Metalhead (μια ιστορία για ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα)

Η Χέρα είναι ένα κορίτσι διαφορετικό από τα άλλα. Δεν φοράει φούστες, δεν χτενίζει τα μαλλιά της, δεν έχει φίλες, ούτε αγόρι. Εργάζεται καθημερινά στη φάρμα των γονιών της και παίζει κιθάρα. Ντύνεται αλλοπρόσαλλα, μακιγιάρεται περίεργα κι ακούει ασταμάτητα μουσική. Πολλές φορές φέρεται αφύσικα και άλλες πάλι φτάνει στα άκρα.

Η Χέρα όμως κουβαλάει ένα τραύμα, ένα τραγικό βίωμα που σημάδεψε για πάντα τη ζωή της. Στα παιδικά της χρόνια έγινε μάρτυρας ενός βάναυσου ατυχήματος που βύθισε όλη της την οικογένεια σε βαρύ πένθος. Κι όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση οικογενειακών δραμάτων, τα μικρά παιδιά είναι αυτά που απορροφούν όλη τη μαυρίλα και τη σκιά των μεγάλων.

Μέσα στα 97 λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε τον αγώνα αυτής της κοπέλας να αποτινάξει αυτό το πένθος από πάνω της. Παρακολουθούμε τον καταλυτικό και λυτρωτικό ρόλο της μουσικής και τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας στην αντικοινωνική συμπεριφορά της ηρωίδας.

Όχι η ταινία δεν είναι δραματική, τουλάχιστον όχι μέχρι το τέλος. Η ταινία είναι κοινωνική και ρεαλιστική, με γερές δόσεις δράματος και χιούμορ.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου ταυτίστηκε με αυτό το κορίτσι, τόσο για τα μουσικά του ακούσματα όσο και για τον πόνο που κουβαλούσε μέσα του. Η απώλεια είναι ένα βίωμα με ευρεία έννοια. Το τι θα χάσει κανείς και θα μπει στον λαβύρινθο του είναι εξατομικευμένο. Αυτό όμως που είναι κοινό σε όλες της περιπτώσεις είναι το πένθος.

Metalhead (2013)

Η ταινία με συγκίνησε, ή μάλλον με συγκλόνισε γιατί μου έδειξε μια εναλλακτική πραγματικότητα. Ψηλά στον παγωμένο και απομονωμένο Βορά της Ισλανδίας, είδα μια κοινωνία που θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς όλους μας. Σε μια απομονωμένη επαρχία, μια χούφτα άνθρωποι, όλοι γνωστοί μεταξύ τους, κάνουν το πρόβλημα μιας οικογένειας δικό τους πρόβλημα. Κάνουν ένα αλλόκοτο κορίτσι δικό τους παιδί και όλοι μαζί αγωνίζονται για μια νέα αρχή.

Ποια ελληνική κοινωνία θα ήταν τόσο ανεκτική ώστε να αποδεχθεί ένα πλάσμα διαφορετικό και να έχει μάλιστα και το μεγαλείο ψυχής να κοιτάξει πέρα από την εκκεντρικότητα και ενδεχομένως και την παραβατικότητά του; Το κορίτσι αυτό της ιστορίας οδηγήθηκε σε μία ακραία πράξη απελπισίας που στον δικό μας κόσμο θα ήταν αφορμή για να καταδικαστεί από τους ανθρώπους και να αφοριστεί από την εκκλησία. Κι όμως στον παγωμένο Βορρά των ψυχρών ανθρώπων, ένα λάθος ήταν η αρχή της χαράς...

Η ταινία θέτει μερικά τεράστια ζητήματα  επί τάπητος. Το ζήτημα της διαφορετικότητας και του κοινωνικού ρατσισμού- αποκλεισμού, το ζήτημα του πένθους και πως αυτό φιλτράρεται από τους ανθρώπους και το ζήτημα της πίστης στο Θεό. Μπορεί άραγε ο Θεός να εγκλωβιστεί σε θεσμούς και η ασέβεια απέναντι στους θεσμούς να χρεωθεί σαν απιστία; Μήπως τελικά οι νέοι που αντιδρούν, που καταγγέλλουν και καταδικάζουν τους κοσμικούς θεσμούς είναι εν τέλει οι πιο βαθιά θρησκευόμενοι. Αιρετικά και προκλητικά ερωτήματα που φυσικά δεν μπορούν να απαντηθούν δια μέσου της λογικής παρά μόνο βιωματικά και συν τω χρόνω.

ΥΓ. Με αυτή την ταινία λοιπόν διαλέγω να απαντήσω στο σημερινό πλην όμως αναμενόμενο σοκ που πάθαμε σήμερα. Η Ελλάδα μας, αυτός ο ευλογημένος τόπος των ανοιχτόκαρδων ανθρώπων αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ανάξια να σεβαστεί τον συνάνθρωπό που διαφέρει. Η Χέρα της ιστορίας είναι, ένα κορίτσι πάνω από τα είκοσι, που το μοναδικό πράγμα που θα την κρατούσε ζωντανή σε μία ρατσιστική κοινωνία σαν τη δική μας θα ήταν η επιθετικότητά της. Η υγιής κατ' εμέ  επιθετικότητα που στοχεύει δυναμικά στη ρίζα του προβλήματος.

Θα βάλω μια άνω τελεία εδώ για να ξαναπιάσω το ζήτημα του εκφοβισμού σε επόμενες αναρτήσεις, καθώς είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να πω που πρέπει να μπουν σε μια σειρά.

Και για να ευθυμήσουμε λίγο, κλείνω με μία φωτογραφία της αφεντιάς μου 
σε πολύ μεγάλα hevy metal κέφια. 
Το εξώφυλλο είναι φυσικά τρολ αλλά η πόζα δική μου.