Δωμάτια με θέα...

Δώσε μου λιγάκι ουρανό....

Ρώτα την ψυχή που κάθεται στο παραθύρι, πόσες πληγωμένες ιστορίες έχει να σου πει...

Ιστορίες μοναξιάς και θλίψης μα και ιστορίες ελπίδας και προσμονής. 

Ιστορίες για βροχερά πρωινά και πυρωμένα απομεσήμερα.

 Ιστορίες για έναστρες νύχτες και πορφυρά ηλιοβασιλέματα. 

Ρώτα την ψυχή που κάθεται στο παραθύρι, πόσες σιωπές έχει να σου τραγουδήσει. 

Για σιωπές που τα σπουργίτια κελαηδούν και τα φυλλώματα θροίζουν. 

Ρώτα την ψυχή που κάθεται στο παραθύρι, πόσα όνειρα έχει φυλάξει για το μέλλον.

 Όνειρα για όμορφες μέρες που θα ρθουν και καινούριες χαρές που θα σταλάξουν...

                                                                                                (Χριστίνα-Ανδρομέδα)

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το ευλογημένο παράθυρο που έβλεπε λιγάκι ουρανό κι έδινε φως και φτερά στα όνειρά μου. 

Εκείνο το παράθυρο που ήταν η μοναδική μου διέξοδος στην χαρά και την ελπίδα.

Δεν είχα κρεμάσει ποτέ κουρτίνες και είχα βγάλει ακόμα και τα παντζούρια. 

Δεν ήθελα να χάσω ούτε μία φάση από την πορεία του ήλιου. 

Με προσανατολισμό νοτιοανατολικό, καλημέριζα την ανατολή και καλησπέριζα την δύση. Το σούρουπο χαιρέτιζα το φεγγάρι και το ξημέρωμα του έγνεφα αντίο. 

Το παράθυρό μου έκανε τον μικρό μου κόσμο να μοιάζει με βασίλειο και τις στιγμές μου μέσα σ΄αυτό πολύτιμες.

Όσο κι αν λαχταρούσα τα χρόνια να περάσουν και να αλλάξω τη ζωή μου, πάντα μέσα μου ήξερα πως αυτό το παράθυρο πάντα θα το νοσταλγούσα και πως η ψυχή μου πάντα θα γύριζε  πίσω σε εκείνα τα μοναχικά χρόνια της πρώιμης νιότης και της μελαγχολικής προσμονής...