Όλγα

link

 Η Όλγα είναι ένα κορίτσι που μόλις έχει πατήσει τα τριάντα. Δεν έχει σπουδάσει κάτι, ούτε έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή της. Ίσως να μην τελείωσε καλά, καλά και το σχολείο. Την γνώρισα πριν μερικά χρόνια όταν ήρθε να μείνει στην παλιά μου γειτονιά στην Άνω πόλη. Τα σπίτια μας ήταν σχεδόν αντικριστά. Κάθε φορά που έβγαινα στο δρόμο εκείνη με έβλεπε από το μπαλκονάκι της και φώναζε δυνατά: «Γεια σου Χριστίνα! Σ’ αγαπώ πολύ.» , «Γεια σου Όλγα μου! Κι εγώ σ’ αγαπώ!» της απαντούσα και πήγαινα στις δουλειές μου. 

 Καμιά φορά όταν έβγαινε κι εκείνη για τον περίπατό της, καθόμασταν στη γειτονιά και τα λέγαμε. Η άρθρωσή της ήταν πάντα λίγο ψευδή και πολλές φορές μου έπαιρνε λίγη ώρα για να την καταλάβω. Η αγαπημένη της συνήθεια ήταν να αγοράζει περιοδικά και να τρώει σοκολάτες και γαριδάκια. Αγόραζε περιοδικά μόδας για να χαζεύει τις φωτογραφίες με τις ωραίες κοπέλες που φορούσαν όμορφα φορέματα. «Τι όμορφη που είσαι κι εσύ Χριστίνα» μου έλεγε, μόνο που η Όλγα τους έβλεπε όλους τους ανθρώπους όμορφους. Αυτό ήταν το μεγάλο της χάρισμα. Κάθε φορά που συναντιόμασταν, με έπαιρνε στην αγκαλιά της και με έσφιγγε μέχρι να σκάσω. Ήταν πολύ δυνατή η Όλγα και ιδιαίτερα ευτραφής. «Σ’ αγαπώ πολύ Χριστίνα και να μην στεναχωριέσαι για τίποτα! Όλα θα πάνε καλά, θα το δεις! Εγώ το ξέρω. Όλα θα πάνε καλά!» Αυτό μου το έλεγε συνέχεια, ακόμα κι όταν δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος  λόγος. 

 

link

Τις μέρες που δεν ήταν καλά η Όλγα δεν μιλούσε πολύ. Η αγκαλιά της ήταν πιο ασθενική και η φωνή της πιο υποτονική. «Μη μου μιλάς σήμερα πολύ Χριστίνα γιατί τα κορίτσια είπαν πως δεν είμαι καλά… Σήμερα είμαι επικίνδυνη.» μου έδινε ένα πεταχτό φιλί και κατηφόριζε για το πάρκο, να πάρει τον αέρα της. Όταν επέστρεφε, έλεγε κάποιες ασυναρτησίες. Είχε πολλές εμμονές και ψυχώσεις η Όλγα, κυρίως για πρόσωπα της τηλεόρασης που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του 90. Προφανώς θα είχε γίνει κάτι πολύ σημαδιακό στη ζωή της τότε. Μια μέρα μου είχε πει πώς την είχε παρενοχλήσει ένας πολύ γνωστός παρουσιαστής και μου ζήτησε να το κρατήσω μυστικό. 

 Παρόλο όμως που τα δικά της τα θέματα τα μπέρδευε πολύ, τα δικά μου νέα τα θυμόταν όλα ένα προς ένα. Αν και δεν της έλεγα πολλές λεπτομέρειες, εκείνη τα συγκρατούσε πάντα στο μυαλό της και τα έβαζε σε μία σειρά. Ήξερε πως ζοριζόμουν με τις σπουδές μου και μου έλεγε να μην στεναχωριέμαι με το διάβασμα. Ήξερε πως είχα φύγει από το σπίτι και έστελνε πάντα χαιρετίσματα και ευχές στον άντρα μου. Ήξερε πράγματα που με μεγάλη επιμέλεια και αγάπη τα μνημόνευε.

 

link

 Η καλύτερή της μέρα ήταν όταν πήγαινε να δει την μητέρα της. Η μητέρα της ήταν μόνιμη τρόφιμος του ψυχιατρείου της Σταυρούπολης. Η Όλγα δεν κατάλαβε ποτέ πως ή μητέρα της ήταν άρρωστη. Πάντα μου έλεγε με πολύ μεγάλη φυσικότητα πως η μαμά της μένει απλά εκεί. «Η μαμά μου μένει στο νοσοκομείο στην Σταυρούπολη και σήμερα με αφήσανε να πάω να τη δω.» Η Όλγα μένει κι αυτή σε έναν μικρό ξενώνα για άτομα με ψυχικές ασθένειες. Παίρνει μια μικρή αναπηρική σύνταξη, την οποία την ξοδεύει όλη σε τσιγάρα, περιοδικά και σοκολάτες. Η διάγνωσή της λέει πως πάσχει από σχιζοφρένεια, κάτι σαν αυτό που είχε ο Russell Crowe  στο ‘Ενας υπέροχος άνθρωπος. Δεν ξέρει αν πολλά από αυτά που ζει μέσα στο μυαλό της είναι αληθινά ή όχι, αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπά τα έχει πάντα τετρακόσια και η Όλγα έχει πολύ δυνατό ένστικτο και μπορεί να αναγνωρίζει τους καλούς ανθρώπους από μίλια μακριά.

 Πέρασαν αρκετούτσικοι μήνες από την τελευταία φορά που είδα την Όλγα.  Λίγο, οι υποχρεώσεις, λίγο τα προβλήματα και η απόσταση με απορρόφησαν για τα καλά. Σήμερα όμως την μνημόνευσα και ξέρω πώς έχω έναν πολύ σοβαρό λόγο για να επισκεφτώ στο άμεσο μέλλον την παλιά μου γειτονιά...

link