Μια φορά κι ένας νταής

Ο Στέλιος ήταν το πιο ζωηρό παιδί στην τάξη. Ήταν χειροδύναμο και πολύ ανεπτυγμένο. Όλα τα αγόρια της τάξης τον είχαν για αρχηγό και όλα τα κορίτσια τον έτρεμαν. Δεν υπήρχε ούτε ένα παιδάκι που δεν το είχε χτυπήσει και δεν του είχε κοτσάρει κι από ένα χλευαστικό παρατσούκλι.

Σαν πήγα για πρώτη φορά κι εγώ στο δικό του το σχολείο, ήμουν το κόκκινο πανί για 'κείνον μιας και του έριχνα μισό κεφάλι (πολύ ντροπιαστικό για ένα σκληροτράχηλο αγόρι να είναι κοντύτερο από ένα κορίτσι). Το ακόμα πιο εξοργιστικό όμως ήταν πως δεν χαμπάριαζα από τους εκφοβισμούς του. Τις βρισιές τις αγνοούσα και το ξύλο δεν με πτοούσε. Χειροδύναμη και νευρική κι εγώ καθώς ήμουν, ορμούσα κι όποιον πάρει ο χάρος. Εκείνος δεν ήταν ποτέ μόνος. Είχε μαζί του κι όλα τα αγόρια. Κάθε χρόνο το πράγμα αγρίευε κι όσο αγρίευε, αγρίευα κι εγώ από κοντά κι αυτός με έκανε πολύτιμη αντίπαλο. Δίπλα μου είχα όλα τα υπόλοιπα παιδιά, κυρίως τα κορίτσια, που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.Η συνέχεια εδώ

Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μιλούν τα γεγονότα από μόνα τους.
Ο Στέλιος κι εγώ βλέπετε υπήρξαμε οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δυο παιδιά που ζήσαμε πολλές σκηνές βίας στο σπίτι. Λεκτικές, σωματικές, συναισθηματικές. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να διαλέξει το δρόμο που θα πάρει στη ζωή του, το μόνο σίγουρο όμως είναι πως ένα παιδί διαθέτει κρίση και επιλέγει.

Ο κόσμος μας δεν είναι παραδεισένιος και όλες οι οικογένειες δεν είναι αγγελικά πλασμένες. Μπορεί πράγματι όλα να ξεκινάνε από την οικογένεια αλλά δεν είναι απαραίτητο να τελειώνουν κι εκεί. Πρώτα το κοντινό περιβάλλον κι έπειτα όλη η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τα κενά μερικών οικογενειών. Συνεχίζουμε να μπερδεύουμε πολύ την διακριτικότητα με την αδιαφορία. Κάθε φορά που βλέπουμε μία παθογένεια είμαστε υποχρεωμένοι να παρεμβαίνουμε. 

Η πρόνοια στη χώρα μας είναι ελάχιστα αναπτυγμένη κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα κρούσματα σχολικής βίας. Βλέπουμε κάποια παιδιά να λειτουργούν επιθετικά, προσπαθούμε να τα νουθετήσουμε με αποβολές και τιμωρίες μέχρι να φτάσουν στο έγκλημα και κατόπιν εορτής να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη. Χλευάζουμε την Αμερική για τις ακρότητες της κοινωνίας της, αλλά ακόμα και στην τελευταία χαζοταινία βλέπουμε πως δεν λείπει ποτέ ο ψυχολόγος και ο κοινωνικός λειτουργός από ένα σχολείο. 

Θεωρούμε πως έχουμε προοδεύσει γιατί η ανεπτυγμένη τεχνολογία μας έχει ελαφρύνει από την χειρωνακτική εργασία κι όμως ήταν μόλις καμιά πενηνταριά χρόνια πιο πριν, όταν οι παππούδες μας αράδιαζαν παιδιά για την πλάκα τους γιατί το αγαπημένο του χόμπι ήταν η αναπαραγωγή χωρίς προφυλάξεις και μετά το έριχναν στο ξύλο και στις διαταγές για να επιβάλλουν την πειθαρχία στην αγέλη που έφτιαξαν. Παιδιά που μεγάλωναν όπως, όπως, στις αλάνες και στα χωράφια και όποιος είχε δυνατό χαρακτήρα να αντέξει την αυστηρότητα των γονιών, γινόταν ο αρχηγός υιοθετώντας ακριβώς την ίδια νοοτροπία. 

Κοινωνικά κατάλοιπα και ψυχολογικά και ψυχιατρικά προβλήματα είναι πάντα τα αίτια που ένας γονιός αδυνατεί να δώσει αγάπη και σωστές κατευθύνσεις στα παιδιά του. Τα σχολεία μας είναι κι αυτά μικρά κολαστήρια γιατί το εκπαιδευτικό μας σύστημα ευνουχίζει τον δάσκαλο και τον καθηγητή που από δεύτερο γονιό που θα έπρεπε κανονικά να είναι, τον καθιστά έναν απρόσωπο εξεταστή.

Η παιδεία και η πρόνοια είναι πραγματικά ο μονόδρομος για να αλλάξει η κοινωνία μας. Καλός γονιός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι κι αυτό πρέπει κάποιος να μας το διδάξει. Είναι τεράστια απλούστευση να λέμε και να ξαναλέμε πως η οικογένεια φταίει  για όλα τα προβλήματα,  όταν η αληθινή οικογένεια είμαστε όλοι εμείς. Πότε είδαμε έναν νευρικό γονιό και  του είπαμε πως πρέπει να τον κοιτάξει θεραπευτής; Πότε έφτασε ο κοινωνικός λειτουργός σε ένα σπίτι χωρίς να κουκουλωθεί η υπόθεση από την γειτονιά ή να στιγματιστεί και να χλευαστεί η οικογένεια για πάντα;

Εκεί στη δεκαετία του 90 όσα παιδάκια έτυχε να είμαστε από διαζευγμένους γονείς, ο κοινωνικός ρατσισμός ακόμα και από το ίδιο το συγγενικό περιβάλλον ήταν απίστευτος. ''Ε τώρα σιγά μην προκόψει στη ζωή του ένα παιδί χωρισμένων γονιών'' Αυτό ήταν το μόνιμο σούσουρο που ακούγαμε πίσω από τη πλάτη μας. Παιδιά στιγματισμένα και γονείς αντίστοιχα φορτισμένοι με την ρετσινιά των αποτυχημένων στις πλάτες τους. Αν κάποιος ξεκινά να κάνει οικογένεια στα είκοσι του και στα τριάντα του πιτσιρικάς δεν είναι κι αυτός; Δεν θα έπρεπε λοιπόν να έχει μία αρωγή και μία καθοδήγηση για το πώς θα φέρει εις πέρας το έργο του; 

Δεν γίνεται να αρχίζουν και να τελειώνουν όλα πίσω από κλειστές πόρτες. Πόρτες που κλείνουν γιατί πρώτα και κύρια, η κοινωνία περιμένει με τα ποκ κορν στο χέρι για να κάνει χάζι με τα ενδοοικογενειακά  δράματα.