Καλό Φθινώπορο...

Άρχισαν να μικραίνουνε οι μέρες, άρχισαν να μικραίνουν και οι ζωές μας...
Σαν τα πεσμένα φύλλα πέφτουνε οι άνθρωποι, άλλοι από λαβωματιές κι άλλοι από της ψυχής τους το σκοτάδι.
Ποιος θα μείνει πίσω να φυλάξει την αγάπη;
Ποιος θα μείνει πίσω να τραγουδήσει τον Έρωτα;
Αφού αυτά που μας χωρίζουν τώρα πια είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν.
Κάποτε ένας φίλος μου πε...
Σαν μπαίνει η φτώχεια από την πόρτα η αγάπη φεύγει από το παράθυρο.
Αυτό είναι λοιπόν αυτό που μας χωρίζει; Για τα χρήματα σφαζόμαστε στους δρόμους;
Γιατί χάσαμε τις δουλειές μας και την βόλεψή μας;
Και πριν που τα είχαμε όλα αυτά τι κάναμε;
Ζούσαμε καλύτερα θαρρείς;
Αγαπιόμασταν θαρρείς;
Δε θυμάμαι να μου κράτησες το χέρι ποτέ.
Δε θυμάμαι να μ αγάπησες ποτέ γιατί κυνηγούσες το χρήμα, κυνηγούσες την βόλεψη.
Ο ρομαντισμός είναι για τους ανόητους μου έλεγες και κίνησες ξοπίσω από τα μεγάλα αφεντικά για να γεμίσεις το πουγκί με τα περισσεύματα τους.
Και τώρα τι;
Τώρα που δεν γεμίζουν τα πουγκιά,
τώρα που σε πρόδωσαν αυτοί που προσκηνούσες,
τι κάνεις τώρα;
Τώρα με μισείς πιο πολύ γιατί ντρέπεσαι που είχα δίκιο.
Τώρα στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή για να σωπάσω.
Αν μ αγαπούσες όμως θα σου κρατούσα το χέρι και το πουγκί θα γέμιζε με ευτυχία.
Τι σαν λείπει το ψωμί απ το τραπέζι.
Κάθε μέρα θα στήναμε στις πλατείες μας γιορτή.
Κάθε μέρα θα χαιρετούσαμε τον Ήλιο.