Πόσα και πόσα βράδια πέρασαν με μπαγιάτικο καφέ κι αμερικάνικες ταινίες;
Βράδια κουρασμένα, βράδια ξενυχτισμένα, ατέλειωτης μελέτης, που όλο έλεγες «κάνε ένα κουράγιο ακόμα, μάθημα είναι κι αυτό σαν όλα τα άλλα, θα περάσει». Και πόσες φορές δεν είπες αυτό το ένα κουράγιο ακόμα και είδες τη νιότη σου, να σου ξεγλιστρά σαν το αφρισμένο σαπούνι;
Κόπιασες, μόχθησες για να μπεις σε ένα πανεπιστήμιο κι εσύ σαν όλους τους άλλους, γιατί έτσι σου 'πανε αυτοί που 'θελαν το «καλό» σου. Κι ακόμα κι όταν σε είδανε να γονατίζεις και να μαραζώνεις, εκείνοι πάλι επέμεναν πως τάχα μου ήταν για το «καλό» σου.
η συνέχεια εδώ
πραγματικά τα περάσματά σας από την enfo έχουν σημασία!
και φυσικά έχετε όλοι ανοιχτή πρόσκληση να γίνετε μέλη!
Τις καλημέρες μου!!!
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδε το σπιτικό του ……τρεις ανθρώποι
να το χτυπάει με λύσσα η συμφορά
αυτή που όρισαν οι αφέντες
παίζοντας Χώρα κι’ ανθρώπους στα χαρτιά
Είδε τον πατέρα να βουλιάζει
μέσ’ την σιωπή και το ποτό
είδε την ζωή να τον αδειάζει
θάνατος η ανεργία στα πενηντα οχτώ
Είδε την μάνα του απελπισμένη
στην ενορία …..στην ουρά …..για φαγητό
του’ δειχνε τις νύχτες σαν κάτι να προσμένει
κι’ ύστερα στο σκοτάδι…., άκουγε το κλάμα της πνιχτό
Αγρίεψε η αδελφή του απ’ την μιζέρια
«δεν το αντέχω» ….του’ πε….. «δεν το μπορώ» !
και πήρε τον δρόμο για τ’ αντρο στέκια
πουλώντας κορμί …..για πέντε ευρώ !!
Στου Μάκη το δώμα ….στου Ψυρρή ….Σάββατο μεσημέρι
πασχίζει μέσ’ απ’ το πιόμα να θολώσει το μυαλό
στήριξε σε μια πόρτα ένα μαχαίρι
κι’ όρμηξε να σκοτώσει της μιζέριας το θεριό
Στα ορθάνοικτα μάτια του ο πόνος
μαδημένο τριαντάφυλλο στο στήθος του η πληγή
στα δεκαεννιά τελείωσε ο χρόνος
πριν έρθει η άνοιξη ….έφυγε η ζωή
Άφησε σημείωμα στο δώμα
δυο λέξεις γράφει ….με στυλό
«δεν αντέχω πια τούτη την βρώμα
ο Άγγελος…. του Γιώργου είμαι ……χαιρετώ »!!!
Νεφέλης 2015 Για την ιστορία : Ν.Σ. ένας φιλος μου
Θέλει πολύ δυνατά κότσια μπροστά σε τέτοιες συμφορές και ποτέ μα ποτέ δεν βγαίνεις αλώβητος. Πάντα μέσα σου κάτι πεθαίνει... Γι αυτό πρέπει να φυλάμε πάντα μια προσευχούλα για αυτούς που η απελπισία τους χτυπάει την πόρτα!
ΔιαγραφήΚαλή σου μέρα Χριστίνα. Σε ένα ακόμα πανέμορφο κείμενο. Πολύ όμορφη ακούγεται αυτή η "κόντρα", η αύρα της αντίστασης, της αντοχής, των ονείρων. Σε μια δύσκολη εποχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ
Νομίζω πως ειδικά επειδή η εποχή είναι δύσκολη βοηθάει πολύ να απορρίπτουμε την περπατημένη! Σ ευχαριστώ πολύ πολύ!
ΔιαγραφήΣε ό,τι δεν προχωράει μόνο ενάντια, για να τρομάξει το θεριό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι στην εγκατάλειψη τώρα, όχι σ' αυτό, το τόσο συγκλονιστικό, που περιγράφει ο Μορφέας παραπάνω!
Καλό σου βράδυ, Χριστίνα μου!
Μπράβο ναι! Κατά αρχάς όταν έχεις τέτοιους γονείς (μιλάμε γενικά για τέτοιες περιπτώσεις) τους παρατάς και φεύγεις, χωρίς συναισθηματισμούς! Ο υπερβολικός συναισθηματισμός είναι έγκλημα! Αν ο γονιός δεν είναι γονιός έφυγες με ελαφρά! Όχι στην αυτοκαταστροφή! Ποτέ! Καλύτερα να γίνεις κι εσύ θεριό παρά να γίνει θήραμα.!
ΔιαγραφήΓεια σου Γλαύκη μου!!! Κι σε σένα χρωστάω επισκέψεις μαζεμένες!!! :)))
Χριστίνα και Μορφέα, τι δυνατά κείμενα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια!
Αλεξάνδρα μου! Όπως λέει και ο λαός, από τη ζωή βγαλμένα! Πάμε για τα καλύτερα έτσι;;; Πάμε για το άπιαστο!
Διαγραφή