Ο ζαχαροπλάστης και τα κουρκουμπίνια

link

Είχαμε κάποτε έναν ζαχαροπλάστη στη γειτονιά, ψηλά στην Αγίας Σοφίας, που όμοιό του δύσκολα θα έβρισκε κανείς.  Ψηλός και φαρδύς, τα εκατόν πενήντα κιλά θα τα είχε μέσα στο νερό. Ο ζαχαροπλάστης αυτός είχε μια «μεγάλη» οικογένεια που όλοι μαζί, αυτός, η σύζυγος και τα παιδιά τον περνούσαν τον μισό τόνο.. Πάντα χαμογελαστός και γλυκομίλητος, με τρανταχτό γέλιο, άσπρη ποδιά και καπελάκι, μόνος ζύμωνε τα τσουρέκια, μόνος χτύπαγιε τις μαρέγκες, τις πατισερί και τις πραλίνες. Από κοντά, πάντα τον βοηθούσαν η γυναίκα του και τα παιδιά του. Οικογενειακή επιχείρηση από τις παλιές και κλασσικές. Η σύζυγος στο ταμείο, εκείνος στο εργαστήρι και τα παιδιά στην εξυπηρέτηση. 

Σαν έβλεπε ο ζαχαροπλάστης αδύνατο παιδί έβαζε σχεδόν τα κλάματα. Ψηλός, ψηλός, όπως ήταν, άρπαζε το μελωμένο κουρκουμπίνι και ερχόταν αποφασιστικά να σε τρατάρει. «Μα έλα πουλάκι μου, φάει κάτι. Φάε!» Εγώ σαν ακατάδεχτο παιδί που ήμουν, αν και μου άρεζαν τα γλυκά ντρεπόμουν να το πάρω. Τότε με βάσταγε η γιαγιά μου και μέχρι να πάρω ανάσα η ζάχαρη είχε ήδη βαρέσει στους τραπεζίτες.

Ο καλός ζαχαροπλάστης όσο μεγάλωνε, φούσκωνε σαν μπαλόνι αλλά δεν είχε έναν ευτυχισμένο θάνατο από καρδιά όπως θα περίμενε κανείς. Το ριζικό του ήταν να του ρθει αγροτικό όχημα από το πουθενά σε κάποια επαρχιακή οδό. Πάει ο καημένος ο ζαχαροπλάστης, πάνε και τα παστάκια στο port baggage. 

Μερικά χρόνια αργότερα, σαν γίναμε φοιτητοπαρέα, μαζευόμασταν τα βράδια σε μια φίλη για ταινίες και βάζαμε κάτω τα ψηλά μας για να πάρουμε τίποτα να τσιμπήσουμε. Στη γειτονιά της φίλης κάπου τέρμα στην Αγίου Δημητρίου, ήταν μία ζαχαροπλάστισσα που είχε ωραία πιτάκια. Εκείνη σαν μας έβλεπε, άνοιγε η καρδιά της. Δέκα τυροπιτάκια παίρναμε εμείς, τριάντα μας έβαζε εκείνη. Ο άντρας της ήταν λίγο τσιγκούνης και την κυνηγούσε. Γι αυτό εκείνη μας έπιανε σκόπιμα την κουβέντα για να περάσει η ώρα και να φύγει ο σύζυγός της και τότε, έπαιρνε το μεγάλο το κουτί του κιλού και έβαζε ότι είχε περισσέψει από όλη την ημέρα.

link

Σήμερα ψωνίζω από ένα συνοικιακό αρτοζαχαροπλαστείο που είναι κι αυτό οικογενειακή επιχείρηση. Από τους ιδιοκτήτες δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι πιο συμπαθητικός και ευγενικός. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα όταν πάω να ψωνίσω δύο πράγματα, γυρνάω με περισσότερα. Η σπεσιαλιτέ αυτού του ζαχαροπλαστείου είναι τα σουσαμένια κουλούρια του και τα κρουασάν  γίγας με φουλ μερέντα. Όταν επιστρέφω στο σπίτι όλο και κάτι έξτρα βρίσκω μέσα στη σακούλα με τα ψωμιά. 

Φαντάζομαι πως κάτι παρόμοιο δύσκολα θα συνέβαινε σε κάποια μεγάλη αλυσίδα με ωρομίσθιους υπαλλήλους και τα στριφνά αφεντικά πάνω από το κεφάλι τους. Και δεν είναι μόνο το ζαχαροπλαστείο ή ο φούρνος. Και στο μανάβη πάντα κάποια πορτοκάλια ήταν κερασμένα, στον βιβλιοπώλη πάντα κάποια μολυβάκια ήταν δώρο, στον ψιλικατζή πάντα κάποιες τσίχλες ήταν χαρισμένες και πάει λέγοντας. Οκ δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο γενναιόδωροι, αλλά σίγουρα στα συνοικιακά μαγαζάκια είναι πιο σύνηθες να συναντήσεις καλόκαρδους ανθρώπους, που σε βλέπουν σαν άνθρωπο και όχι σαν πορτοφόλι…

link