Τα οικογενειακά κενά (Ο ''καλός" γονιός, η συνέχεια...)

Στο προηγούμενο άρθρο "Ο καλός γονιός", σας εξιστόρησα ένα αληθινό περιστατικό του οποίου μάρτυρας υπήρξα εγώ αυτοπροσώπως. Δύο πατεράδες αγόρασαν πιστόλια με λαστιχένιες μπίλιες στα παιδιά τους για να διώξουν από την γειτονιά κάποια αδέσποτα σκυλάκια. Θα ήθελα να να μπω πιο βαθιά στα γεγονότα και να παραθέσω ταυτόχρονα κάποιους προσωπικούς προβληματισμούς, που προέκυψαν από αυτήν την ιστορία. 

Μέσα στην άγνοιά τους οι γονείς και μέσα στην γενικότερη υπερπροστασία τους, αρχικώς αγχώθηκαν για το αν τα σκυλάκια θα ήταν επιβλαβή για την υγεία των παιδιών τους που συνήθιζαν να παίζουν στην γειτονιά. Τα σκυλάκια όμως έκαναν τα εμβόλια τους, πήραν όλα τα απαραίτητα φάρμακα, κάνουν το μπανάκι τους και έχουν και ένα σκυλοσπιτάκι να κοιμούνται. Μπορεί να είναι αδέσποτα με την έννοια ότι δεν ανήκουν σε κάποιον ιδιοκτήτη, όμως η γειτονιά έχει εθελοντές φιλόζωους που φροντίζουν όλα τα σκυλιά της περιοχής. Οπότε σαν πρώτο συμπέρασμα μπορούμε να πούμε πως η ημιμάθεια μας κάνει να πολλές να ανησυχούμε χωρίς λόγο και να γινόμαστε υποχόνδριοι και νευρωτικοί. Τα παιδιά χρειάζονται να έρχονται σε επαφή με την φύση και να εξοικειώνονται με τα μικρόβια γύρω τους για να αναπτύξουν αντισώματα. 

Το δεύτερο κομμάτι είναι το θέμα της περιουσίας. Σαφώς και τα παιδιά πρέπει να σέβονται την περιουσία των γονιών τους, κυρίως σαν ένδειξη σεβασμού απέναντι στον μόχθο που καταβάλλουν οι γονείς για να τους εξασφαλίσουν κάποια αγαθά. Αλλά κατά πόσο αξίζει άραγε να πρέπει ένα παιδί να πάρει μία κουμπούρα έστω και ψεύτικη για να προστατέψει την περιουσία του από μία αόρατη απειλή; Ακόμα και να δεχτούμε πως η ζημιά έγινε όντως από τα μικρά σκυλιά, είναι αυτός ο καταλληλότερος τρόπος να τα απομακρύνει κάποιος από το μέρος του; Το νερό ή τα απωθητικά σπρέι δεν κάνουν τίποτα; Κι όμως τα σκυλάκια αποδείχτηκαν αρκετά έξυπνα ώστε να καταλάβουν πόσο ανεπιθύμητα ήταν και δεν ζύγωσαν ξανά κάποιο αντικείμενο ή πρόσωπο της οικογένειας.

Και έρχομαι τώρα στα ίδια τα παιδάκια τα οποία όταν είχαν δει για πρώτη φορά τα σκυλάκια, είχαν ξετρελαθεί από την χαρά τους. Ήθελαν να παίζουν μαζί τους και να τα χαϊδεύουν. Όταν όμως δασκαλεύτηκαν από το σπίτι τους ότι τα κουτάβια είναι βρώμικα γιατί είναι αδέσποτα και κουβαλούν μικρόβια και αρρώστιες, η διάθεση των παιδιών μεταστράφηκε. Έγινε εχθρική και επιθετική. Την θέση της τρυφερότητας την πήραν οι κλοτσιές και τα ''ουστ από δω βρωμόσκυλο''. Και εδώ βλέπουμε πόσο δυνατός είναι ο μιμητισμός στην διαμόρφωση του χαρακτήρα. Ο μιμητισμός στην προκειμένη περίπτωση στάθηκε πολύ πιο ισχυρός από το αυθόρμητο αγαθό ένστικτο των παιδιών.

Όμως η ιστορία συνεχίζεται και μάλιστα κάπως διαφορετικά. Τα παιδάκια που μόνο ευθύνη δεν έχουν για την στάση τους, αναμίχθηκαν με άλλα παιδάκια της γειτονιάς. Παιδάκια που δεν είχαν όπλα για να παίξουν, αλλά μπάλες. Παιδάκια που οι γονείς τους δεν τους απαγόρευσαν να παίζουν με αδέσποτα κουτάβια. Παιδάκια ανέμελα, χαρούμενα και καλοπροαίρετα. Και κοντά σε αυτά τα παιδάκια οι μικροί πρωταγωνιστές της ιστορίας άρχισαν να ξεχνούν τα όπλα και να τα βαριούνται γιατί εκτός των άλλων την ώρα του παιχνιδιού τους, τα σκυλάκια δεν κυκλοφορούν πλέον έξω, αφού φροντίσαμε οι εθελοντές να τα κρατάμε για λίγες ώρες στις αυλές μας μαζί με τα δικά μας σκυλιά, για να μην γίνονται στόχος. Έτσι το παιχνίδι με τα όπλα έπαψε να έχει ενδιαφέρον, απλά και ήρεμα χωρίς πολλές κουβέντες και προστριβές με τους γονείς των παιδιών.

Με το τελευταίο παράδειγμα βλέπουμε πώς τελικά οι θετικές επιρροές του περιβάλλοντος μπορούν να έρθουν και να διορθώσουν τα κενά που αναμφισβήτητα κάθε οικογένεια έχει. Κι αυτό γιατί η οικογένεια είναι ένα κύτταρο που δεν μπορεί να ζήσει από μόνο του χωρίς να εντάσσεται σε έναν μεγαλύτερο οργανισμό όπως είναι η κοινωνία. Οι γονείς όσο αγάπη κι αν έχουν μέσα τους δεν μπορούν να είναι ανεξάντλητοι και αλάνθαστοι. Όλοι μας λίγο πολύ θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια πως οι γονείς μας έφταναν πολλές φορές στα όριά τους από διάφορους εξωγενείς παράγοντες και μεις σαν παιδιά στρεφόμασταν δικαίως στους παππούδες μας, στους συγγενείς, στους φίλους και στους δασκάλους μας. Τα παιδιά αναζητούν παντού γύρω τους πρότυπα ταιριαστά προς την ιδιοσυγκρασία τους. Δεν περιορίζονται μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους.

Η θετική επιρροή του περιβάλλοντος είναι η απάντηση στο ερώτημα του πως πάρα πολλά παιδιά από προβληματικά σπιτικά και διαλυμένες οικογένειες κατόρθωσαν να γίνουν σπουδαίοι άνθρωποι και παραδείγματα προς μίμηση για τους άλλους. Βέβαια όλο αυτό δείχνει πόσο σημαντικό είναι να είναι η κοινωνία μας υγιής. Γιατί με την ίδια ευκολία που ενθαρρύνει τα παιδιά να διαπρέψουν, με την ίδια ευκολία τα οδηγεί σε άλλα μονοπάτια. Γύρω μας υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα νέων που έμπλεξαν σε ύποπτες παρέες και έχασαν τον δρόμο τους, βρίσκοντας τον, λίγο παρά κάτω χάρη στην υπομονή και την αγάπη των γονιών τους. Ή το αντίθετο, παδιά που σταυρώθηκαν από την οικογένειά τους και βρήκαν την αγάπη κοντά σε άλλους ανθρώπους. Αλίμονο λοιπόν σε εκείνα που δεν έχουν να κρατηθούν από πουθενά. Γι αυτό λοιπόν να θυμόμαστε πως ο καθένας μας ξεχωριστά, απλά και μόνο με την παρουσία του και την ζωή του μπορεί να γίνει έμπνευση και πρότυπο για κάποιο άλλο άνθρωπο, μικρό ή μεγάλο και να γίνει η αιτία αυτός ο άνθρωπος να βρει την δική του θέση στην κοινωνία.