Εκείνο το διάστημα είχε βγει και η ταινία Αραχνοφοβία με εκείνα τα τεράστια μαύρα αρθρόποδα που είχαν βάλει στόχο να εξοντώσουν όλους τους ανθρώπους της περιοχής τους. Ήρθε κι έδεσε που λένε. Χωρίς όμως να ξέρω το πώς, αυτός ο φόβος είχε και τη χάρη του. Είχε μια περίεργη γαργαλιστική αίσθηση που με γέμιζε με ρίγος πατόκορφα. Και μετά την τρομάρα ερχόταν ένα γλυκό μούδιασμα σαν ηρεμιστική ένεση. Μια μέρα λοιπόν που λέτε, πήγα και αγόρασα μια ψεύτικη για να κάνω φάρσες στους παππούδες μου. Παραμόνευα πότε θα κάτσουν στην αυλή να πιουν το καφεδάκι τους κι εγώ από το παράθυρο του πρώτου ορόφου κρέμαγα την αράχνη πάνω από τα κεφάλια τους. Μετά την τρίτη φορά σταμάτησαν πια να τρομάζουν και τότε αποφάσισα να την κρεμάσω πάνω από το δικό μου κεφάλι στην είσοδο του δωματίου μου έτσι που να τρομάζω εγώ κάθε φορά που θα έμπαινα στο δωμάτιό μου.
Και να όμως που μετά από κάμποσα χρόνια ήρθε το σενάριο της ταινίας να γίνει αληθινό. Ένα είδος Αυστραλιανής αράχνης παρουσίασε μια ραγδαία βιολογική εξέλιξη και ανέπτυξε ένα δηλητήριο που σκοτώνει τον άνθρωπο εντός λίγων λεπτών. Κι αυτό λέει συνέβη γιατί το είδος αυτής της αράχνης αντιλήφθηκε πως ο άνθρωπος καταστρέφει το φυσικό της περιβάλλον και θέτει την επιβίωσή της σε κίνδυνο κι έτσι τον στοχοποίησε σαν τον νούμερο ένα εχθρό της. Θα μου πείτε βέβαια πως υπήρχαν έτσι κι αλλιώς δηλητηριώδη πλάσματα ικανά να σκοτώσουν τον άνθρωπο, αλλά είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει στοχευμένα. Ιδού και το εν λόγω άρθρο.
Και μιας και έχουμε Οκτώβρη σας αποχαιρετώ με μια κολοκύθα.
Κι εγώ δεν τις θέλω τις αράχνες!!!Απα πα πα, αλλά και μετάλλαξη από εκδίκηση πρώτη φορά ακούω...Τι άλλο θα δούμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα σου και καλο Σ/Κο
Τις φοβάμαι άπερα αλλά τις σέβομαι. Αν ξαναδώ μεγάλη αράχνη νομίζω θα λιποθυμήσω. Να είσαι καλά Αννιώ μου
ΔιαγραφήΧριστίνα, ξέρεις ποιος άλλος έπασχε από αραχνοφοβία; Ο Τόλκιν! Μάλιστα στον άρχοντα των δαχτυλιδιών, η γιγάντια αράχνη, είναι επιβλητικά παρούσα στο έργο του ως αποτέλεσμα της μάχης του με το φόβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα αγαπητή φίλη.
Α πολύ ωραία πληροφορία! Ο Τόλκιν είναι ο αγαπημένος μου με διαφορά! Να είσαι καλά Γιάννη μου
ΔιαγραφήΟ κήπος στο πατρικό προέκταση του εαυτού μας. Κάθε γωνιά του και μια ανάμνηση ευχάριστη ή δυσάρεστη. Καταφύγιο της παιδικής φαντασίας όταν ένας απλός ιστός αράχνης (που στο μυαλό παίρνει μυθικές διαστάσεις) μπορεί να καταλήξει επικίνδυνος. Και στο κάτω κάτω το ίδιο θα κάναμε κι εμείς αν κάποιος απειλούσε το σπίτι μας. Πάντως σε κάθε περίπτωση μακριά κι αγαπημένοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο Χριστίνα μου!
Μακριά κι αγαπημένοι δε θα πει τίποτα. Να είσαι καλά Αννίκα μου καλή.
ΔιαγραφήΠαλαιότερα εξέτρεφα μια αράχνη που είχε φτιάξει τον ιστό της στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη βρήκα εκεί μικρούλα και είπα να τη μεγαλώσω. Σκότωνα ότι μύγα έβρισκα στο σπίτι, μάζευα τα πτώματα κι έτρεχα και της τα πέταγα να κολλήσουν στον ιστό της.
Εκείνη έτρεχε και τα τύλιγε κάθε ένα ξεχωριστά και τα είχε εκεί και τα έτρωγε με την ησυχία της.
Με τον καιρό τη μεγάλωσα και τη χόντρυνα, άλλη τόση την έκανα.
Περνούσα πολύ ωραία με εκείνη την αράχνη. Μια νύχτα όμως έπιασε μια καταιγίδα τρελή και την άλλη μέρα το πρωί, ούτε αράχνη ούτε τίποτα δεν βρήκα. Δυο τρεις κλωστούλες από τον ιστό κρεμόντουσαν μόνο.
Στενοχωρήθηκα πολύ και από τότε δεν ξαναμεγάλωσα αράχνη.
Ναι, πάνε δέκα χρόνια από τότε ...
Τώρα πια έχω αρχίσει και τις φοβάμαι κι εγώ...
Καλό μήνα Χριστίνα!
Α τι λες τώρα; Είχες προσωπική σχέση μαζί της. Είμαι σίγουρη πως επιβίωσε μια χαρά, αυτά τα πλάσματα μυρίζονται τις καταιγίδες πριν ξεσπάσουν. Κάπου αλλού θα μετακόμισε.Καλό γεννέθλιο μήνα σου Σκορπίνα μου
Διαγραφή