Η θερμοκρασία ανεβαίνει και τα κλιματιστικά είναι είδος πολυτελείας πλέον. Άσε που είναι και ανθυγιεινά και τέρμα αντι-οικολογικά. Μέσα στο κεφάλι μου νιώθω το μυαλό μου να βράζει σαν γιουβαρλάκι σε καυτή κατσαρόλα. Το βλακόμετρο στο βλέμμα έχει χτυπήσει κόκκινο και το καλαμάκι του φραπέ λιώνει στο στόμα. Απέναντι για θέα ένας επαρχιακός χωματόδρομος και κάτι ξεραμένα αγριόχορτα. Έστω όμως κι αυτό το άγονο τοπίο είναι πολύ καλύτερο από τα απλωμένα σώβρακα στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές.
Η συνέχεια εδώ
ΥΓ. Τι κάνετε φίλοι μου; Πώς την παλεύετε με τη ζέστη; Αν είστε θαλασσίτσα μάλλον είστε από τους τυχερούς. Εγώ πάλι ούτε το πληκτρολόγιο δεν μπορώ να ακουμπήσω. Ακόμα και η οθόνη του υπολογιστή μου φέρνει ζέστη. Αν δεν δροσίσει δε με κόβω να μπλογκάρω εντατικότερα. Συν το ότι αλλάζω κατοικία. Τα καλά του να μένεις στο ενοίκιο τουλάχιστον, είναι ότι αλλάζεις παραστάσεις και γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους. Κι ενώ μέχρι τώρα σας γκρίνιαζα ότι βαριέμαι στο βουνό, από δω και πέρα το ιστολόγιο θα μυρίζει θάλασσα... Αυτή είναι η μαγεία της Θεσσαλονίκης, ότι η πόλη είναι χτισμένη γύρω από τη θάλασσα...
Καλησπέρα σου Χριστίνα και καλώς όρισες ξανά. Το παλεύουμε κορίτσι μου. Αγκαλιά λιγουλάκι με την κατάθλιψη η οποία ευτυχώς αντισταθμίζεται με το χορό των αισθήσεων του καλοκαιριού. Απλά περνάει ο καιρός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια να έχεις.