Να κρατάς
ημερολόγιο λένε και να γράφεις με το χέρι στο τεφτέρι σου, έτσι μόνο αποτυπώνονται
καλύτερα τα συναισθήματα και οι σκέψεις στο λόγο. Εγώ πάλι όταν κρατάω στα χέρια
μου μολύβι ή πένα αυτομάτως αρχίζω να ζωγραφίζω. Δεν υπάρχει καμία λέξη να θέλει
να βουτήξει στο χαρτί, όλες θέλουν να γίνουν σκίτσα. Αντίθετα όταν κάθομαι στον
υπολογιστή μου οι σκέψεις και οι ιστορίες πέφτουνε βροχή. Το ρυθμικό κλικ κλικ
των πλήκτρων με υπνωτίζει. Δίνω μεγάλη έμφαση στην μορφή και την αίσθηση του
πληκτρολογίου. Το θέλω βαρύ στιβαρό με μεγάλα πλήκτρα που αλλάζουν και
κουμπώνουν και όταν τα πατάς βγάζουν ένα δυνατό και χορταστικό τακ. Ενίοτε
αγαπώ και το πλακέ αθόρυβο με τα βελούδινα λαστιχένια κουμπιά που τα πατάς και
βυθίζονται τα δάχτυλά σου μέσα. Πωπω απόλαυση.
Γενικά έχω πολλές
αισθητηριακές ιδιοτροπίες που σχετίζονται με ήχους, υφές, μυρωδιές και οπτικά
ερεθίσματα. Αν κάτι μου δημιουργήσει δυσάρεστη αίσθηση μπορεί να μου προκαλέσει
τεράστιο εκνευρισμό και άγχος. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των
ανθρώπων που ζουν στο φάσμα του αυτισμού. Εξαιρετικά δυσδιάκριτα όταν η λειτουργικότητα
σου και η ευφυία σου είναι σε υψηλά επίπεδα αφού μαθαίνεις να τα κρύβεις, να τα
αγνοείς ακόμα και να τα καταπιέζεις για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός με αποτέλεσμα
να επιβαρύνεται τρομακτικά η ψυχική σου υγεία και να υποφέρεις από αγχώδεις
διαταραχές που αργά ή γρήγορα οδηγούν σε νευρική εξουθένωση ακόμα και σε
κατάθλιψη. Γι’ αυτό κι εγώ, έχοντας περάσει όλα αυτά τα στάδια όταν ανακάλυψα τους
μηχανισμούς του εγκεφάλου μου πήρα μεγάλη απόφαση να αγκαλιάσω τις ιδιαιτερότητες
μου και να τις προστατέψω από τις κοινωνικές νόρμες. Εξάλλου όλες τους είναι
ακίνδυνες και χαριτωμένες κι απλώς με κάνουν να δείχνω και να φέρομαι σαν μικρό
παιδί με πρόωρη ανάπτυξη.
Είναι αστείο ας πούμε
να βλέπεις μια μεγαλόσωμη γυναίκα με όλα τις τα θηλυκά γνωρίσματα να γαβγίζει ή
να νιαουρίζει όταν βαριέται ή στρεσάρεται για να ηρεμήσει το νευρικό της σύστημα
ή να φέρει τον εαυτό της σε κατάσταση ευφορίας όταν είναι λυπημένη ή κάνει εργασίες
που δεν συμπαθεί. Και τα γαβγίσματα και τα νιαουρίσματα δεν είναι τίποτα μπροστά
στο τεράστιο ρεπερτόριο οικόσιτων και άγριων ζώων καθώς και άγνωστων ομιλιών,
διαλέκτων και επιφωνημάτων με περίεργη και αλλόκοτή τοποθέτηση φωνής και σώματος.
Ξέρεις υπάρχουν πολλοί φιλότεχνοι που θα έκαναν ουρές για να παρακολουθήσουν
μία τέτοια παράσταση νευροδιαφορετικού αυτοσχεδιασμού. Μεταξύ μας και εγώ. Υπήρχε
μάλιστα και ένα αντίστοιχο καλλιτεχνικό κίνημα του μεσοπολέμου το λεγόμενο DADA που υποστήριζε το αλλόκοτο, το δυσνόητο
και το ασυνάρτητο, το χλευαστικό και το σοκαριστικό σαν βασική εικαστική έκφραση.
Ήταν η απάντηση τους στην ακαδημαϊκή τέχνη της αστικής τάξης που την θεωρούσαν
συνένοχη για τον παγκόσμιο πολεμικό όλεθρο των αρχών του 20ου αιώνα.
Εσύ τι νέα
καπετάνιο; Πώς κυλάει η ζωή σου; Άσε μη μου πεις, κουπί, το βλέπω. Αν θέλεις έλα να
γαβγίσουμε παρέα καμιά μέρα. Θα νιώσεις πολύ, πολύ καλύτερα. Στο εγγυώμαι.
Με εκτίμηση
Χριστίνα Πεταλωτή
Σχόλια