Το κουζινάκι της θείας

Μια ανάρτηση είναι η τελευταία ψυχαγωγία που μου έχει απομείνει αυτό το στριμωγμένο διάστημα. Παλεύω με το χρόνο. Ωράρια δεν έχω. Κάνω έναν μεγάλο καφέ και δουλεύω ασταμάτητα μέχρι να κλείσουν τα βλέφαρα. Είναι από αυτές τις άχαρες εργασίες που τις τρενάρεις όσο μπορείς από την αποστροφή κι όταν τα χρονικά περιθώρια στενέψουν, πέφτεις με τα μούτρα ξεχνώντας ακόμα και το όνομά σου. Ίσως αυτό από την άλλη να είναι λυτρωτικό. Να ξέρεις δηλαδή ότι έχεις να βγάλεις πολλή δουλειά σε μικρό χρονικό διάστημα. Αυτό το δημιουργικό άγχος είναι σαν μια πανίσχυρη ένεση αδρεναλίνης που πραγματικά σε κάνει να ανοίγεις τρύπες στο χωροχρόνο. Είναι μεγάλη παρηγοριά να βλέπεις το τέλος να κοντοζυγώνει. Τότε δε λογαριάζεις ούτε κούραση ούτε ταλαιπωρία.

  Ήθελα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα για να ξεμπλοκάρει ο εγκέφαλος. Έψαξα στο αρχείο μου για κάποιο καλό υλικό και έπεσα σε αυτήν τη φωτογραφία. Το παράθυρο στο κουζινάκι της θείας. Ανωπολίτισσα η θεία, ανωπολίτισσα από τις παλιές. Αυτό το κουζινάκι ήταν το δεύτερο πατρικό μου, μιας και η θεία με μεγάλωσε σαν εγγόνι της. Κάθε που έπιανε άνοιξη, άνοιγε αυτό το παραθυράκι και μοσχοβόλαγε ο τόπος από τις νοστιμιές της. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερνε αλλά οι τηγανιτές πατάτες της ήταν οι καλύτερες του κόσμου. Μακρόστενες και τετραγωνισμένες σαν τις αγοραστές τις προτηγανισμένες, ριγανάτες και γλυκές. Οι δε πίτες της άλλο πράμα. Σαν άνοιγε φύλλο η θεία, όλη η πολυκατοικία περίμενε κέρασμα. Και πώς ήξερε η πολυκατοικία ότι άνοιγε φύλλο; Μα από το τραγούδι της. Κελαηδούσε η θεία, δεν τραγούδαγε. Κι από το ανοιχτό παραθυράκι αντηχούσε η φωνή της σε όλο τον φωταγωγό.   

 Πάντα την άνοιξη έρχονται οι πιο δυνατές μνήμες από τις γιαγιάδες μου. Είναι που ζυγώνει και το Πάσχα και θυμάμαι όλες εκείνες τις ωραίες ιεροτελεστίες που έκαναν οι παλιές γυναίκες. Θα σταματήσω όμως εδώ για την ώρα. Οι ιστορίες δεν τελειώνουνε ποτέ…