Αδέσποτες ψυχές (β)

Η Μπέλα και η ιστορία της...

  Η Μπέλα δεν είναι το μοναδικό σκυλί που εγκαταλείπεται στο δρόμο από το αφεντικό του και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε και το τελευταίο... Βέβαια η ζωή ενός τετράποδου στην φύση δεν θα έλεγα ότι είναι και τόσο δύσκολη, απεναντίας είμαι από τους υπέρμαχους της άποψης πως τα ζώα είναι πολύ πιο ευτυχισμένα κοντά στη φύση, αρκεί όλο αυτό να γίνεται υπό προϋποθέσεις. Ο μεγαλύτερος εχθρός ενός αδέσποτου σκύλου δεν είναι η ''ορμφάνια'' και η απουσία αφεντικού αλλά η εχθρότητα των ανθρώπων.
  Σαφώς κανένας άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να συμπαθεί με το ζόρι τα τετράποδα και να τα φροντίζει. Αυτό όμως που με μεγάλη μου απογοήτευση παρατηρώ είναι ότι η αντιπάθεια αυτή πολλές φορές παίρνει τις διαστάσεις αγιάτρευτου μίσους και σαδισμού. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι με μεγάλη ευκολία σκοτώνουν και βασανίζουν ένα ζωντανό με την ίδια ευκολία που θα σκότωναν μία μύγα. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι μερικοί εξ αυτών παίρνουν τεράστια  ικανοποίηση από αυτό το πράγμα. Και το μίσος αυτό εν συνεχεία προεκτείνεται και στον συνάνθρωπο, σε αυτόν που προσπαθεί να προστατέψει ένα ζώο.
  Το τρομακτικότερο όλων είναι το πώς τελικά τα ζώα γίνονται πολλές φορές η αφορμή για να ξεγυμνωθούν οι ψυχές των ανθρώπων και να βγουν στην επιφάνεια ακραία ένστικτα και τάσεις. Ακόμα όμως και αυτές τις τάσεις θα μπορούσα να τις δικαιολογήσω αναλογιζόμενη το ενδεχομένως δύσκολο υπόβαθρο ενός ανθρώπου. Ζητήματα ψυχικών διαταραχών, συσσωρευμένος θυμός, καταπιεσμένα συναισθήματα κλπ. Αυτό που με απογοητεύει όμως περισσότερο είναι η αλαζονεία των ανθρώπων και η πεποίθηση πως στον κόσμο δεν υπάρχει θέση για άλλα πλάσματα πέραν των ιδίων. Η νοσηρή κτητικότητα και η παρασιτοποίηση άλλων πλασμάτων και ανθρώπων.
  Μέσα από την εθελοντική μου δραστηριότητα είδα πολλούς ανθρώπους να προτάσσουν με μεγάλη παρρησία την επιθυμία να μην διαταραχθεί η ρουτίνα τους και η βολή τους κι αυτήν την επιθυμία τους για έλεγχο να την επεκτείνουν και έξω από τα όρια της αυλόπορτάς τους. Είδα ανθρώπους αμέτοχους στα προβλήματα μίας μικρής κοινωνίας. Είδα ανθρώπους ασεβείς, αγνώμονες και μίζερους που θυμούνται να ορθώσουν ανάστημα μονάχα στον γείτονα που δεν τους φταίει. Είδα ανθρώπους να θέλουν να φορτώσουν το πρόβλημά τους στην καμπούρα του αλλουνού, να πουλάνε πνεύμα χωρίς να δραστηριοποιούνται, να δίνουν διαταγές και εντολές, να έχουν θράσους και ανέδεια επειδή χάνουν την βολή τους. Είδα όλα αυτά που μας πάνε πίσω σαν κοινωνία. Την έλλειψη ομαδικότητας, τον ατομικισμό και τον ωχαδερφισμό, τον φθόνο και την συκοφαντία. Είδα πόσο τσαγανό έχουν μερικοί στο να βγάλουν το μάτι του διπλανού τους και πόσο δειλία στο να αλλάξουν την μίζερη ζωή τους. Είδα πόσο σαματά και φασαρία κάνει το κακό και πόσο εκφοβιστικό θέλει να φαίνεται.
  Από την άλλη όμως είδα και ανθρώπους διακριτικούς και ταπεινούς να τρέχουν με μεγάλο μεράκι να προσφέρουν μία χείρα βοηθείας και ηθική συμπαράσταση. Είδα ανθρώπους να ντρέπονται να προσβάλουν αυτούς που τους επιτίθενται, είδα ανθρώπους πραγματικά να αγωνιούν για το αν ξεβολεύεται η μίζερη ζωή του διπλανού τους και να σηκώνουν μόνοι τους την ευθύνη για να ελαφρύνουν τις πλάτες των αλλονών. Είδα ανθρώπους που ανάμεσα στα βάσανα τους έχουν πάντα χώρο και για τα βάσανα του διπλανού. Είδα ανθρώπους σαν τα μυρμηγκάκια να εργάζονται σιωπηλά για να κάνουν την αγάπη να ανθίσει. Είδα ανθρώπους να κλείνουν τα αφτιά στις απειλές των εχθρών τους και να επιμένουν να κάνουν το έργο το καλό τους.
  Είδα την δύναμη της αγάπης να απλώνει φτερούγες και σαν μια μεγάλη αγκαλιά να προστατεύει το πολύτιμο δώρο της ζωής. Είδα το κακό να μαζεύεται και να κλείνεται στον εαυτό του. Είδα την ελπίδα και την πίστη να γεννά μικρά θαύματα. Μικρά ανέλπιστα δώρα, σημάδια του Θεού πως δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα προβλήματα, ασήμαντες και σημαντικές πράξεις. Όλα για τον Θεό είναι σημαντικά. Το ίδιο σημαντικό είναι να αγωνίζεσαι για την ζωή ενός ζώου, το ίδιο είναι να αγωνίζεσαι και για την ζωή ενός ανθρώπου. Γιατί η αγάπη αθροίζεται και η ζωή είναι μία για όλα τα πλάσματα που κατοικούν πάνω στον κόσμο. Γιατί αν αρχίσει κάποιος να αξιολογεί την αξία της ζωής ενός ζώου στην επόμενη φάση θα αρχίσει να αξιολογεί και την αξία της ζωής ενός ανθρώπου. Αυτός που με ευκολία αδιαφορεί για τον πόνο ενός ζώου με την ίδια ευκολία θα αδιαφορήσει και για τον πόνο του συνανθρώπου του. Ενώ αντίθετα η καρδιά του ανθρώπου που πονά με τον πόνο ενός άλλου πλάσματος είναι καρδιά δουλεμένη που θα πονέσει και με τον πόνο του διπλανού του. Αυτά τα πράγματα είναι αλυσίδα. Ο άνθρωπος δεν είναι ξέχωρος με την κτήση γύρω του. Σαν θα περάσει ο άνθρωπος το κατώφλι του παραδείσου μαζί του θα αναστηθούν ακόμα και οι πέτρες...


  Όσο για την Μπέλα και τα μικρά της η ιστορία τους είχε αίσιο τέλος γιατί η αγάπη είναι πιο δυνατή και το δώρο της ζωής ασυναγώνιστο. Αυτό το τετράποδο μου έδειξε πως το μεγαλείο της μητρότητας δεν είναι μόνο ανθρώπινη υπόθεση...