Συμβιβασμός εναντίον αποδοχής

«Δε μου αρέσει να συμβιβάζομαι.» «Τα θέλω όλα ή τίποτα.» «Δε γουστάρω τα ημίμετρα.» Φράσεις που ακούω συχνά από διάφορους ανθρώπους εδώ κι εκεί.
Κοινό γνώρισμα όλων αυτών η μεγάλη ψυχική ένταση και το αμετακίνητο της θέσης τους. Άνθρωποι συχνά απογοητευμένοι από τη ζωή τους ή καλύτερα θυμωμένοι με τη ζωή τους που προτιμούν να βιώνουν μία σκληρή πραγματικότητα αντί να προσαρμοστούν σε κάτι που δε χωρά στα πρότυπά τους.
Αυτή η σκληρή κατάσταση μπορεί να αφορά στα επαγγελματικά τους, στα κοινωνικά τους ή πιο συχνά στα συναισθηματικά τους. Και τι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ήρωες της καθημερινότητας ή αυτοκαταστροφικές ιδιοσυγκρασίες;

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τις περίεργες καταστάσεις που όλοι μας λίγο πολύ καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αργά ή γρήγορα. Πόσοι άραγε άνθρωποι από εμάς είχαν την τύχη ή και την ατυχία να έρθουν τα πράγματα βολικά στη ζωή τους. Να έχουν πάει όλα βάση προγράμματος; Και κατά πόσο αυτό τελικά μπορεί να θεωρηθεί ευτυχία;

Έχω ακούσει ιστορίες που κάποιος κατάκτησε αυτό που ήθελε αλλά στην πορεία του βγήκε ξινό και έχω ακούσει και ιστορίες που κάποιος λούστηκε κάτι που απευχόταν αλλά τελικώς του βγήκε σε καλό. Και βλέπω φυσικά και τους αξιαγάπητους κατά τα άλλα φίλους μας, που δε δοκίμασαν ποτέ να προσαρμοστούν στις καταστάσεις και έμειναν για πάντα στάσιμοι, γεμάτοι νευρώσεις και οργή. Είναι όμως στα αλήθεια συμβιβασμός να παίρνεις τα πράγματα όπως σου έρχονται;

Ας δούμε όμως πρώτα τι σημαίνει συμβιβασμός. Ο συμβιβασμός έχει να κάνει με κάτι που μπορούμε να αλλάξουμε αλλά για κάποιο λόγο δεν τολμάμε. Παράδειγμα. Περιτριγυριζόμαστε από τοξικούς ανθρώπους και δεν τους κάνουμε πέρα γιατί φοβόμαστε μη μείνουμε μόνοι. Ή μου τη δίνει η δουλειά μου αλλά δεν ψάχνω για κάτι άλλο γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχουν δουλειές μέσα στην κρίση.

Τι γίνεται όμως με τα πράγματα που δε μπορούμε να αλλάξουμε; Κι αλήθεια μπορούμε να διακρίνουμε ποιες είναι εκείνες οι καταστάσεις που δεν αλλάζουν;
Πείτε πως πάμε μια βόλτα στο δάσος. Έχουμε στρώσει τα τραπεζομάντιλα μας, έχουμε απλώσει τα πιάτα μας και απολαμβάνουμε την ομορφιά της φύσης. Περνάμε τέλεια και δεν θέλουμε να το κουνήσουμε από εκεί. Ξαφνικά όμως πιάνει μία φωτιά που έρχεται απειλητικά κατά πάνω μας. Εκεί τι κάνουμε; Φεύγουμε από το δάσος ή μένουμε και καιγόμαστε επειδή  δε γουστάρουμε να γυρίσουμε στην πόλη; Μήπως και στην καθημερινότητά μας υπάρχουν πολλές τέτοιες φωτιές που τις αγνοούμε γιατί δε θέλουμε να μετακινηθούμε και τελικά γινόμαστε κάρβουνο;

Η ζωή δυστυχώς είναι γεμάτη από απρόοπτες καταστάσεις που μας ξεβολεύουν. Κάποιος αγαπάει το ποδόσφαιρο και είναι καλός σε αυτό αλλά παθαίνει ένα ατύχημα και μένει εκτός γηπέδων. Κάποιος έχει παντρευτεί τη γυναίκα που αγάπησε αλλά εκείνη αρρωσταίνει και πεθαίνει. Κάποιος άλλος έχει μια επιτυχημένη επιχείρηση αλλά μέσα στην κρίση τα  χάνει όλα. Κάποιος άλλος θέλει να γίνει γονιός αλλά είναι υπογόνιμος. Τόσα κι άλλα τόσα παραδείγματα που «για αλλού τραβήξαμε και αλλού η ζωή μας πάει». Το να το πάρουμε απόφαση είναι τελικά συμβιβασμός ή αποδοχή. Και τι είναι τέλος πάντων η αποδοχή;

Η αποδοχή δεν είναι τίποτα άλλο από την παραδοχή πως δεν είμαστε Θεοί. Είναι μία μορφή ταπείνωσης  αν θέλετε, μία κατάσταση άρνησης του εγώ μας. Σίγουρα δεν είναι και ό,τι πιο ευχάριστο, θέλει μεγάλα ψυχικά αποθέματα και θάρρος για να συμφιλιωθείς με την αποτυχία. Κανείς μας δε θέλει να αισθάνεται ηττημένος.
Κι όμως αυτές οι μεγάλες ήττες είναι αυτές που μας σμιλεύουν είτε προς το καλύτερο είτε προς χειρότερο. Αν δεν τις αποδεχτούμε μπορεί να μεταμορφωθούμε σε σκιές του εαυτού μας ή και σε τέρατα. Αν τις αγκαλιάσουμε όμως τότε ο πόνος που μας χαρίζουν βρίσκει το πεδίο ελεύθερο να μας μεταμορφώσει. Να μας ξεκλειδώσει δυνατότητες και χαρίσματα που ούτε καν τις φανταζόμασταν.

πρώτη δημοσίευση εδώ: http://enfo.gr/ar7454