Ιστορίες της Νύχτας - Μπίρες με τον Μουσά Μπαμπά

Εκτάκτως παρούσα για το Αριστάκι και τις Ιστορίες της Νύχτας

Η Μαρία έμενε στην Άνω πόλη, σε ένα οροφο-διαμέρισμα κάτσε καλά, μιας ιδιόκτητης μικρής πολυκατοικίας. Το διαμέρισμα αυτό ήταν εξωφρενικά μεγάλο για τις ανάγκες μιας φοιτήτριας και πολύ λουσάτο παρακαλώ. Όχι, της Μαρίας δεν της περίσσευαν λεφτά, απλά το σπίτι είχε από πίσω μία στενάχωρη ιστορία που το κατέτασσε σε ειδική κατηγορία ακινήτου. Οι ιδιοκτήτες, ένα πολύ ευγενικό ζευγάρι μεσηλίκων, είχαν φυλάξει το διαμέρισμα για την κόρη τους την οποία έχασαν δυστυχώς πρόωρα και εντελώς ξαφνικά. Γι αυτό το λόγο κρατούσαν το ενοίκιο πολύ χαμηλά κι όταν μάλιστα γνώρισαν και τη Μαρία, είχαν ένα λόγο παραπάνω να τη δουν περισσότερο σαν παιδί τους, παρά σαν ενοικιάστρια.

Στο διαμέρισμα αυτό η Μαρία έκατσε κανά δυο χρόνια κι εμείς που μέναμε τότε όλοι πολύ κοντά, το είχαμε κάνει δεύτερο σπίτι μας γιατί μας χωρούσε όλους μας και μας περίσσευε κιόλας. Ειδικά στις περιόδους της εξεταστικής πηγαίναμε από το μεσημεράκι εκεί για διάβασμα. Μαζευόμασταν γύρω από το γυάλινο μπαμπού τραπέζι της κουζίνας, στρώναμε τις σημειώσεις και τους καφέδες μας και καθόμασταν εκεί μέχρι τα αξημέρωτα.

Ένα Σαββατάκι ζεστό και καλοκαιρινό, από αυτά τα ωραία και ξάστερα που μοσχοβολάνε  αγιόκλημα και βασιλικό, ενώ θέλαμε πολύ να πάμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε, δε μας έπαιρνε και πολύ να ξεμυαλιστούμε. Γι' αυτό λοιπόν είπαμε να τη βγάλουμε χύμα κάτω από τα άστρα με μπίρες στο χέρι, στην πλατεία Τερψιθέας που ήταν δυο βήματα απόσταση από το σπίτι. Εκείνη την ώρα, περασμένα μεσάνυχτα, δεν υπήρχε ψυχή. Εμείς, οι κουκουβάγιες μόνο και ο Μουσά Μπαμπά...

-Κορίτσια, είναι μεσάνυχτα. Λέτε να ζήσουμε καμιά λαχτάρα και να δούμε το φάντασμα του καβαλάρη να κόβει βόλτες; Είπε η Μαρία και σηκώθηκε ολονών μας η τρίχα κάγκελο με τον τρόμο να αντιπαλεύει με την περιέργεια.

-Ωχ, λες! Πςςς Γουστάρω! Αποκρίθηκα εγώ και πήρα αγκαλιά τα κορίτσια γεμάτη αγωνία και ενθουσιασμό.

Τότε η συνονόματή μου Χριστίνα, η τρίτη της παρέας που δεν καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη, μας λοξοκοίταξε με απορία σαν να άκουγε κοτσάνα.

-Τι λέτε μωρέ; Ποιος καβαλάρης ρε παιδιά; Τι; Το μέρος είναι στοιχειωμένο; Μη μου πείτε!

-Τςςς καλά δε το βλέπεις το ερείπιο μπροστά σου; Έδειξε η Μαρία το οκταγωνικό μνημείο στην άκρη της πλατείας.

-Ποιο ρε; Αυτό το χαμάμ; Ρώτησε η Χριστίνα.

-Δεν είναι χαμάμ, είναι τάφοςςς..... Της απάντησα κάνοντας τη φωνή μου σιγανή και τρομακτική, τραντάζοντας την από τη μέση.

-Σκάστε, ρε κωλόπαιδα, πείτε μου, τι παίζει εδώ;

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας υπηρέτης του Αγά, ο Μουσά Μπαμπά, επί τουρκοκρατίας, που έκανε πολλά και σπουδαία πράγματα κατά τα λεγόμενα των Μουσουλμάνων. Τόσο σπουδαία που τον ανακηρύξανε άγιο, Δερβίση. Πολλά μάλιστα από αυτά που έκανε, ο θρύλος τα παρομοιάζει με τα κατορθώματα του Άη Γιώργη, τόσο μάλιστα που καμιά φορά οι Μουσλμάνοι ταυτίζουν τον Μουσά με τον δικό μας Άγιο. Και σαν έφτιαξαν αυτό το μαυσωλείο και φύλαξαν τα λείψανά του Μπαμπά μέσα, κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα λέει, εμφανίζεται ένας καβαλάρης στην πλατεία να καλπάζει πάνω στο άλογό του...

Σαν άκουσε αυτήν την εξιστόρηση η Χριστίνα εξτασιάστηκε!

-Ε λοιπόν δεν πάμε πουθενά απόψε! Θα κάτσουμε εδώ μέχρι το ξημέρωμα μέχρι να δούμε τον Μουσά Μπαμπά!

Κι έτσι η ώρα πέρασε με τα μάτια μας προσηλωμένα στο μαυσωλείο και τον δρόμο μπροστά από την πλατεία,  σα να παρακολουθούσαμε ταινία μυστηρίου και σιγά, σιγά η κουβέντα γύρισε σε πράγματα πεζά και ξεχαστήκαμε κάτω από την καλοκαιρινή αστροφεγγιά και τις φυλλωσιές των δέντρων...

Ήταν μια νύχτα μαγική, από εκείνες που μου λείπουν τόσο μα τόσο πολύ!  

ΥΓ1, Το αρχοντικό της φωτογραφίας βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην πλατεία Τερψιθέας

ΥΓ2. Θα ακολουθήσει σύντομα μία ακόμα έκτακτη ανάρτηση.

ΥΓ3. Η απουσία μου από την παρέα έχει να κάνει με κάποια θεματάκια υγείας τόσο δικά μου, όσο και του συζύγου. Με την πρώτη ευκαιρία θα σας πω λεπτομέρειες.

Να προσέχετε!