Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αραχνοφοβία




Το πατρικό μας σπίτι αν και  βρισκόταν  στην καρδιά της πόλης, είχε μια μεγάλη κατάφυτη αυλή γεμάτη ψηλά δέντρα. Όλα τα ζωντανά της αστική πανίδας μας επισκέπτονταν τακτικά. Σπουργίτια, περιστέρια, καρακάξες, κουκουβάγιες και τα σχετικά, γάτες, ποντίκια, σκυλιά, σαυράκια, βατράχια, φιδάκια, σκαθάρια κλπ. Τα σκαθάρια είδικά και τα λοιπά εντομοειδή ήταν το κάτι άλλο. Κοντά στα συνηθισμένα έρχονταν και μερικά ασύληπτης ομορφιάς. Πασχαλίτσες σε όλα τα χρώματα, κίτρινες, πράσινες, μπλε, ροζ. Πεταλούδες με μεθυστικά φτερά και γούνινα σώματα που είχαν πολύχρωμες ρίγες και βούλες. Μέχρι και οι αραχνούλες είχαν περίεργες αποχρώσεις. Μάλιστα όσο πιο μικρές οι αράχνες τόσο πιο σπάνια χρώματα είχαν. Αυτές τις μικρές μπορούσα και τις έπαιρνα στα χέρια μου και διασκέδαζα πολύ να τις βλέπω να δένουν νήμα στα δάχτυλά μου και να ανεβοκατεβαίνουν σαν γιογιό ακολουθώντας την κίνηση του χεριού μου. Υπήρχαν όμως και κάτι άλλες αράχνες στα σκοτεινά σημεία της αυλής που σου έκοβαν την ανάσα. Κάτι μεγάλες παχιές και τριχωτές που έχασκαν κάτω από τα κλωνιά των δέντρων. Αυτές τις έτρεμε η ψυχή μου. Του κάκου προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι άκακες. Κάθε φορά που έβλεπα από μία σήκωνα όλη τη γειτονιά στο πόδι με τις τσιρίδες μου. 

Εκείνο το διάστημα είχε βγει και η ταινία Αραχνοφοβία με εκείνα τα τεράστια μαύρα αρθρόποδα που είχαν βάλει στόχο να εξοντώσουν όλους τους ανθρώπους της περιοχής τους. Ήρθε κι έδεσε που λένε. Χωρίς όμως να ξέρω το πώς, αυτός ο φόβος είχε και τη χάρη του. Είχε μια περίεργη γαργαλιστική αίσθηση που με γέμιζε με ρίγος πατόκορφα. Και μετά την τρομάρα ερχόταν ένα γλυκό μούδιασμα σαν ηρεμιστική ένεση. Μια μέρα λοιπόν που λέτε, πήγα και αγόρασα μια ψεύτικη για να κάνω φάρσες στους παππούδες μου. Παραμόνευα πότε θα κάτσουν στην αυλή να πιουν το καφεδάκι τους κι εγώ από το παράθυρο του πρώτου ορόφου κρέμαγα την αράχνη πάνω από τα κεφάλια τους. Μετά την τρίτη φορά σταμάτησαν πια να τρομάζουν και τότε αποφάσισα να την κρεμάσω πάνω από το δικό μου κεφάλι στην είσοδο του δωματίου μου έτσι που να τρομάζω εγώ κάθε φορά που θα έμπαινα στο δωμάτιό μου.

Και να όμως που μετά από κάμποσα χρόνια ήρθε το σενάριο της ταινίας να γίνει αληθινό. Ένα είδος Αυστραλιανής αράχνης παρουσίασε μια ραγδαία βιολογική εξέλιξη και ανέπτυξε ένα δηλητήριο που σκοτώνει τον άνθρωπο εντός λίγων λεπτών. Κι αυτό λέει συνέβη γιατί το είδος αυτής της αράχνης αντιλήφθηκε πως ο άνθρωπος καταστρέφει το φυσικό της περιβάλλον και θέτει την επιβίωσή της σε κίνδυνο κι έτσι τον στοχοποίησε σαν τον νούμερο ένα εχθρό της. Θα μου πείτε βέβαια πως υπήρχαν έτσι κι αλλιώς δηλητηριώδη πλάσματα ικανά να σκοτώσουν τον άνθρωπο, αλλά είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στοχευμένα. Ιδού και το εν λόγω άρθρο.

Και μιας και έχουμε Οκτώβρη σας αποχαιρετώ με μια κολοκύθα. 



Σχόλια

  1. Κι εγώ δεν τις θέλω τις αράχνες!!!Απα πα πα, αλλά και μετάλλαξη από εκδίκηση πρώτη φορά ακούω...Τι άλλο θα δούμε;
    Καλημέρα σου και καλο Σ/Κο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις φοβάμαι άπερα αλλά τις σέβομαι. Αν ξαναδώ μεγάλη αράχνη νομίζω θα λιποθυμήσω. Να είσαι καλά Αννιώ μου

      Διαγραφή
  2. Χριστίνα, ξέρεις ποιος άλλος έπασχε από αραχνοφοβία; Ο Τόλκιν! Μάλιστα στον άρχοντα των δαχτυλιδιών, η γιγάντια αράχνη, είναι επιβλητικά παρούσα στο έργο του ως αποτέλεσμα της μάχης του με το φόβο.
    Καλησπέρα αγαπητή φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α πολύ ωραία πληροφορία! Ο Τόλκιν είναι ο αγαπημένος μου με διαφορά! Να είσαι καλά Γιάννη μου

      Διαγραφή
  3. Ο κήπος στο πατρικό προέκταση του εαυτού μας. Κάθε γωνιά του και μια ανάμνηση ευχάριστη ή δυσάρεστη. Καταφύγιο της παιδικής φαντασίας όταν ένας απλός ιστός αράχνης (που στο μυαλό παίρνει μυθικές διαστάσεις) μπορεί να καταλήξει επικίνδυνος. Και στο κάτω κάτω το ίδιο θα κάναμε κι εμείς αν κάποιος απειλούσε το σπίτι μας. Πάντως σε κάθε περίπτωση μακριά κι αγαπημένοι.
    Καλό Σαββατοκύριακο Χριστίνα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακριά κι αγαπημένοι δε θα πει τίποτα. Να είσαι καλά Αννίκα μου καλή.

      Διαγραφή
  4. Παλαιότερα εξέτρεφα μια αράχνη που είχε φτιάξει τον ιστό της στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού.
    Τη βρήκα εκεί μικρούλα και είπα να τη μεγαλώσω. Σκότωνα ότι μύγα έβρισκα στο σπίτι, μάζευα τα πτώματα κι έτρεχα και της τα πέταγα να κολλήσουν στον ιστό της.
    Εκείνη έτρεχε και τα τύλιγε κάθε ένα ξεχωριστά και τα είχε εκεί και τα έτρωγε με την ησυχία της.
    Με τον καιρό τη μεγάλωσα και τη χόντρυνα, άλλη τόση την έκανα.
    Περνούσα πολύ ωραία με εκείνη την αράχνη. Μια νύχτα όμως έπιασε μια καταιγίδα τρελή και την άλλη μέρα το πρωί, ούτε αράχνη ούτε τίποτα δεν βρήκα. Δυο τρεις κλωστούλες από τον ιστό κρεμόντουσαν μόνο.
    Στενοχωρήθηκα πολύ και από τότε δεν ξαναμεγάλωσα αράχνη.
    Ναι, πάνε δέκα χρόνια από τότε ...
    Τώρα πια έχω αρχίσει και τις φοβάμαι κι εγώ...
    Καλό μήνα Χριστίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α τι λες τώρα; Είχες προσωπική σχέση μαζί της. Είμαι σίγουρη πως επιβίωσε μια χαρά, αυτά τα πλάσματα μυρίζονται τις καταιγίδες πριν ξεσπάσουν. Κάπου αλλού θα μετακόμισε.Καλό γεννέθλιο μήνα σου Σκορπίνα μου

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Αν είσαι φίλος καλοδεχούμενος, αν ήρθες να σπαμάρεις σκέψου το ξανά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Secret Santa 2022

  Στην εκπνοή του χρόνου σας εύχομαι ολόψυχα Χρόνια πολλά και ένα ευτυχισμένο 2023 με δύναμη και δημιουργικότητα. Τα τελευταία χρόνια οι δραστηριότητές μου έχουν μετακυλιστεί στο instagram  @kristi_petaloti  και στο youtube  Kristi Petaloti . Παρ' όλα αυτά είναι συγκινητικό που κάποιοι παλιοί φίλοι συνεχίζετε να με τιμάτε με την παρουσία σας και τη σκέψη σας. Θαυμάζω το μεράκι σας να κρατάτε την παράδοση και να διοργανώνετε ακόμα δράσεις.  Η Γατόσφαιρα θα μείνει για πάντα ανοιχτή έστω και για κάποιες σποραδικές αναρτήσεις. Παραμένει το πρώτο μου σπιτικό, το σημείο έναρξης πολλών ωραίων πραγμάτων και μπορεί στο μέλλον αν αλλάξει κάτι στην διάρθρωση του Blogger ή και του Wordpress να με βολέψει να γίνω ξανά τακτικότερη.  Όπως φανερώνει και ο τίτλος της ανάρτησης έχουμε μυστικό Άγιο Βασίλη μια δράση θεσμό της βλογκογειτονιάς μας που συντονίζει κάθε χρόνο ακούραστη η αγαπημένη μας Μαριλένα  marilenaspotofart . Ο δικός μου μυστικός Άγιος Βασίλης είναι η Σμαραγδούλα μας  smaragdenia-roul

Σκέψεις ενηλικίωσης

  Πόσες φορές ενηλικιώνεται ο άνθρωπος; Όσες χρειάζεται θα πω. Στα είκοσι παίρνεις για πρώτη φορά την ελευθερία στα χέρια σου, μια ελευθερία που την παρανοείς και την ξοδεύεις αλόγιστα. Θέλεις να ζήσεις και να δοκιμάσεις πράγματα και λες σε όλα ναι κι αυτά τα ναι μια μέρα σε εκδικούνται. Ευτυχώς όμως έρχεται η δεύτερη ενηλικίωση εκεί κοντά στα σαράντα που σου λέει πως ήρθε η ώρα μάθεις να διαχειρίζεσαι αυτήν την ελευθερία προς όφελός σου. Το καμπανάκι του χρόνου και της νιότης που θα αρχίσει να σε εγκαταλείπει σου θυμίζουν ότι δεν χρωστάς σε κανέναν τίποτα παρά μόνο στον εαυτό σου. Χρωστάς τις βόλτες που σε ευχαριστούν με τον τρόπο που εσύ γουστάρεις. Χρωστάς τις ώρες ανάπαυσης χωρίς να πρέπει να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Χρωστάς τους φίλους που σου δίνουν χαρά και χαμόγελα και όχι εκείνους που θα σε ψυχοπλακώσουν.  Στον κόσμο που ζούμε οι εξουσίες χρειάζονται στρατιώτες. Εκκλησία, Κράτος, Επαναστάσεις όλοι χρειάζονται στρατιώτες να αγωνιστούν για λογαριασμό τους. Η Εκκλησία θέλει

Ένα αγόρι

 Ένα αγόρι θέλει να γίνει ποιητής, να μιλά για την αγάπη Ένα αγόρι θέλει να πατήσει στα σύννεφα, να νιώσει το σώμα του να ελαφραίνει Να ξαπλώσει πάνω στη δροσερή χλόη  Να αποκοιμηθεί με το κελάηδημα των πουλιών Να χτενίσει τα μαλλιά της αγαπημένης του. Ένα αγόρι θέλει κόψει ένα τριαντάφυλλο και να το βάλει στο βάζο Να κεντήσει μια καρδιά και να την κάνει δώρο Να μαζέψει κοχύλια σε ένα ακρογυάλι  Να γράψει στην άμμο ένα σ΄αγαπώ Κι αυτή είναι η συμμετοχή μου για τη  Μίνι Σκυτάλη#1  της Μαίρης με φωτογραφία κλήρωσης τη Νο4 Ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα μια ''Ελεύθερη πτώση'' για το δρώμενο των  Γνωμικών   Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να στηθούν, να περπατ