Το κακτάκι

Τι κι αν μεγάλωσα σε ένα σπίτι με αυλή κατάφυτη από δέντρα και λουλούδια. Τι κι αν η μάνα μου μπόρεσε και είχε κάνει το διαμέρισμά μας ζούγκλα. Στα χέρια μου όλα τα φυτά πεθαίνουν. Έχω γίνει από εκείνες τις γραφικές κοπέλες που λιγουρεύονται τα σπίτια των αλλονών στο διαδίκτυο. Όχι τα πλούσια και τα μεγάλα, αλλά εκείνα τα μικρά και  ηλιόλουστα με τις λογής, λογής πρασινάδες αραδιασμένες παντού, καλλωπιστικά φυτά εσωτερικού χώρου, με εκείνα τα παράξενα ονόματα που δεν πρόκειται να τα μάθω ποτέ. 

Κατά τα λεγόμενα των έμπειρων "κηπουρών" τα φυτά πεθαίνουν για τρεις βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι το λιγοστό ή το παραπανίσιο νερό. Μα αλήθεια ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πόσο είναι τέλος πάντων το πολύ ή το λίγο νερό. Ακόμα και τις φορές που παράχωνα το δάχτυλό μου στο χώμα της γλάστρας για να δω αν έχει φύγει η υγρασία, ακόμα και τότε τα έκανα θάλασσα. Ο δεύτερος λόγος είναι η ασφυξία. Όταν λέει η γλάστρα δεν έχει τρυπούλες να στραγγίζει το νερό τότε το φυτό πνίγεται. Αυτό νόμιζα πως μπορούσα να το διορθώσω παίρνοντας τις κατάλληλες γλάστρες αλλά και πάλι οι απώλειες ήταν πολλές. Ο τρίτος λόγος είναι το λίγο φως. Μα και πάλι πόσο λίγο είναι το λίγο φως;

Πήρα την απόφαση λοιπόν πως εγώ δεν κάνω για τέτοια και  παραιτήθηκα από την "κηπουρική".

Έλα όμως που είδα ένα τόσο δα όμορφο κακτάκι, που δεν είναι ακριβώς κακτάκι, αλλά έτσι έχω μάθει να τα λέω όλα, όμοιο με αλόη αλλά που δεν είναι αλόη με κάτι παχιά σπαθωτά στελέχη που μοιάζουν με ουρά δράκου. Το είδα σε ένα μικρό γλαστράκι σε ένα μικρό φτωχικό ανθοπωλείο κι έτσι όπως έπιασε το μάτι μου την ανθοπώλισσα να προσμένει με λαχτάρα την άφιξη κάποιου πελάτη, είπα τι στο καλό; Θα το κάνω για χατίρι της. Κι έτσι πήρα το κακτάκι που ήταν τόσο μα τόσο φτηνό και πήρα μαζί και μολόχες για το μπαλκόνι που ξέρω τουλάχιστον πως είναι ανθεκτικές, γιατί πολύ απλά ντράπηκα να αφήσω μόνο ένα ευρώ στο μαγαζάκι κι αυτό ήταν όλο.

Έχω τώρα ένα και μόνο κακτάκι στο γραφείο μου δίπλα στο παράθυρο για να λιάζεται επαρκώς και το ποτίζω μια φορά στις δυο βδομάδες όπως με ορμήνεψε η ανθοπώλισσα. Κάθε μέρα το κοιτώ αν είναι ζωντανό κι αν αλλάζει χρώμα. Αν χαθεί το βαθυπράσινό του χρώμα πάει να πει πως πήρε να μουχλιάζει. Μα αυτό ευτυχώς είναι καταπράσινο και σφριγηλό  σαν την μέρα που το αγόρασα. Πολύ το αγάπησα που λέτε αυτό το μικρό κακτάκι ή παχύφυτο όπως ορθώς λέγεται. Να το κρατήσω στη ζωή είναι το μεγάλο στοίχημά μου. 

Με αγάπη Χριστίνα Π.

Μυστικά και υπόγεια που λέτε είχα γράψει ένα μυθιστόρημα. Και το χα γράψει μια χρονιά που το μυαλό μου από τα διάφορα ορμονικά μου ήταν ταραμάς και μου ήταν αδύνατο να ολοκληρώσω έστω και μία εργασία. Έτσι το 'βαλα πείσμα να κάνω κάτι που αγαπώ και να το πάω ως το τέλος. Κι έτσι το έγραψα. Και πήγε καλά, πολύ καλά. Είχε την ανταπόκριση που λαχταρούσα αλλά η ρήτρα ήταν να βάλω το χέρι βαθιά στην τσέπη. Και η απάντησή μου σε κάθε εκδότη ήταν πως εγώ δεν διαθέτω τόσα χρήματα και αν είναι το ριζικό μου να μη γίνω συγγραφέας χαλάλι του. Δεν πειράζει. Αφού πάει έτσι το πράμα θα προσπαθήσω ξανά όταν θα μου περισσεύουν. 

Το παιδί όμως είναι παιδί και το πονάς και λες κρίμα να στέκεται  στα αρχεία. Κι αφού λοιπόν έτσι τα έφερε η κρίση να μην υπάρχει ριζικό για τους άσημους σκέφτηκα να το ανεβάσω ελεύθερο κάπου διαδικτυακά και να πάει στα κομμάτια. Και λίγο πριν το κάνω έκανα μια τελευταία προσπάθεια εντελώς στα τυφλά κι έπιασε. Βέβαια δεν μιλάμε για τυπωμένη έκδοση μα για ψηφιακή αλλά με όλα τα υπόλοιπα διαδικαστικά κανονικά και νοικοκυρεμένα. Τη νομική κάλυψη, την επισημότητα, την προώθηση κλπ. Κι αυτά είναι όσα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας για την ώρα.