Η Boogie το χοντρό κοκόνι

 Τα σκυλιά είναι αχόρταγα και τρελαίνονται για το φαγητό. Αυτό φαντάζομαι είναι κάτι που το ακούτε για πρώτη φορά στη ζωή σας. Το ξέρω, χάσατε τη γη κάτω από τα πόδια σας.

Μια φορά μου είχε πει ένα φίλος, την παρακάτω σύντομη ιστορία. 

 Ήταν ένας σκύλος σαν όλους τους άλλους που είχε κι αυτός μεγάλη αδυναμία στο φαγητό. Μια μέρα ο σκύλος εξαφανίστηκε για αρκετές ώρες από το οπτικό πεδίο του αφεντικού του. Πού είναι ο σκύλος βρε παιδιά; Ψάχνανε εδώ, ψάχνανε εκεί, για να τον βρούνε τελικά μισολιπόθυμο στην αποθήκη του σπιτιού, χωμένο μέσα στο τσουβάλι με τις σκυλοκροκέτες. 

  Η Boogie πάλι δεν κάνει τέτοια πράματα, έχει τη δικιά της τακτική για να κερδίζει το φαγητό της. Η τακτική της είναι «βρείτε τον εύκολο του σπιτιού» Πάντα σε κάθε σπίτι υπάρχει ένας λυπησιάρης που στα μάτια ενός μικρού σκύλου βλέπει ένα απροστάτευτο πεινασμένο πλασματάκι. 

 Επιστρατεύοντας το πιο αξιοθρήνητο βλέμμα, ζυγώνει το «θύμα» της, σκουντάει με το μουσούδι της το πόδι του και ακουμπάει το σαγόνι της στο κάθισμα. «Ε καταπληκτικό αφεντικούλη; Θα με ταΐσεις;»  Αν παρ ελπίδα δεν πιάσει αυτή η μέθοδος εφαρμόζει το πλάνο Β. Το πλάνο Β προϋποθέτει θράσος, επιμονή και θάρρος. Το πλάνο Β της μεγάλης απελπισίας δεν στοχεύει μόνο σε ένα μέλος της οικογένειας αλλά σε όλους ανεξαιρέτως. Με μάτια στυλωμένα πάνω στο αφεντικό μετακινείτε διαρκώς έτσι ώστε να βρίσκεται πάντα μέσα στο οπτικό πεδίο του ανθρώπου. Αν στρίψεις αριστερά θα έρθει αριστερά. Αν γυρίσεις πλάτη, θα έρθει από την άλλη μεριά. Ο στόχος είναι να υπάρχει πάντα η οπτική επαφή. Με την παραμικρή κίνηση του αφεντικού σηκώνεται στα πίσω πόδια και γαβγίζει παρακλητικά. Αν κάνεις δε τη βλακεία να σηκωθείς κι εσύ, αρχίζει να χοροπηδάει σαν κατσίκι χαλώντας τον κόσμο. Αν κάνεις πάλι, το λάθος να αδιαφορήσεις, σου τραβάει τα μπατζάκια προς την κατεύθυνση που θέλει. Σε εκείνη τη φάση πολύ εύκολα μπορεί να εκσφενδονιστούν παντόφλες και να ακουστούν οι φωνές μέχρι το απέναντι τετράγωνο. «Boogie πάλι πεινάς; Όχι!» 

 Η Boogie φυσικά δεν πτοείται από κάτι τέτοια. Δεν φοβάται το μάλωμα και δεν νοιάζεται για τίποτα άλλο περισσότερο από την κοιλιά της. Θα συνεχίσει να επιμένει μέχρι τελικής πτώσεως. Αν δεν πιάσουν τα κόλπα της στον έναν, θα πάει στον άλλον. Και αν δεν καταφέρει να πείσει κανέναν και της επιβληθεί νηστεία από όλους, τότε θα προχωρήσει στο πλάνο Γ. Στο πλάνο της εκδίκησης. Τότε είναι που αρχίζουν οι καταστροφές. Τότε είναι που θα αρχίσει να τρώει ότι βρει μπροστά της. Τα πεσμένα μανταλάκια, τα κρόσια του χαλιού, τις παντόφλες ακόμα και τις βρωμιές από το δρόμο. 

  

 Βέβαια εδώ πρέπει να αναγνωρίσω και το μεγάλο φταίξιμο της οικογένειας το οποίο θα το αναφέρω για να λάβουν γνώση οι νεότεροι σκυλογονείς. Η Boogie δεν στειρώθηκε ποτέ γιατί σαν σκυλάκι του σαλονιού δεν είχε ποτέ νταλαβεράκια με άλλα σκυλιά χωρίς επίβλεψη. Ακόμα και η τότε κτηνίατρός μας δεν μας είχε ενημερώσει για τους μετέπειτα κινδύνους. Ως εκ τούτου η Boogie σαν μεγαλούτσικη κυρία που είναι τώρα, δεν μπορεί να στειρωθεί γιατί θα κινδυνεύσει η ζωή της. Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα; Η συνεχόμενη γαλακτόρροια. Η Boogie έχει διαρκώς ψευδοκύηση, ένα σύνηθες φαινόμενο στα ενήλικα θηλυκά αστείρωτα σκυλιά. Τα φάρμακα δεν την πιάνουν και ως εκ τούτου το ένστικτο της επιβίωσης, της υπαγορεύει να αναζητά διαρκώς φαγητό. 

 Το θέμα θέλει λίγο τρέξιμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Θέλει χρόνο και φροντίδα. Μεγάλους περιπάτους, πολλά ξεγελάσματα και τα σχετικά. Σε αυτό το σημείο βέβαια θα κάνω και την μικρή μου καταγγελία, μιας και οι ειδικές τροφές που κυκλοφορούν στο εμπόριο για παχύσαρκους σκύλους είναι οικονομικά απλησίαστες. Κι αν έχεις ένα σκύλο, πες κάτι γίνεται, αλλά αν έχεις τέσσερα σκυλιά και κάμποσα αδέσποτα να φροντίζεις, ε τότε αυτά είναι πολυτέλειες. Και φυσικά η ύπαρξη κι άλλων κατοικίδιων στο σπίτι ενισχύει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα ζώα, με ότι επακόλουθο έχει αυτό.

 Κανένας δεν γεννιέται τέλειο αφεντικό και κάθε είδος σκύλου έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Η Boogie ήταν το πρώτο μικρόσωμο σκυλί της οικογένειας αλλά όχι το μοναδικό. Τα μεγαλόσωμα σκυλιά κάνουν περισσότερες καύσεις και αυτό το βλέπω στην πράξη. Τα μεγάλα σκυλιά μπορεί να φάνε πολύ παραπάνω και να παραμένουν αδύνατα. Τα παιχνίδια βοηθάνε πάρα πολύ αλλά η Boogie δεν είναι καθόλου παιχνιδιάρα. Είναι μοναχική και πάντα προσκολλημένη σε ένα άτομο. Κι αυτό το άτομο δεν είμαι ποτέ εγώ γιατί φυσικά δεν της κάνω τα χατίρια. 

 Λοιπόν αν έχετε κι εσείς ένα σκυλάκι, να ξέρετε πως η στείρωση βοηθάει πρώτα από όλα στην μετέπειτα ποιότητα ζωής του σκύλου. Συνεπώς ακόμα κι αν δεν συντρέχει κίνδυνος εγκυμοσύνης, καλό είναι για λόγους υγείας να γίνει η στείρωση μέσα στα πρώτα 4-6 χρόνια της ζωής του.