Περαία Θεσσαλονίκης

Οι κυριακάτικες βόλτες στην Περαία ήταν από τις ωραιότερες παιδικές μου αναμνήσεις. Θυμάμαι πάντα το μικρό τυροπιτάδικο στην πλατεία της παραλίας, που σου γέμιζε ένα μεγάλο σακούλι με μικρά αχνιστά τρίγωνα σφολιατάκια. Ήδη από την στιγμή που επιβιβαζόμασταν στο αυτοκίνητο εγώ μύριζα την φουρνισμένη ζύμη. Σαν υπνωτισμένη μετρούσα τα βήματά μου ένα, ένα μέχρι να φτάσουμε στο μαγαζάκι και να πάρω στο χάρτινο σακούλι στα χέρια μου. Κόσμος, μπαλόνια, παιδάκια, γέλια, χαρές, θάλασσα, αλλά εμένα ο νους μου στα τυροπιτάκια. Αν καμιά φορά δεν μπορούσαν οι γονείς μου να μου πάρουν το μαγικό σακουλάκι, σκαρφιζόντουσαν διάφορες χαζές δικαιολογίες για να μη μου πουν ανοιχτά πως δεν τους έφταναν τα χρήματα. Κι εκεί ήταν που θύμωνα πάρα πολύ γιατί καταλάβαινα ότι μου έλεγαν ψέματα. 

Η σημερινή κυριακάτικη βόλτα στην Περαία αν και μου θύμισε πολλά, είχε αλλιώτικο αέρα. Είχε έντονες αντιθέσεις και μια γλυκόπικρη γεύση. Είχε σκουπίδια στην αμμουδιά, είχε παραμελημένα μαγαζιά, είχε περιστεράκια που έτρωγαν μπισκοτάκια, είχε μια παρέα φωτογράφων που δέσμευσε για πολλές ώρες την προβλήτα και έκοβαν την κυκλοφορία, είχε και ένα μικρό ανθρωπάκι ντυμένο στα κόκκινα, που περπατούσε στην γκριζογάλανη ακροθαλασσιά.

Το περιστατικό όμως της σημερινής  βόλτας που θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό είναι το εξής συμβάν. 

Αφήνοντας το αυτοκίνητο πίσω στο σταθμό του ΙΚΕΑ πήραμε το 72άρι για οικονομία και ευκολία. Το κατέβασμα ήταν άνετο γιατί το αστικό μας άφησε ακριβώς στην παραλία, η επιστροφή όμως ήταν λίγο μπερδευτική γιατί τα κατατόπια δεν τα γνωρίζαμε καλά. Βρήκαμε μια στάση που έλεγε προς ΙΚΕΑ, περιμέναμε αρκετή ώρα και το αστικό δεν έλεγε να περάσει. Όσο ήμασταν στην αναμονή μας προσπέρασαν αρκετοί ντόπιοι κάτοικοι. Μητέρες με καρότσια, πιτσιρικάδες που πήγαιναν για καφέ, κύριοι που έβγαιναν για τσιγάρα. Μετά από κάμποση ώρα πέρασε κι ένας νεαρός μετανάστης με το σακίδιο του στους ώμους. Μας κοίταξε από μακριά, μας πλησίασε και μας ρώτησε σε σπαστά ελληνικά αν περιμέναμε το λεωφορείο. Του απαντήσαμε ναι και τότε εκείνος πολύ ευγενικά μας είπε πως δεν περνούσε το αστικό από εκείνη τη στάση άλλο πια. Μας έδωσε οδηγίες πού έπρεπε να πάμε κι εμείς τον κοιτούσαμε κατάπληκτοι για την ευγένειά του. Τον ευχαριστήσαμε κι εκείνος έσκυψε το κεφάλι και έστριψε για το σπίτι του. 

Όπως και να το κάνουμε , οι συνειρμοί που έκανα στη συνέχεια για μερικούς ανθρώπους ήταν πολλοί και μπορώ να πω πώς δεν ήταν καθόλου κολακευτικοί ειδικά για όλους εκείνους που χλευάζουν και απαξιώνουν αδιακρίτως κάθε αλλοεθνή, που αλλάζει τόπο διαμονής για την επιβίωσή του. Τα συμπεράσματα δικά σας…