Νύχτες ξενυχτισμένες...

  Η νύχτα λένε αγκαλιάζει πάντα τους ποιητές. Τους συγγραφείς και τους μουσικούς. Τους γλεντζέδες και τους μοναχικούς. Η αλήθεια είναι πως η νύχτα έχει τη γοητεία της κι αν το θέλει κι ο καιρός, έχει τον τρόπο της να σε κρατάει όρθιο μέχρι το ξημέρωμα..
Υπάρχουν όμως και οι άλλες οι νύχτες που σε κρατάνε όρθιο ο πόνος, η ανάγκη, η αρρώστια και το πένθος.
  Οι παλιοί λέγανε πως οι κουκουβάγιες πάντα είχαν το χάρισμα να αναγνωρίζουν τα σπιτικά που κρύβουν πόνο και να κουρνιάζουν έξω από τα παραθύρια τους για παρηγοριά. Συγκινητική η εκδοχή αυτής της δοξασίας, αλλά δεν είναι ο πόνος που προσελκύει την κουκουβάγια αλλά τα αναμμένα φώτα...
Όπως και να χει το πράγμα, αυτός που ξενυχτά έχει τους λόγους του και μακάρι οι λόγοι να είναι πάντα για καλό.

  Κάτι τέτοιες στιγμές ξενυχτισμένες που ο φόρτος της εργασίας είναι μεγάλος, το πέπλο της νύχτας πέφτει βαρύ  στους ώμους μου και οι ώρες που κυλούν είναι πολύτιμες και λιγοστές. Ένα φλιτζάνι καφέ, μία κανάτα νερό, λίγη μουσική και ένα βουνό από υλικό για μελέτη.
Όσο όμως σκέφτομαι πως κάποιοι άλλοι άνθρωποι ξαγρυπνούν από αγωνίες και βάσανα, η δικιά μου κούραση μικραίνει και ο κόπος μου γίνεται προσευχή για κείνους που βρίσκονται σε ανάγκη.
 Τότε είναι που πραγματικά πιστεύω πως ίσως τελικά οι κουκουβάγιες να έχουν όντως συναίσθηση του ανθρώπινου πόνου και να σπεύδουν για παρηγοριά κι αυτό το αίσθημα της ένωσης με την πλάση με φέρνει νοερά κοντά σε όλους τους ανθρώπους που ξαγρυπνούν για κάποιο ιερό σκοπό...