Οικογενειακές ιστορίες

link

 Αν το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, σίγουρα το μήλο του πατέρα μου έπεσε ακριβώς μπροστά στα πόδια του. «Είχα έμπνευση παιδί μου και σε έκανα» μου αποκάλυψε και μου είπε ακριβώς την ώρα και τον τόπο που είχε την φαεινή ιδέα να με σκαρώσει. Και να ‘μαι κι εγώ κάπου εδώ στην ηλικία του πατέρα μου, όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση να  γίνει γονιός. Θα μου πεις αυτά έρχονται από μόνα τους. Κι όμως το παιδί πρώτα το συλλαμβάνεις στο μυαλό και στην καρδιά. Πρώτα του ανοίγεις δρόμο στη ζωή σου να διαβεί και μετά παίρνεις τηλέφωνο τον πελαργό. 

  Μεγάλος γλεντζές και μποέμης ο πατέρας μου. Πισινό δεν έβαζε κάτω που λέμε. Από πιτσιρικάς μεγαλωμένος στους δρόμους, στα μέσα και στα έξω της Θεσσαλονίκης. Άνθρωπος του κεφιού και της παρέας. Κι από ότι φαίνεται με τον πελαργό τα είχε πολύ καλά μιλημένα γιατί όλα του τα γονίδια τα πέρασε φωτοτυπία σε μένα. Για πολλούς ήταν ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να γίνει πατέρας και οι αφορμές που έδωσε και ο ίδιος ήταν πάρα πολλές. Εγώ απλά θα πω πως ήταν ένας άνθρωπος πολύ μπροστά από την εποχή του. Ναι δεν ήταν φτιαγμένος για τη ρουτίνα της οικογενειακής ζωής. Είχε όμως φαντασία κι αντί να πνιγεί μέσα στα στερεότυπα, με πήρε από το χέρι από την κούνια μου ακόμα και με έβγαλε μαζί του στον κόσμο. Στους κάμπους ο πατέρας, στους κάμπους και η κόρη. Στην καφετέρια ο πατέρας,  στην καφετέρια και η κόρη. Στη ντίσκο ο πατέρας, στην ντίσκο και η κόρη. Στη δουλειά ο πετέρας, στη δουλειά και η κόρη. Ακόμα και τώρα ξεκινάμε το πρωί για καφέ και μας πιάνει η νύχτα.  

Προχθές κατηφορίσαμε για βόλτα και περάσαμε από όλες της πλατείες της Θεσσαλονίκης να χαζέψουμε τον κόσμο. Βαριαναστέναζε ο πατέρας, αναπολώντας τα νιάτα του, βαριαναστέναζα κι εγώ αναπολώντας τα πρόσφατα φοιτητικά μου χρόνια.

 

link

-Βρε μπαμπά, πώς ήταν τότε που ήσουν πιτσιρικάς; Άλλαξε τίποτα; Πώς ήταν η πόλη; Πώς ήταν οι άνθρωποι;

-Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Είναι όλα τα ίδια. Σα να μην πέρασε μια μέρα.

-Κι εγώ αυτό νιώθω μπαμπά. Ότι δεν διαφέρω σε τίποτα από τα νεότερα παιδιά. Και ξέρεις κάτι; Πιστεύω πως όλες οι γενιές από το 60 και μετά έχουν ακριβώς τις ίδιες συνήθειες και τις ίδιες εμπειρίες. Μόνο λίγο η τεχνολογία αλλάζει. Αλλά κατά τα άλλα όλοι μα όλοι ζουν τα ίδια πράγματα. Δεν υπάρχει αυτό το χάσμα γενεών που είχαμε με τους ανθρώπους που γεννήθηκαν πριν τον πόλεμο.

-Ακριβώς. Έτσι όπως τα λες είναι.

-Και δε μου λες ρε πατέρα, όταν αναφερόμαστε στην γενιά στην οποία ανήκει ο καθένας μας, εννοούμε την δεκαετία που έχουμε γεννηθεί ή την δεκαετία που έχουμε δεκαωχταρίσει;

-Ε παιδί μου, τη δεκαετία που έχουμε δεκαωχταρίσει. Τότε ζούμε την πνευματική μας γέννηση. Τότε βγαίνουμε στον έξω κόσμο και γινόμαστε κομμάτι του. Τότε βιώνουμε τους πρώτους μεγάλους ενθουσιασμούς και τα πρώτα μας σκιρτήματα. Τότε προσλαμβάνουμε τα δυνατότερα ερεθίσματα που μας σημαδεύουν για πάντα.

link

-Έτσι πιστεύω κι εγώ πατέρα. Αλλά έχω και μια άλλη απορία. Γιατί οι άνθρωποι κολλάνε τόσο πολύ στην πρώτη τους νιότη και ταυτίζονται μονάχα με τα πράγματα που ζήσανε τότε; Γιατί μετά κατεβάζουν ρολά και νιώθουν γερασμένοι; Αφού η ζωή συνεχίζεται κι έρχονται καινούριες εμπειρίες και καινούριες συγκινήσεις.

Ακολούθησε παύση.

-Μήπως γιατί μετά την πρώτη νιότη μπαίνουν σε στερεότυπα και αποτραβιούνται από τον κόσμο; Πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά για να βγάλουν λεφτά και ασχολούνται όλη τη μέρα με τα σχολεία και τα φροντιστήρια των παιδιών. Περνάνε όλη τη μέρα κάνοντας το σοφέρ στα πιτσιρίκια, περιμένοντας πότε θα τελειώσει το μάθημα στα αγγλικά, το μάθημα στο πιάνο, το μάθημα στο καράτε, το μάθημα εδώ, εκεί και παρακεί μέχρι που μια μέρα ξυπνάνε με άσπρα μαλλιά και λένε στα παιδιά τους πως θυσιάστηκαν για χάρη τους. Γιατί να μην διασκεδάζεις μαζί με το παιδί σου; Να πηγαίνεις βόλτες, να συναντάς φίλους, να κάνεις εκδρομές και ταξίδια και γιατί όχι να μαθαίνουν κοντά σου και τη δουλειά σου;

-Εμ πουλάκι μου; Δεν θυμάσαι τι έκανα όταν σε είχα μικρή; Μαζί δεν γυρνούσαμε; 

 Έτσι είναι, μαζί γυρνούσαμε με τον πατέρα μου κι αν δεν μεσολαβούσαν κάποιες ανατροπές και δυσκολίες θα κάναμε ακόμα περισσότερα πράγματα παρέα. Και στην τελική αυτό δεν θέλουν τα παιδιά; Να μοιράζονται τις ομορφιές και τις χαρές της ζωής με τους γονείς τους; Μόνο έτσι θα νιώσουν απελευθερωμένα από το άγχος των επιτευγμάτων. Μόνο έτσι θα πάρουν εικόνες από τον έξω κόσμο, ανακαλύπτοντας τις κλίσεις τους.  Μόνο έτσι θα μπορέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας να σταματήσουμε να τρομάζουμε με τον χρόνο που περνά. Θα σταματήσουμε να νιώθουμε πως οι ευθύνες της οικογένειας θα μας στερήσουν τον χρόνο από αυτά που αγαπάμε. Ας κάνουμε λοιπόν τα παιδιά μας κομμάτι των πραγμάτων που αγαπάμε κι ας ζήσουμε όλοι μαζί ένα ατελείωτο τώρα, χωρίς νοσταλγικές αναπολήσεις στα περασμένα ανέμελα χρόνια. 

link