Αναβράζον #1

 

Είναι η ζωή ένα ψέμα; Μια προσομοίωση, ένα matrix; Τι μας κρύβουν τέλος πάντων; Ποιο από όλα τα σκοτεινά κέντρα αποφάσεων γνωρίζει την πάσα αλήθεια να αποταθώ βρε αδερφέ; Αν και την έχω σακουλευτεί τη δουλειά ό,τι όλοι πουλάνε τον παπά τους για την κονόμα. Τα πράγματα είναι πιο απλά, εξωφρενικά απλά. Ο πλανήτης κατοικείται από μεγάλα νήπια που παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους. Το σύμπαν μας έχει πετάξει σε ένα νηπιαγωγείο πεντάχρονων σε sugar rush που πλακώνονται μεταξύ τους. Ο λόγος; Μάλλον η προπόνηση ψυχής και πνεύματος. Τι έτσι εύκολα γίνεται κανείς Jedi; Αμ δε! Ο πλανήτης Γη είναι το γυμναστήριο του γαλαξία. Σε αυτό ακριβώς το σημείο εμφανίζεται ένα συννεφάκι από πάνω μου κι ένα χέρι μου κατεβάζει μια εφημερίδα στο κεφάλι. «Μωρή τρελή, κόσμος σκοτώνεται, βρέφη και παιδιά ζούνε τον εφιάλτη του πολέμου κι εσύ πουλάς πνεύμα και χιούμορ;».

Δε μπορώ να το αρνηθώ, όσο σκληρός κι αν είναι ο πόνος του άλλου στο τέλος πάντα ο άνθρωπος θα ανησυχεί για τη δική του ζωή, για τη δική του ζαχαρένια. Είμαστε προγραμματισμένοι σαν τις θαλάσσιες χελώνες να ακολουθήσουμε με κλειστά μάτια την προσωπική μας πορεία προς τον ωκεανό. Σαν τους σολομούς που πάνε κόντρα στο ρεύμα για να φτάσουν στο σημείο της αναπαραγωγής τους. Ο κόσμος να έρθει τούμπα το εσωτερικό μας λογισμικό είναι φτιαγμένο για να μας οδηγήσει στον προορισμό μας. Μπορεί καθημερινά να τεστάρεται η ανθρωπιά μας και η αντοχή μας αλλά στο τέλος όλο αυτό το χάος υπάρχει για να μας αποπροσανατολίσει, να μας αποθαρρύνει και να μας απογοητεύσει. Να μας βάλει στη διαδικασία να αναμετρηθούμε μαζί του για να νιώσουμε ανίσχυροι και μόνοι.

Κι όχι δεν προτείνω να το αγνοήσουμε αλλά να μην του επιτρέψουμε να μας καταπιεί. Το κατονομάζουμε, το καταδικάζουμε, ενεργούμε στο βαθμό που αντέχουμε και μας αναλογεί βαδίζοντας όμως πάντα πάνω στο δικό μας δρόμο.

Κωδικό όνομα Χάους: ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ