ΓΑΤΟΣΦΑΙΡΑ

Κι αν λογαριάζεις τη ζωή σου μικρή κι ασήμαντη, τούτο να θυμάσαι μόνο. Πώς όλα τα πράγματα έχουν σημασία. Κάθε μας σκέψη, κάθε μας λέξη και κάθε μας κίνηση έχει σημασία. Μάθαμε να μετράμε την αξία μας με τα μεγάλα κατορθώματα. Τις γενναίες πράξεις, τα σπουδαία λόγια, τα πολλά πτυχία, τα μεγάλα ταξίδια και τα μεγάλα πορτοφόλια. Σε κάθε άλλη περίπτωση νιώθουμε μικροί κι ασήμαντοι. Σε κάθε άλλη περίπτωση αισθανόμαστε μηδαμινοί κι αδιάφοροι. Κι όμως αυτά που δεν φαίνονται, τα μικρά κι ασήμαντα είναι που κάνουν τη διαφορά. Αυτά που δεν θα ακουστούν ποτέ προς τα έξω, αυτά που δεν θα τα παρατηρήσει ποτέ κανείς. Η συνέχεια  εδώ και να θυμάστε πως στην  enfo.gr  είστε όλοι καλεσμένοι. Μη μείνετε εκτός.

Μας βρίσκει η Άνοιξη... να περιμένουμε την Άνοιξη... Είπαμε έχουμε ακόμα Μάρτιο κι ο Μάριος είναι άτιμος κι άστατος μήνας.  Εμείς όμως επιμένουμε δημιουργικά και αυτές τις μέρες κυκλοφορεί για μας το νέος τεύχος έκπληξη της Αλεξάνδρας  με πολλά tutorials για χειροποίητα πραγματάκια.  Η δική μου φιλική συμμετοχή είναι με ένα DIY πλεκτό βραχιολάκι για να μη λέτε πως είμαι τσιγκούνα και δε σας δείχνω τίποτα. Οκ το βραχιολάκι είναι με μάλλινη κλωστή αλλά εσείς σαν προκομμένα κορίτσια που είστε, μπορείτε να το κάνετε σε καλοκαιρινή έκδοση με βαμβακερό νήμα.  Η συνέχεια εδώ...  woman's magazine

Από αυτή τη μέρα θέλω να κρατήσω τα καλά. Τη φωτιά της ελευθερίας που άναψε στα στήθη μας.  Η ιστορία μας κρύβει πολλές μαύρες σελίδες αλλά πραγματικά δεν είναι στιγμή για γκρίνιες. Το μόνο που θέλω να επισημάνω είναι πως πρέπει να μελετάμε συνεχώς, όχι τόσο για να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια αλλά κυρίως για να προβληματιζόμαστε και να μην πέφτουμε στα ίδια ολισθήματα.  Μακριά από μένα οι εθνικισμοί. Μακριά και οι τυμπανοκρουσίες. Εγώ την Ελλαδίτσα μου την αγαπάω για την καθημερινότητά της και τη ζεστή καρδιά των καλόψυχων ανθρώπων της και όχι για τα επιτεύγματα και τις ένδοξες στιγμές της. Αγαπώ τις κυράδες που καθαρίζουν φασολάκια στα πεζούλια και τις κόρες που κεντάνε στις αυλές τους. Αγαπώ του ψαράδες με τα καϊκάκια τους και τους ορειβάτες που επιμένουν πως η Ελλάδα δεν είναι μόνο μπικίνι και νησιά... Χρόνια πολλά σε όλους και καλή μας φώτιση.  Ένα σχετικό κείμενο από παλιά  Το μεγάλο ‘’ναι’’

Αρχίζουμε ξανά τα ταξίδια! Τις βαλίτσες μας και φύγαμε. ΄ Μια παλιά στήλη που οργανώνεται περισσότερο με δικό της αφισάκι. Ταξίδια δικά μου (ελάχιστα...) και ταξίδια φίλων που πάντα μου χαρίζουν το φωτογραφικό του υλικό για να το αξιοποιήσω καταλλήλως. Πρώτη στάση στη Ζυρίχη χωρίς πολλά - πολλά λόγια για αρχή.  Ίσα- ίσα για να ξεμουδιάσουμε. Οι απόψεις των φίλων που ταξίδεψαν εκεί είναι άριστες μιας και μιλάμε για μια πόλη πανέμορφη, οργανωμένη που περπατιέται. Και στα δικά μας παιδιά!  Και τώρα την προσοχή σας 1. Όπως θα δείτε έχω αλλάξει τη φόρμα των σχολίων. Κάτω από κάθε ανάρτηση πλέον θα βλέπετε μια επιλογή που θα σας καλεί να διαλέξετε με ποιο τρόπο θα αφήνετε σχόλια. Είτε με τον παραδοσιακό τρόπο του blogger που κάνει πάντα νερά, είτε με τη φόρμα του google plus. Έτσι κανένας δεν θα είναι παραπονεμένος. 2. Έφτιαξα μια κοινότητα στο google plus  Διαγαλαξιακοί φίλοι  στην οποία είστε όλοι καλεσμένοι μου. Είναι μία...

Κι εγώ σου λέω να μην τις εμπιστεύεσαι τέτοιες φάτσες που  σε κοιτάνε όλο χάρη κι όλο νάζι.  Ο σκοπός τους είναι πάντα πονηρός, να σου αρπάξουν το φαγητό από τα χέρια.  Ένα κλικ να να κάνεις από την άλλη και σου χουν ορμήσει κανονικότατα! Αλλά τι να κάνουμε που οι τετράποδοι φίλοι έχουν πέραση στο διαδίκτυο.   Αυτή είναι η Roxie, την έχετε δει κι άλλες φορές αλλά ποτέ τόσο φωτογενή.  Είναι πολύ ύποπτο μούτρο! Σας το λέω για να προσέχετε! Αυτή τώρα είναι μια κουκλίτσα που έχει ομολογουμένως πολλή φωτογένεια και την έβαλα να ποζάρει με ένα μπλουζάκι από τα χεράκια μου.  οκ ξανά ο καφές με άλλο φωτισμό...  Και τα ύποπτα μούτρα που λέγαμε. Η Ξανθιά κυρία επάνω είναι η Boogie, ένα πειναλέο κοκόνι που μασάει σίδερα αν δεν έχει μονίμως φαγητό στο πιάτο της. Γαβγίζει, ουρλιάζει, κάνει κολοτούμπες, τραβάει τα μπατζάκια, αρκεί να έχει φαγητό.  και τώρα θέλω την προσοχή σας 1. Αν αλλάξω τη φόρμα των ...

Με φόντο τη μακέτα εργασίας μου, ένας ελληνικός καφές ποζάρει, με το βαρύ του χαρμάνι να ευωδιάζει στο χώρο. Και λίγο παρά δίπλα, μια αστεία συμμορία άρτι αφιχθείσα από ένα μακρινό πλανήτη του Γαλαξία της Ανδρομέδας, είναι αποφασισμένη να φτιάξει την δική της αποικία χαράς, πάνω στη Γη. Για την ώρα έχουν κάνει κατάληψη στο δωμάτιό μου...   Κι έτσι παλά και όμορφα μπερδεύεται η δουλειά, με την μελέτη και τα χόμπυ και δεν ξέρω τελικά τι είναι εργασία και τι διασκέδαση.  Κι έξω έχει έναν ήλιο άλλο πράμα! Κι η άνοιξη μπήκε επίσημα τη μέρα που γιορτάζουν οι Κριοί και η σελήνη μου (στον Κριό κι αυτή) έχει γιορτή και το ηθικό έχει πάρει  ξανά τα πάνω του! Η δύναμη, η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα, η όρεξη και η αισιοδοξία, έχουν επιστρέψει!  Κι όχι ότι συμπαθώ την αστρολογία; Το αντίθετο μάλιστα, αλλά είναι κάποιες φορές βρε αδερφέ που νιώθεις πως εσύ και τα άστρα  είσαστε ένα και πως όλα μαζί  αλληλεπιδρούν για να συνθέσουν την αρμονία του κόσμ...

Κι εκεί που λέμε πως το κακό έχει εξαπλωθεί κι εμείς ανίσχυροι κι ευάλωτοι το παρακολουθούμε  μουδιασμένοι να μας καταβροχθίζει, κατεβάζουμε για λίγο τις ασφάλειες να ανασυγκροτήσουμε το σκληρό μας δίσκο, πάμε μια βόλτα με ένα φιλαράκι, λέμε τον πόνο μας, πίνουμε έναν καφέ, πέφτουμε νωρίς για ύπνο, κάνουμε το σταυρό μας  και την επόμενη μέρα έρχονται οι απαντήσεις... Την απάντηση σε όλα τα κοινωνικά εκτρώματα που βλέπουμε, την πήρα από αυτό το συγκλονιστικό βίντεο στο οποίο καταγράφονται οι αντιδράσεις Ελλήνων πολιτών απέναντι στο ρατσιστικό ξέσπασμα ενός άνδρα. Έκλαψα, συγκινήθηκα, ανάσανα και συνειδητοποίησα ένα πράγμα. Πως το κακό φαίνεται ισχυρό απλώς και μόνο επειδή κάνει φασαρία. Οι κακόψυχοι άνθρωποι σε αντίθεση με τους ευγενείς χαρακτηρίζονται από το θράσος τους, τον τραμπουκισμό τους και τον αρρωστημένο εγωισμό τους. Σε αυτό το πράγμα κρίνω πως φταίει κατά ένα μεγάλο ποσοστό και η εσκεμμένη κατ εμέ κατήχηση που προβάλει ένα νωθρό και παθητικό πρότυπο ανθρώπου που...

Ο Στέλιος ήταν το πιο ζωηρό παιδί στην τάξη. Ήταν χειροδύναμο και πολύ ανεπτυγμένο. Όλα τα αγόρια της τάξης τον είχαν για αρχηγό και όλα τα κορίτσια τον έτρεμαν. Δεν υπήρχε ούτε ένα παιδάκι που δεν το είχε χτυπήσει και δεν του είχε κοτσάρει κι από ένα χλευαστικό παρατσούκλι. Σαν πήγα για πρώτη φορά κι εγώ στο δικό του το σχολείο, ήμουν το κόκκινο πανί για 'κείνον μιας και του έριχνα μισό κεφάλι (πολύ ντροπιαστικό για ένα σκληροτράχηλο αγόρι να είναι κοντύτερο από ένα κορίτσι). Το ακόμα πιο εξοργιστικό όμως ήταν πως δεν χαμπάριαζα από τους εκφοβισμούς του. Τις βρισιές τις αγνοούσα και το ξύλο δεν με πτοούσε. Χειροδύναμη και νευρική κι εγώ καθώς ήμουν, ορμούσα κι όποιον πάρει ο χάρος. Εκείνος δεν ήταν ποτέ μόνος. Είχε μαζί του κι όλα τα αγόρια. Κάθε χρόνο το πράγμα αγρίευε κι όσο αγρίευε, αγρίευα κι εγώ από κοντά κι αυτός με έκανε πολύτιμη αντίπαλο. Δίπλα μου είχα όλα τα υπόλοιπα παιδιά, κυρίως τα κορίτσια, που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Η συνέχεια  εδώ ...

Η Χέρα είναι ένα κορίτσι διαφορετικό από τα άλλα. Δεν φοράει φούστες, δεν χτενίζει τα μαλλιά της, δεν έχει φίλες, ούτε αγόρι. Εργάζεται καθημερινά στη φάρμα των γονιών της και παίζει κιθάρα. Ντύνεται αλλοπρόσαλλα, μακιγιάρεται περίεργα κι ακούει ασταμάτητα μουσική. Πολλές φορές φέρεται αφύσικα και άλλες πάλι φτάνει στα άκρα. Η Χέρα όμως κουβαλάει ένα τραύμα, ένα τραγικό βίωμα που σημάδεψε για πάντα τη ζωή της. Στα παιδικά της χρόνια έγινε μάρτυρας ενός βάναυσου ατυχήματος που βύθισε όλη της την οικογένεια σε βαρύ πένθος. Κι όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση οικογενειακών δραμάτων, τα μικρά παιδιά είναι αυτά που απορροφούν όλη τη μαυρίλα και τη σκιά των μεγάλων. Μέσα στα 97 λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε τον αγώνα αυτής της κοπέλας να αποτινάξει αυτό το πένθος από πάνω της. Παρακολουθούμε τον καταλυτικό και λυτρωτικό ρόλο της μουσικής και τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας στην αντικοινωνική συμπεριφορά της ηρωίδας. Όχι η ταινία δεν είναι δραματική, τουλάχιστον όχι μέχρι το τ...

Με μια μπαλάντα της ψυχής να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και με αναμμένους αναπτήρες, να τραγουδήσουμε τη δικιά μας προσευχή με ροκ κιθάρες και βραχνές φωνές, γιατί οι αλήτικες καρδιές έχουν μια φλόγα που λιώνει μέχρι και παγόβουνα. Με μελαγχολικές κιθάρες να ψηλώσουμε λιγάκι παρά πάνω και μ' όσο αέρα κρατάμε στα πνευμόνια μας να φωνάξουμε δυνατά πως είμαστε εδώ! Καλά ακόμα δεν το κατάλαβες πως ο Θεός ροκάρει; Έχεις αγκαλιαστεί κι εσύ σε στάδια με τον άγνωστο διπλανό σου; Έχεις νιώσει ένα με το πλήθος;                                                                                                                                       ...

Για το Αριστάκι... Ιστορίες του καφενέ... Γύρος τρίτος ! Η ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν έχει περίπλοκο νόημα, μήτε ευφάνταστη πλοκή. Είναι μια απλή καθημερινή ιστορία της διπλανής πόρτας, μια καθημερινή ιστορία του καφέ, πού ίσως έχει κάτι να μας πει... Ήταν ένα από τα πολλά ράθυμα μακρόσυρτα κι ανέμελα Θεσσαλονικιότικα μεσημεράκια της φοιτητικής μας ζωής, όπου η φιλεναδούλα μου κι εγώ είχαμε πάρει τον κατήφορο για τα στέκια της πόλης. Είχε λιακάδα και είπαμε να αράξουμε στο αγαπημένο μας, στα αρχαία του Γαλερίου, με όλη την αφρόκρεμα της εναλλακτικής νεολαίας. Πιάσαμε μια προεδρική θέση στην τζαμαρία με θέα τα ανάκτορα και την περατζάδα. Τι ωραία που ήταν, με τα ζεστά καφεδάκια στο χέρι πάνω στο λευκό μάρμαρο του τραπεζιού και τον ήλιο κόντρα να λούζει την πρώιμη νιότη μας. Κι όσο εμείς τεμπελιάζαμε, μια παρέα στο διπλανό τραπεζάκι πάσχιζε να βολευτεί όσο καινούρια μέλη προσθέτονταν κάθε τόσο στο μπούγιο. Ένας από αυτούς μας πλησίασε ευγενικά και μας παρακάλεσε αν ...

Από τη γωνιά του σπιτιού... Στην αγκαλιά της πόλης...  Στο αγαπημένο μου τσούκου-τσούκου (Αλεξάνδρου Σβόλου 55 μην ξεχνιόμαστε) στην κοσμοσυρροή της αγοράς... Στην ησυχία των στενών ... και στη γαλήνη της θάλασσας...    κι όλα αυτά μαζί με τόσα κι άλλα τόσα στις αγαπημένες μου γωνιές στο  http://saloniquemonamour.blogspot.gr  και στο  https://instagram.com/christinandromeda/  εκεί όπου τα λόγια περιττεύουν...  Σας περιμένω!