Μας λείπει η ομορφιά

Συνέβη κι αυτό στη Θεσσαλονίκη: Σε ένα μικρό συνοικιακό μαγαζάκι κάπου στην ανατολική Θεσσαλονίκη, μια κοπέλα πίσω από τον πάγκο της, περνούσε μία, μία τις χάντρες στο χειροποίητο μπρασελέ της. Πού και πού έμπαινε και καμιά πελάτισσα να αγοράσει το κάτι τις της. Μα ένα ζευγάρι σκουλαρίκια, μα ένα δαχτυλιδάκι, μα ένα γούρι.

Μια μέρα το κατώφλι του καταστήματος, πέρασε κι ένα πιτσιρίκι που πουλούσε χαρτομάντιλα. Σκυθρωπό και συνοφρυωμένο από το μόχθο και τις κακουχίες, μπήκε με τον αέρα του κατακτητή να πουλήσει με το καλό ή το άσχημο την πραμάτεια του. Το πρόσωπό του αγριεμένο και η έκφρασή του επιθετική.
-Θα πάρεις χαρτομάντιλα; Είπε επιτακτικά.
-Όχι αγάπη μου δε θα πάρω. Αρνήθηκε ευγενικά η κοπέλα συγκρατώντας σκόπιμα την παρόρμησή της να αγοράσει ολόκληρη τη σακούλα του παιδιού.
-Γιατί δεν παίρνεις χαρτομάντιλα; Πάρε σου λέω! Συνέχισε ακόμα πιο αποφασιστικά ο μικρός πραματευτής.
Ακολούθησε μια μικρή παύση, που έδωσε το χρόνο στο παιδί να περιεργαστεί το χώρο γύρω του. Χρωματιστά και χαρούμενα αντικείμενα παντού. Όμορφα μπιχλιμπίδια εδώ κι εκεί να γεμίζουν τους πάγκους και τα ράφια. Και ξαφνικά τα μάτια του παιδιού άστραψαν! Ο θυμός έφυγε και το προσωπάκι του φώτισε, έτσι όπως πρέπει πάντα να λάμπει ένα παιδικό πρόσωπο.
-Τι είναι όλα αυτά; Δικά σου; Ρώτησε γλυκά και ήρεμα αυτή τη φορά.
-Ναι δικά μου. Απάντησε η κοπέλα.
-Εσύ τα φτιάχνεις;
-Ναι εγώ τα φτιάχνω.

Κι έτσι ο μικρός πραματευτής έμαθε για πρώτη φορά πως υπάρχει κι άλλος κόσμος, αυτός της ομορφιάς. Εδώ σταματάει η αφήγηση του περιστατικού. Τη συνέχεια δεν την ρώτησα ποτέ. Όμως αυτό που ξέρω καλά είναι πως πίσω από τα σκιερά μάτια αυτών των παιδιών σιγοκαίει ο πόθος για μάθηση και καινούρια ερεθίσματα. Σίγουρα δεν μπορούμε μεμονωμένα ο καθένας μας να τους αλλάξει τη ζωή, μπορούμε όμως μέσα από τις σύντομες στιχομυθίες μαζί τους, να τους χαρίσουμε τη σπίθα και αυτό το κάτι τις που θα τους κάνει να επιλέξουν ένα άλλο μονοπάτι ζωής σαν μεγαλώσουν…

Για περισσότερα Ανδρομέδια enfo-αρθράκια εδώ

ΥΓ. Και το service  του γαλαξία συνεχίζεται. Μετά από μία σύσκεψη με την αφεντιά μου, είπα να μην το κλείσω το μαγαζί και να του κάνω μία ανακαίνιση. Ελπίζω να περπατήσει καλά. Οι πειραματισμοί θα συνεχίζονται.

Τι αίσθηση σας έχει αφήσει μέχρι τώρα το 2016; Εμένα μου ανακατεύει τα συκώτια μη σας πω, όχι γιατί μου κάθεται άσχημα αλλά γιατί με μπριζώνει να αλλάξω όλα τα άσχημα χαμπέρια του '15 του '14 του '13... του '99, του '98 ... όλης μου της ζωής τέλος πάντων-ε, αν με εννοείτε. Κι επειδή η πρόοδος είναι μικρά με περιμένουν δουλειές με φούντες.

Κάτι προβλήματα που έχετε κατά καιρούς με τη φόρμα των σχολίων , δεν ξέρω αν φτιάχνουν. Προτείνω να μου αφήνετε νοερώς την καλή σας τη σκέψη και αν παίζει κάτι πολύ επείγον να μου το λέτε ή στο facebook (μπλε κουμπάκι πάνω δεξιά) ή στο mail φουξ εικονίδιο στο πλαϊνό μενού κάτω από τη φάτσα μου.

Παραμένω ασυντόνιστη, δεν πειράζει θα γίνει κι αυτό κάποτε-ς. Αυτά για την ώρα και τα λέμε!