Φάρος Επανομής
προς ανάμνηση του Θέρους...
Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...
Πόσο περιμένω το καλοκαίρι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι όμορφες αυτές φωτογραφίες σου εκπέμπουν μια γλυκιά ανάμνηση: αυτή του καλοκαιριού.
Καλό ξημέρωμα Ανδρομέδα...
να σαι καλά! Η αλήθεια είναι ότι το χω παραμελημένο το blog μου γιατί πρωτίστως θέλω να του αφιερώσω το χρόνο που του αξίζει και κατά δεύτερον θέλω να ανεβάζω φωτογραφίες από το προσωπικό μου αρχείο και αυτό έχει αρκετή δουλίτσα και αναζήτηση θεμάτων. Τώρα που βλέπω πως αρχίζει και κινείται το θέμα θα το πάρω πιο ζεστά! Να σαι καλά και πάλι!
ΑπάντησηΔιαγραφή