σας λέω άλλο πράμα. Το ταξί έγινε αεροπλάνο! Σε είκοσι λεπτά ήμουν στο πανεπιστήμιο…

Ναι πρόλαβα και να διορθωθώ και να φάω τρελή χυλόπιτα από την καθηγήτρια. Με έκραξε κανονικότητα για το απαράδεκτο των σχεδίων μου (που την προηγούμενη φορά τα είχε χαρακτηρίσει ενδιαφέροντα)  κι εγώ ατάραχη προσπαθούσα να καταλάβω από τα συμφραζόμενα τι ακριβώς ήθελε από τη δουλειά μου. Ήταν όμως εκνευρισμένη από κάτι άλλο και έφυγε στη μέση της διόρθωσης. Καθίσαμε με τους βοηθούς και είπαμε δυο τρία παραματάκια πιο ξεκάθαρα κι αυτό ήταν.. Η περιπέτεια της μέρας είχε φτάσει στο τέλος της.

Και το ερώτημα… ο παράξενος κυριούλης από το αστικό είναι τελικά φύλακας άγγελος ή Μιτσοτάκης;

 

Μετά από όλα αυτά έκανα δώρο στον εαυτό μου δύο απολαυστικά καφεδάκια, ένα στο κολητάρι μου στο Τσούκου τσούκου κι ένα στη Μαρτίου σε ένα μαγαζάκι κάτσε καλά που θέλω να σας το παρουσιάσω σε κάποια φάση... 

Και τώρα πάμε στα οικογενειακά…

 Η κυρία Βάσω και το μάτι της

-Έλα μάνα τι κάνεις;

-Τι να κάνω; Πήγα να καθαρίσω την αυλή του Πατρικού και ένα κλωνάρι μπήκε στο μάτι μου και τώρα έκανε αιμάτωμα και τρέχει υγρό. Πονάω πάρα πολύ ρε @@@ μου! Αλλά δε σε ενόχλησα… (μπηχτή αυτή.)

-Πήγες στο νοσοκομείο;

-Βρε άντε παράτα μας που θα πάω και στο νοσοκομείο! Εδώ σου λέω ότι πονάω και ότι όλα τα παθαίνω από την  κούρασή μου! ΚΡΑ ΚΡΑ ΚΑΡΑ η μαμά…

(ψυχραιμία, αυτή τη στιγμή πονάει και παραφέρεται..!)

-Να πας στο νοσοκομείο, μπορεί να τυφλωθείς! Θες να τυφλωθείς;

-Βρε άντε από κει πέρα! Και δώσε μπινελίκια η μάνα μου!

Την περασμένη εβδομάδα σε ένα αντίστοιχο ξέσπασμα της μαμάς παρασύρθηκα και έριξα κι εγώ τα μπινελίκια μου και δίκιο δεν βρήκα!

Έτσι είσαι; Θα δεις εσύ! Παίρνω τηλέφωνο την κολλητή της που είναι το μοναδικό άτομο επί της Γης που σέβεται. Το και το Βετάκι μου! Δεν ξέρω τι να κάνω! Κι έτσι λίγο πριν φτάσει η υπόθεση της κυρίας Βάσως στο Υπουργείο…. κι αφού επιστρατεύτηκαν όλοι οι συγγενείς και οι γνωστοί,  το φρούριο τελικώς έπεσε και η κυρία Βάσω πήγε επιτέλους στο Νοσοκομείο κι έσωσε το μάτι της!

Ο κύριος Πλάτων και οι προβληματισμοί του...

-Έλα μπαμπά τι κάνεις;

-Καλά είμαι παιδί μου! Έχω μια μεγάλη απορία!

-Τι απορία μπαμπά;

-Θεωρείς φυσιολογικό να έχουμε τόσες πολλές βροχές;

-Ναι ρε μπαμπά, φυσιολογικό είναι.

-Μα τόσες πολλές βροχές παιδάκι μου;

-Ναι βρε μπαμπά γιατί όχι;

-Όχι δεν είναι φυσιολογικό! Εγώ πιστεύω  πως έχει ξεκινήσει η μεταστροφή των πόλων!

-Τι λες βρε μπαμπά; Με λίγες βροχές θα αντιστραφούν οι πόλοι;

-Α βέβαια! Έτσι ξεκινούν όλα! Πώς νομίζεις έγινε την εποχή της Τιτανομαχίας;

-Θέλει πολλούς αιώνες για να γίνουν τέτοιες αλλαγές!

-Αχ παιδάκι μου είσαι πολύ αθώα τελικά! Ζούμε κοσμοϊστορικές αλλαγές και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι... Τόσες πολλές βροχές δεν είναι τυχαίο γεγονός!

-Άντε ρε μπαμπά όλα ο άνθρωπος τα κάνει! Απλά κάνουν εργασίες κοντά στου πόλους, ψηλολιώνουν οι πάγοι και γίνεται ότι γίνεται!

-Αχ παιδάκι μου! Και φυσικά όλα τα κάνει ό άνθρωπος. Κι αυτό με την Τρόικα μη νομίζεις ότι είναι καινούριο! Η Τρόικα ήρθε στην Ελλάδα από το 330 μ.Χ. !

(να δεις που θα πει πάλι για το Βυζάντιο!)

-Ξέρω, ξέρω μπαμπά!

-Η Τρόικα ήρθε από τότε που μας έκαναν με το ζόρι Χριστιανούς!

(Ναι ο μπαμπάκας μου είναι από εκείνους τους γραφικούς κυριούλιδες που πιστεύουν στην διάσωση του Ελληνικού έθνους από τους Ολύμπιους! )

-Ναι μπαμπά! Ναι! Άντε σε κλείνω τώρα έχω το φαγητό στη φωτιά. Καλά;

-Ναι παιδάκι μου εντάξει! Συγνώμη αν σε στεναχωρώ. Εσύ πίστευε σε ότι θέλεις, αλλά οι αλήθειες πρέπει να λέγονται!

-Ναι μπαμπούλη μου, μη στεναχωριέσαι.

Κι έτσι μάθαμε στον μπαμπά μας σε ότι μας λέει να του λέμε ναι, γιατί μόνο τότε είναι χαρούμενος και περνάει καλά! Και σε κάθε γιορτινό τραπέζι μαθαίνουμε όλη την ιστορία των Αρχαίων Ελλήνων από την αρχή και το πόσο σπουδαίοι θα ήμασταν αν οι Θεοί δεν μας έπαιρναν τον Μέγα Αλέξανδρο πίσω στον Όλυμπο. (όχι το βουνό βρε! Την κορυφή του ουρανού)

ΥΓ.  Επεξηγήσεις κι ευχαριστίες

Σας ευχαριστώ για τα περάσματά σας και τα όμορφα σχόλιά σας! Το ξέρετε καλά πως δεν τα συμπαθώ τα απρόσωπα, αλλά οι δουλείες τρέχουν. Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι πραγματάκια μαζί σας και να γελάμε παρεούλα.

Δεν στόλισα, αλλά έβαλα το ηλεκτρικό μου δεντράκι στην πρίζα (Βλέπετε αριστερά) κι έτσι χαίρομαι κι εγώ όταν διαβάζω. Τα διακοσμητικά στη ραφιέρα μου ναι είναι χειροποίητα Ρουλάκι. Ήθελα πολύ να σας ετοιμάσω δωράκια για τη γιορτή μου αλλά θα αρκεστούμε πάλι σε ψηφιακά  με την ευχή να έρθει με το νέο έτος η ορκωμοσία και η πολυπόθητη λευτεριά μου!!!

ΥΓ2. Ευχαριστώ διπλά το Κατερινάκι για το δωράκι της! Μου έδωσε τόση δύναμη και χαρά! Το σοκολατοσαπουνάκι ήθελε να το φάει η Ρόξυ (βλέπετε το σκυλί στην τελευταία εικόνα) που τρελαίνεται για καλλυντικά γενικώς!