Όταν γι' αλλού τραβάς κι αλλού η ζωή σε πάει

Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελά.

Είναι από εκείνες τις φορές που με μεγάλη λαχτάρα και επιμονή κυνηγάς έναν στόχο και παντού συναντάς έναν τοίχο. Προγραμματίζεις τα σχέδιά σου, κάνεις τους υπολογισμούς και τα πλάνα σου και όλα ναυαγούν. Σε μια τέτοια περίπτωση όμως τι κάνεις; Πεισμώνεις και τρελαίνεσαι αν δεν γίνει το δικό σου ή χαλαρώνεις και αφήνεις τις καταστάσεις να σε παρασύρουν; Και πόσο ανόητος νιώθεις τελικά για τη σιγουριά που έδειχνες  αρχικά;

Μπορεί ένας τόπος να μας επιλέξει;

Πολύ συχνά στην αρχιτεκτονική μιλάμε για την δύναμη και το πνεύμα ενός τόπου, αναφερόμενοι πάντα στην αισθητική και ψυχολογική επιρροή που ασκεί επάνω μας. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως αυτό δείχνει να παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις, λες και ο τόπος έχει ψυχή και συνείδηση και διαλέγει εκείνος τους ανθρώπους από μόνος του. Όπως στα παραμύθια που το μαγικό δάσος βάζει σκόπιμα αδιέξοδα εκεί που δεν πρέπει να πατήσεις και ανοίγει ξέφωτα εκεί όπου σε καλεί να πας.

Το ριζικό

Μεγαλώνοντας αρχίζεις και ανακαλύπτεις βιωματικά τη δύναμη που έχει η ζωή να σου ανοίγει μονοπάτια που μοναχός σου δε θα τα βάδιζες ποτέ. Είναι τα πράγματα και οι καταστάσεις που δεν επιλέγεις συνειδητά αλλά τα βρίσκεις μπροστά σου. Κι αυτό είναι το ριζικό, οι αστάθμητοι παράγοντες που σε οδηγούνε σε νέους απάτητους δρόμους.

Η καινούρια αρχή

Μερικούς μήνες νωρίτερα, η απόφαση για αλλαγή σπιτιού ήταν αμετάκλητη. Ανοίξαμε το χάρτη της πόλης και διαλέξαμε το νέο μας προορισμό. Η χαρά ήταν απερίγραπτη. Ανακοινώσαμε σε φίλους και γνωστούς την απόφασή μας κι αρχίσαμε να φανταζόμαστε την καθημερινότητά μας. Μόνο που λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Η μία αναποδιά διαδεχόταν την άλλη. Κανένα σπίτι διαθέσιμο για τις ημερομηνίες που έπρεπε να γίνει η μετακόμιση. Κοιτάξαμε στις παρα-διπλανές περιοχές αλλά κι εκεί μία από τα ίδια. Κι εκεί κυριολεκτικά κάπου στο παρά πέντε, άνοιξα τις αγγελίες κι άρχισα να ψάχνω στα τυφλά κι όλα έγιναν στο άψε σβήσε. Κι ενώ η αρχική επιθυμία ήταν να βρούμε κάτι βολικό κοντά στην πόλη, όλα τα βήματα μας τράβηξαν και πάλι μακριά, σε ένα μικρό περιαστικό χωριό της ανατολικής Θεσσαλονίκης που δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ στη ζωή μου. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων κι όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πως βρήκα το σπίτι μου.

Ηθικός αυτουργός.

Στην αυλόπορτα της κατοικίας και πριν ανοίξει η μεσίτρια το σπίτι, μία γατούλα ήρθε από το πουθενά και σκαρφάλωσε στην αγκαλιά μου. "Εδώ θα μείνουμε", είπα. Η γατούλα ήταν η Αμαλία, η οικοδέσποινα της γειτονιάς. Κι αφού η αγάπη μου για τις γάτες είναι δεδομένη την εμπιστεύτηκα και την πήρα την απόφαση.

ΥΓ. Καλό φθινόπωρο να έχουμε και καλή δύναμη σε όλους.