ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

  Αυτό που βλέπετε είναι το σκυλί μου η Roxy , οι συστάσεις για την αφεντομουτσουνάρα της είχαν γίνει παλαιότερα εδώ . Η κυρία καλοπερασάκιας, πέρα του ότι θέλει να κοιμάται μόνο στα μαλακά, εξού και το περτικαλί   στρωματάκι, θέλει να κοιμάται και στα ζεστά, γι αυτό και η γωνιά της είναι δίπλα στο καλοριφέρ, αλλά θέλει να κοιμάται και στα σκοτεινά παρακαλώ. Κι επειδή δεν παίζει να σβήνω τα φώτα για την πάρτη της, κάνει αυτήν την αυτοσχέδια πατέντα και χώνει τη μούρη της κάτω από το χαλί. Κατά τα άλλα τις υπόλοιπες ώρες που δεν κοιμάται μπορεί να ισοπεδώσει όλο το σύμπαν. Ξέρω στη φωτογραφία φαίνεται αξιολάτρευτη, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια επίμονη εκμεταλλεύτρια... 

Θα θέλα πολλοί περισσότεροι άνθρωποι να καταλάβουν επιτέλους την αξία και την ομορφιά των σκύλων και των υπόλοιπων ζώων. Θα θελα να μαλακώσουν τις καρδιές τους και να προσφέρουν λίγη τρυφερότητα στα πιο καλόψυχα πλάσματα αυτ o ύ του πλανήτη που κατοικούμε. Αν γίνει αυτό, πιστεύω θα φτιάξουν πολλά πράγματα στις ζωές μας...

link   Η Όλγα είναι ένα κορίτσι που μόλις έχει πατήσει τα τριάντα. Δεν έχει σπουδάσει κάτι, ούτε έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή της. Ίσως να μην τελείωσε καλά, καλά και το σχολείο. Την γνώρισα πριν μερικά χρόνια όταν ήρθε να μείνει στην παλιά μου γειτονιά στην Άνω πόλη. Τα σπίτια μας ήταν σχεδόν αντικριστά. Κάθε φορά που έβγαινα στο δρόμο εκείνη με έβλεπε από το μπαλκονάκι της και φώναζε δυνατά: «Γεια σου Χριστίνα! Σ’ αγαπώ πολύ.» , «Γεια σου Όλγα μου! Κι εγώ σ’ αγαπώ!» της απαντούσα και πήγαινα στις δουλειές μου.    Καμιά φορά όταν έβγαινε κι εκείνη για τον περίπατό της, καθόμασταν στη γειτονιά και τα λέγαμε. Η άρθρωσή της ήταν πάντα λίγο ψευδή και πολλές φορές μου έπαιρνε λίγη ώρα για να την καταλάβω. Η αγαπημένη της συνήθεια ήταν να αγοράζει περιοδικά και να τρώει σοκολάτες και γαριδάκια. Αγόραζε περιοδικά μόδας για να χαζεύει τις φωτογραφίες με τις ωραίες κοπέλες που φορούσαν όμορφα φορέματα. «Τι όμορφη που είσαι κι εσύ Χριστίνα» μου έλεγε, μόνο που η Όλγα ...

link   Το είπαμε πολλές φορές πως οι εποχές που ζούμε είναι πάρα πολύ δύσκολες. Τόσο δύσκολες που πιστεύω πως όλοι μας, λίγο πολύ είμαστε αρκετά ευαισθητοποιημένοι με το πόνο του άλλου. Ήταν μεσημεράκι της προηγούμενης εβδομάδας και καθόμουν ήσυχα σε ένα καφέ στη Ροτόντα. Οι πιτσιρικαρίες ανεβοκατέβαιναν τη Δημητρίου Γούναρη γεμάτες γέλια και χαρές. Και να, κάπου εκεί ανάμεσα στο χαρούμενο πλήθος περπατούσε σκυφτό ένα ταλαιπωρημένο λιπόσαρκο παλικάρι. Μαλλιά σκληρά κι ανάκατα, πλάτη κυρτή από την αδυναμία, βλέμμα απλανές και σκυθρωπό. Μόνος κι έρημος με μια κουρελού για πανωφόρι και μια γενειάδα που έφτανε στο στέρνο. Η καρδιά μου σφίχτηκε καθώς έκανα συνειρμούς περιέργους για το υπόβαθρο αυτού του ανθρώπου. Τι ήταν; Άστεγος περιπλανώμενος; Απόκληρος τουρίστας; Τα μάτια μου καρφώθηκαν επάνω του ανιχνευτικά ψάχνοντας ένα ακόμα στοιχείο που θα με έκανε να βγάλω ένα λογικό συμπέρασμα.  link   Τα δευτερόλεπτα έτρεχαν και ο ασθενικός άνδρας πλησίασε. Κοίταξα ...

link  Αν το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά, σίγουρα το μήλο του πατέρα μου έπεσε ακριβώς μπροστά στα πόδια του. «Είχα έμπνευση παιδί μου και σε έκανα» μου αποκάλυψε και μου είπε ακριβώς την ώρα και τον τόπο που είχε την φαεινή ιδέα να με σκαρώσει. Και να ‘μαι κι εγώ κάπου εδώ στην ηλικία του πατέρα μου, όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση να   γίνει γονιός. Θα μου πεις αυτά έρχονται από μόνα τους. Κι όμως το παιδί πρώτα το συλλαμβάνεις στο μυαλό και στην καρδιά. Πρώτα του ανοίγεις δρόμο στη ζωή σου να διαβεί και μετά παίρνεις τηλέφωνο τον πελαργό.    Μεγάλος γλεντζές και μποέμης ο πατέρας μου. Πισινό δεν έβαζε κάτω που λέμε. Από πιτσιρικάς μεγαλωμένος στους δρόμους, στα μέσα και στα έξω της Θεσσαλονίκης. Άνθρωπος του κεφιού και της παρέας. Κι από ότι φαίνεται με τον πελαργό τα είχε πολύ καλά μιλημένα γιατί όλα του τα γονίδια τα πέρασε φωτοτυπία σε μένα. Για πολλούς ήταν ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να γίνει πατέρας και οι αφορμές που έδωσε και ο ί...