Ωραίο ποδήλατο

Πάντα ζήλευα τους ποδηλάτες. Ζήλευα την ελευθερία τους πάνω στους δύο τροχούς και την ευχέρεια να καλύπτουν αποστάσεις που εγώ θα χρειαζόμουν ώρες για να διανύσω με τα πόδια.

Το ομολογώ με μεγάλη ντροπή, πως δεν έμαθα ποτέ μου ποδήλατο. Θες γιατί ήμουν παιδί της πόλης και μου έλειπαν οι αλάνες, θες γιατί δε με πήρε ποτέ κανένας από το χέρι να μου δείξει, θες γιατί φοβόμουν κι εγώ η ίδια; Ένα καλοκαίρι, ούσα μεγάλη κοπέλα πια, επιχείρησε να με εκπαιδεύσει ο μικρότερός μου ξάδερφος. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσα να έχω. Ήμουν τόσο κοντά στο να τα καταφέρω, μα τόσο κοντά που αν κρατούσαν οι διακοπές μου λίγο περισσότερο θα μπορούσα να λέω σήμερα με καμάρι πως είμαι κι εγώ μια περήφανη ποδηλάτισσα.

Ποτέ δεν είναι αργά βέβαια θα μου πει κανείς, μα έλα όμως που είμαι ανισόρροπη. Αφού ακόμα και πεζή πέφτω και τσακίζομαι. Να, τις προάλλες κιόλας έτσι όπως περπάταγα στην παραλία με βήμα γοργό για να προφτάσω το λεωφορείο, παραπάτησα σε ένα σπασμένο πλακάκι και έφαγα τα μούτρα μου. Το μισό μου κορμί είναι ακόμα μαύρο από τις εκδορές και τις μελανιές. Να μη πω και για τα πονεμένα κόκαλα από το τράνταγμα.

Κάτι μου λέει πως πρέπει πρώτα να μάθω να περπατώ. Να μου φτιάξει κάποιος μία στρατόπιτα και να μου δείξει από την αρχή τα πρώτα βήματα, στράτα – στρατούλα.

Σκέφτηκα σε κάποια άλλη φάση πως θα έπρεπε να μαζέψω την ντροπή μου και να πάρω ένα τρίκυκλο ποδήλατο και να βγάλω έτσι το μεράκι μου. Ίσως αυτή να είναι και η καλύτερη λύση.

Ο καφές στο μεταξύ κοντεύει να τελειώσει, το ίδιο και το μικρό βιβλίο τσέπης που πήρα μαζί μου. Απέναντι βλέπω από ώρα ένα παρκαρισμένο ποδήλατο με τσίγκινο καλαθάκι μπροστά στο τιμόνι. Μια αεράτη κοπέλα με ψηλό κότσο και εμπριμέ φόρεμα έρχεται και ξεκλειδώνει το λουκέτο. «Ωραίο ποδήλατο» της λέω και μου γνέφει ευχαριστώ με ένα εγκάρδιο χαμόγελο.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη "Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη"  της Μαίρης μας από τη Γήινη Ματιά

Για την επόμενη συμμετέχουσα Μαριάννα από τον onirokosmo επέλεξα κάτι φθινοπωρινό και ταξιδιάρικο.

Απούσα εδώ και καιρό για λόγους μετακόμισης και διακοπών λίγες εβδομάδες νωρίτερα έκανα μία undercover εμφάνιση στο Παίζοντας με τις λέξεις της Μαρίας μας με την ακόλουθη συμμετοχή που ω του θαύματος άρεσε σε πολλή κόσμο και σας ευχαριστώ γι αυτό. 

Το ταξίδι των γενναίων

Οι αγάπες μας, σαν οδοδείκτες στη μεγάλη λεωφόρο της ζωής, μας έδειξαν πολλά μονοπάτια. Μα το σοφότερο μονοπάτι όλων, είναι πάντα αυτό της δημιουργίας. Αργήσαμε να το καταλάβουμε και χάσαμε χρόνια πολλά μες στην ομίχλη. Δώσαμε ενέχυρο τα νιάτα μας για την υπόσχεση μιας μεγάλης ανταμοιβής, μα βρεθήκαμε άξαφνα προδομένοι με τα όνειρά μας τσακισμένα.
Μια μεγάλη ανατολή όμως προβάλει και πάλι και το ταξίδι για τους γενναίους ξεκινάει και πάλι από την αρχή.

ΥΓ. Καλό υπέροχο Φθινόπωρο κι από μένα. Ναι πράγματι είμαι τραυματίας από  την περιπατητική πτώση που περιέγραψα στην φωτογραφική σκυτάλη. Είμαι μεγάλη σκουντούφλο γενικότερα και θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια αυτόν τον άγνωστο Άγιο που έχει αναλάβει να φροντίζει για την σωματική μου ακεραιότητα. Θα τα λέμε πλέον φίλοι μου συχνότερα!