Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χαλκίς #3

΄
Η βόλτα στη Χαλκίδα είναι μεγάλη και δε θα τελειώσει έτσι εύκολα. Μια μικρή όμορφη πόλη που περπατιέται ολόκληρη απ' άκρη σ' άκρη. Τα προβλήματά είναι πολλά, αλλά αυτή είναι η κοινή μοίρα όλων των ελληνικών πόλεων που τα ιστορικά τους μνημεία μένουν αναξιοποίητα.

Πρώτη στάση το ξενοδοχείο Χαρά, το οποίο το παρουσιάζω για έναν και μοναδικό λόγο. Για την μικρή μασκότ του. Όταν άλλες επιχειρήσεις θεωρούν πως τα κατοικίδια και ειδικά τα ταλαίπωρα ημίαιμα είναι επιζήμια για τον τζίρο τους, το συγκεκριμένο ξενοδοχείο έχει την τετράποδη ομορφιά, βοηθό στη ρεσεψιόν. Η πρώτη που θα πει καλημέρα στους πελάτες και η τελευταία που θα πει καληνύχτα. Γι' αυτό λοιπόν αν ο δρόμο σας περάσει από Χαλκίδα θα ξέρετε πως το Hara hotel είναι όνομα και πράγμα. (και με εκπληκτική θεά στα τρελά νερά παρακαλώ!)

Στα πέριξ του ξενοδοχείου τα παλιά αρχοντικά στολίζουν τις γειτονιές με τις αυλόπορτές τους και τέρμα πάνω στην ακρόπολη της παλιάς πόλης στέκει αγέρωχο το κάστρο του Καράμπαμπα.





ΥΓ. Έξω έχει μια γλυκιά ζέστη κι έναν ολόλαμπρο ήλιο. Ο αγαπημένος Σεπτέμβρης βρίσκει και πάλι τον εαυτό του. Ο πιο γλυκός μήνας του χρόνου, που παντρεύει το καλοκαίρι με την άνοιξη και το ρομαντικό Φθινόπωρο. 

Δεν ξέρω για σας αλλά προσωπικά πιστεύω πως το τετράμηνο που ακολουθεί είναι το ομορφότερο και γιορτινότερο όλου του χρόνου. Ίσως γιατί είναι το πιο παιδικό και αθώο από όλα. Το πιο ευωδιαστό και χαρούμενο. Είναι η αρχή του χρόνου. Όπως κανονικά θα είχε νόημα να είναι, γιατί μετά τη μεγάλη ανάπαυλα του θέρους, οι μηχανές της ζωής μας παίρνουν και πάλι μπροστά. Και γιατί πάντα μα πάντα το Φθινόπωρο κάνουμε όλοι ξανά μια καινούρια αρχή. Βάζουμε νέους στόχους, κάνουμε καινούρια σχέδια και προσπαθούμε και πάλι να γίνουμε όσο καλύτεροι μπορούμε. 

Καινουργίλα. Όλα μυρίζουν καινουργίλα. Τα άγραφα τετράδια, τα φρεσκο-εκτυπωμένα βιβλία, οι μπουζάτες (=πεντακάθαρες)  τσάντες, τα ξυσμένα μολύβια, οι ξυλομπογιές και οι ακουαρέλες. Και μέχρι να ξεθυμάνουν αυτά τα αρώματα, αρχίζουν οι προετοιμασίες των Χριστουγέννων. Γιρλάντες, λαμπιόνια, κάλαντα και ζεστά ροφήματα. 

Μια υπέροχη περίοδος που όλοι μηδενίζουμε τα κοντέρ και πάμε πάλι απ' την αρχή. 




Σχόλια

  1. Μα να ειμαστε τοσο κοντα και να μη βρεθουμε;
    Δε το ξεραμε
    κριμα
    ευχομαι την επομενη φορα

    φιλακια πολλα πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την επόμενη φορά θα πιούμε καφεδάκι!!!!!!! Και φυσικά θέλω πολύ να σου συστήσω έστω και διαδικτυακώς τις φίλες μου κάτω. Είστε στα ίδια μήκη κύματος!

      Διαγραφή
  2. Χαλκίδα αγαπημένη και πανέμορφη. Καλησπέρα σου Χριστίνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χμμμ, έχει και φρεσκότατα ψαρικά στη Χαλκίδα! Πηγαίναμε συχνά εκεί όταν ζούσε ο πατέρας μου. Βλέπεις κατοικούσαμε τότε στο πατρικό μου σας Αθήνας και ήμασταν κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Αν είσαι φίλος καλοδεχούμενος, αν ήρθες να σπαμάρεις σκέψου το ξανά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αυτοπροστασία

  Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...

Το μικρό και το μεγάλο κακό

  Η προαιώνια μάχη καλού και κακού δεν έχει σιγάσει ποτέ πάνω στον κόσμο. Η πρόοδος του αιώνα όμως γεννά την προσδοκία για μια καλύτερη ανθρωπότητα που επιλέγει συνειδητά το καλό. Κι αυτή η προσδοκία κάθε μέρα ματαιώνεται. Όλοι μας θεατές μιας συνθήκης όπου συνάνθρωποι μας χειροκροτούν την φρίκη ντύνοντάς την με σενάρια και αφηγήματα που τους εξυπηρετούν. Κι ενώ δεν υπάρχει κάτι πιο κραυγαλέα άδικο και εγκληματικό από τη βασανιστική θανάτωση παιδιών κάποιοι χαίρονται με αυτό και στηρίζουν κάθε πράξη βίας. Κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Μια τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού έχει επιλέξει το κακό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Όλες οι φωνές δικαιοσύνης μέχρι στιγμής δείχνουν ανίσχυρες. Κι αφού αυτό το κακό δεν μπορεί να νικηθεί τι άλλο μας μέλλει να κάνουμε; Ίσως να αναζητήσουμε το μικρό καθημερινό κακό που τρώει τις ζωές μας. Το κακό στον κοντινό μας περίγυρό, το κακό μέσα μας. Κάτι μας διαφεύγει, κάτι δεν βλέπουμε. Κι αν αυτός ο κό...

Ένα αγόρι

 Ένα αγόρι θέλει να γίνει ποιητής, να μιλά για την αγάπη Ένα αγόρι θέλει να πατήσει στα σύννεφα, να νιώσει το σώμα του να ελαφραίνει Να ξαπλώσει πάνω στη δροσερή χλόη  Να αποκοιμηθεί με το κελάηδημα των πουλιών Να χτενίσει τα μαλλιά της αγαπημένης του. Ένα αγόρι θέλει κόψει ένα τριαντάφυλλο και να το βάλει στο βάζο Να κεντήσει μια καρδιά και να την κάνει δώρο Να μαζέψει κοχύλια σε ένα ακρογυάλι  Να γράψει στην άμμο ένα σ΄αγαπώ Κι αυτή είναι η συμμετοχή μου για τη  Μίνι Σκυτάλη#1  της Μαίρης με φωτογραφία κλήρωσης τη Νο4 Ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα μια ''Ελεύθερη πτώση'' για το δρώμενο των  Γνωμικών   Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να ...