Πρωτομαγιά

Η αβάσταχτη διακριτικότητα της ομορφιάς...

Σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα των ανθρώπων, τα αγριολούλουδα ανθίζουν. 

Στις άκρες των δρόμων, στις σχισμές των βράχων, στους άγονους αγρούς.

Τίποτα δεν είναι ικανό να σταματήσει την λαχτάρα τους να χαιρετήσουν τον Ήλιο. 

Είναι τόσο εύθραυαστα κι όμως έχουν τόση δύναμη να διαβρώσουν την πέτρα και να βγουν στο φως.

Δεν τα θαυμάζει κανείς, κανείς δεν τα βάζει στη γλάστρα, κανείς δεν στολίζει τον κήπο του με αυτά. 

 Η ομορφιά τους είναι διακριτική, σχεδόν απαρατήρητη. 

Στέκουν μακριά από το βλέμμα των ανθρώπων, σε μέρη απόμερα, σε μέρη απάτητα, εκεί που μόνο οι ευαίσθητοι περιπλανητές βρίσκουν αγαλλίαση και λόγο να ξαποστάσουν. 

Κι όμως είναι εκεί για το μικρό παιδί που δεν ξέρει από ανθοπωλεία κι ακριβά λουλούδια.

Για την αθώα ψυχή που θέλει να κάνει ένα δώρο αγάπης και το βρίσκει απλόχερα στη φύση.