Oh Captain my Captain
Σε κάθε επιστροφή του Ήλιου ξυπνάει το εσωτερικό ρολόι της αποτίμησης του έτους αλλά και της ζωής ολόκληρης. Μαζί ξυπνάει και η γιορτινή διάθεση για φιέστες και μεγαλόστομες δηλώσεις τύπου: «Είμαι ακόμα εδώ αντιστεκόμενη στο χρόνο ανοίγοντας πανιά για νέες θάλασσες και νέες κατακτήσεις» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα που ενώ ακούγονται γλοιώδη από τη μια, αφήνουν μια πολύ ωραία ψυχική αίσθηση από την άλλη. Κι εκεί είναι που αναρωτιέμαι αν φταίει που δε μας έχουν εκπαιδεύσει να μιλάμε όμορφα στον εαυτό μας. Επιβεβαιώνω ότι δε μας έχουν διδάξει αυτήν την αρετή για να δώσω μεγάλη πάσα στα άστρα που είναι κάθετα για το ποιος είναι ο προορισμός μου σε αυτή τη ζωή. Το αντίστροφο του ευαγγελικού χωρίου «αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου», δηλαδή το αγάπα τον εαυτό σου σαν τον πλησίον σου. Ακούγεται οξύμωρο το ξέρω αλλά έλα που σε αυτόν τον εγωκεντρικό κόσμο υπάρχουν και άνθρωποι που αγαπούν τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό τους. Κι όχι δεν μιλάω για τους κοινούς people pleasers της σύγχρονης ψυχολογίας που έχουν μάθει φοβικά να είναι τα καλά παιδιά που κάνουν τα θελήματα των άλλων από αδυναμία χαρακτήρα, αλλά για τους αληθινά αυταπαρνητικούς ανθρώπους που αγαπούν βαθιά κι αληθινά τους πάντες εκτός από τον εαυτό τους. Ψυχική ενθύμηση από άλλες ζωές αν πιστεύεις σε τέτοιες θεωρίες, αν δεν πιστεύεις δες το σαν μια λογική υπέρβαση ή σαν ένα λογοτεχνικό τέχνασμα, δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Από την άλλη όμως ίσως και να πρέπει να τις χαλάσουμε, γιατί δηλαδή να βιαστώ να γίνω απολογητική για τα πιστεύω μου;
Δώσε μου ένα λεπτό να σφουγγαρίσω και το υπόλοιπο κατάστρωμα κι επιστρέφω.
Γενέθλια που λες στα κοντά και κανονικά θα πρέπει να μελαγχολήσω για τον επιπλέον χρόνο που θα φορτωθεί στην καμπούρα μου όπως κάνει κάθε φυσιολογικός άνθρωπος που έχει σταματήσει εδώ και καιρό να βλέπει στις δεκάδες της ηλικίας του το ψηφίο 2. Θα το έκανα αν μετρούσα το χρόνο με τους επίγειους νόμους της φυσικής. Σέβομαι τους νόμους αλλά δεν εγκλωβίζομαι σε αυτούς. Το προσωπικό μου ρολόι είναι συντονισμένο σε ρυθμούς αιωνιότητας. Όχι δεν έχω φτάσει σε τέτοιο ντελούλου στάδιο να πιστεύω ότι θα βρυκολακιάσω πάνω στη Γη, αν και δε με χαλάει καθόλου η ιδέα, απλώς δεν θεωρώ τον θάνατο σαν το τέλος της ύπαρξης μου. Ευελπιστώ μόνο να είναι το τέλος της παρούσας πίστας και να συνεχίσω το ταξίδι μου σε νέο αναβαθμισμένο επίπεδο. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ολοκληρώσω με επιτυχία το έργο που μου ανατέθηκε από τα κεντρικά. Σύμφωνα με μία πρόχειρη εκτίμηση το project βρίσκεται περίπου στα μισά. Τα στατιστικά μου πάντως μέχρι στιγμής είναι ενθαρρυντικά. Θα βάλω μια άνω τελεία όμως γιατί κουράστηκα και θα συνεχίσω αύριο.
Λοιπόν Καπετάνιο au revoir
Με εκτίμηση
Χριστίνα Πεταλωτή
Υ.Γ. Αγαπημένοι μου φίλοι ναι αυτή είναι η μεγάλη επιστροφή στο ιστολόγιο, όμως τα σχόλια θα είναι πλέον κλειστά γιατί με δυσκολεύουν με την ΔΕΠΥ μου. Η διάδραση με εξουθενώνει και με αποθαρρύνει δημιουργικά. Κι αυτός είναι και ο λόγος που έμεινε το ιστολόγιο αδρανές.
Σχόλια