It's only because of you...

Φανταστείτε να υπάρχει ένα άτομο που τρελαίνεται για ταινίες με ζόμπι αλλά φοβάται τα φαντάσματα.

 Που δηλώνει φανατικά πως δεν πιστεύει στη ύπαρξη του Θεού αλλά όταν φοβάται κάνει το σταυρό του και φωνάζει:

 «Παναγία μου! Παναγία μου!»

Που σιχαίνεται τις ρομαντικές κομεντί αλλά όταν του λες σ αγαπώ βάζει τα κλάματα.

Που δεν ανοίγει να διαβάσει ένα βιβλίο αν δεν έχει μέσα ίντριγκες και βία αλλά όταν δει κορδελίτσες και φιογκάκια πετάει από τη χαρά του.

Που κάθε φορά που έχει πονοκέφαλο νομίζει πως παθαίνει απανωτά μικρά εγκεφαλικά.

Που όταν πάρει ένα κιλό νομίζει πως έχει πάρει δέκα.

Που δεν βάζει αλάτι στο φαγητό γιατί κάνει κακό αλλά όταν δει πιτόγυρο και πίτσα πέφτει με τα μούτρα.

Και φανταστείτε αυτό το άτομο να είναι η καλύτερή σας φίλη…

Και το όνομα αυτής Πολυξένη.. κατά κόσμον Τζένη αλλά όλες οι παραπάνω παραξενιές δεν είναι τίποτα μπροστά στην μεγαλύτερή της από όλες. Στο ότι με έχει φίλη της επί 26 ολόκληρα χρόνια.

Είναι θαύμα που είμαστε τόσα χρόνια μαζί, όχι γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε αλλά γιατί εκείνη μετά από όσα πέρασε μαζί μου είναι ακόμα ζωντανή.

Στη Δευτέρα δημοτικού την έριξα κατά λάθος από τον μονόζυγο και από θαύμα δεν έσπασε τη μέση της.

Στην Τετάρτη δημοτικού την έριξα πάλι κατά λάθος στη μέση του δρόμου και παρά λίγο να την πατήσει αυτοκίνητο.

Στο γυμνάσιο και στο λύκειο κάπως ηρέμησαν τα πράματα αλλά και πάλι προσεκτική δε με έλεγες. Καρπαζιά και καρούμπαλο, σπρωξιά και μώλωπας.

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πάντα λιγουλάκι χειροδύναμη, ίσως και παρά πάνω από το φυσιολογικό για κορίτσι ή και για αγόρι γιατί όχι; Αργότερα η επιστήμη έδωσε την εξήγησή της, αλλά η μικρή Τζένη δεν ήταν τότε σε θέση να γνωρίζει. Παρόλα αυτά με εμπιστευόταν, ίσως και ηθελημένα γιατί παρά την αγαρμποσύνη μου ήμουν ένας  αξιόλογος σωματοφύλακας.

-Πού θα πας Τζένη; Πάλι θα βγεις;

-Θα πάω βόλτα με τη Χριστίνα.

-Ε αν είναι να πας με τη Χριστίνα τότε εντάξει.

Ούτε κουνούπι δεν τολμούσε να μας ζυγώσει.

Εκείνη λεπτοκαμωμένη και σπιρτόζα κι εγώ γεροδεμένη χάχας και σαματατζού. Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ ίσως να ναι το καλύτερο δίδυμο για να μας περιγράψει κι αυτό ήταν πασιφανές στις φάσεις που οι ρόλοι μας αντιστρέφονταν. Καμιά φορά οι χειροδύναμοι άνθρωποι είναι συναισθηματικά οι πιο ευάλωτοι και πρακτικά οι πιο αδύναμοι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Σε εκείνες τις φάσεις που εγώ έπεφτα στα δίχτυα κακόβουλων ανθρώπων, στη Τζένη ξυπνούσε το λιοντάρι μέσα της και κατασπάραζε τον εχθρό στο άψε σβήσε.

Όταν η Τζένη ξεπετάχτηκε και γνώρισε τον κατοπινό της σύζυγο, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα στο σπίτι της, γιατί ήταν ανήκουστο μία νέα κοπέλα να έχει δεσμό. (από την ίδια πάθηση έπασχαν και οι δικοί μου) Ένα βράδυ που είχαμε βγει έξω όλη η τσακαλοπαρέα για disco night η αγαρμποσύνη μου έκανε και πάλι το θαύμα της. Πάνω στον έξαλλο και ξέφρενο χορό μου ξέφυγε μια αγκωνιά πετυχαίνοντας το μάτι της Τζένης. Την άλλη μέρα το πρωί έγινε στο σώσε στο σπίτι της.

-Λέγε με ποιον αλήτη έχεις μπλέξει που σε χτυπάει.

-Δεν έχω μπλέξει με κανέναν αλήτη, η Χριστίνα με χτύπησε.

-Τι λες καλέ, η Χριστίνα σε αγαπάει δε θα σου μαύριζε ποτέ το μάτι.

-Μα η Χριστίνα σας λέω με χτύπησε κατά λάθος!

-Λες, ψέματα! Προσπαθείς να δικαιολογήσεις έναν αλήτη!

Φυσικά και την Τζένη δεν την πίστεψε ποτέ κανείς μέσα στο σπίτι κι εγώ έφαγα το βρίσιμο του αιώνα. Αλλά τι σημασία έχουν πλέον όλα αυτά από τη στιγμή που η φιλενάδα μου έχει πλέον τη δική της οικογένεια και μια γλυκιά φασαριόζικη μπεμπούλα!

Κι επειδή ξέρω πως αυτό το διάστημα ζορίζεται αρκετά από την κλεισούρα στο σπίτι και τις μητρικές υποχρεώσεις, θυμήθηκα τη χρονιά των πανελλαδικών που κόντευε να μας στρίψει από το πολύ το διάβασμα και την αϋπνία. Και τότε για να της φτιάξω το κέφι της αφιέρωνα στο ραδιόφωνο αυτό το τραγούδι.