Σκέψεις ενηλικίωσης

 

Πόσες φορές ενηλικιώνεται ο άνθρωπος; Όσες χρειάζεται θα πω. Στα είκοσι παίρνεις για πρώτη φορά την ελευθερία στα χέρια σου, μια ελευθερία που την παρανοείς και την ξοδεύεις αλόγιστα. Θέλεις να ζήσεις και να δοκιμάσεις πράγματα και λες σε όλα ναι κι αυτά τα ναι μια μέρα σε εκδικούνται. Ευτυχώς όμως έρχεται η δεύτερη ενηλικίωση εκεί κοντά στα σαράντα που σου λέει πως ήρθε η ώρα μάθεις να διαχειρίζεσαι αυτήν την ελευθερία προς όφελός σου. Το καμπανάκι του χρόνου και της νιότης που θα αρχίσει να σε εγκαταλείπει σου θυμίζουν ότι δεν χρωστάς σε κανέναν τίποτα παρά μόνο στον εαυτό σου. Χρωστάς τις βόλτες που σε ευχαριστούν με τον τρόπο που εσύ γουστάρεις. Χρωστάς τις ώρες ανάπαυσης χωρίς να πρέπει να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν. Χρωστάς τους φίλους που σου δίνουν χαρά και χαμόγελα και όχι εκείνους που θα σε ψυχοπλακώσουν. 

Στον κόσμο που ζούμε οι εξουσίες χρειάζονται στρατιώτες. Εκκλησία, Κράτος, Επαναστάσεις όλοι χρειάζονται στρατιώτες να αγωνιστούν για λογαριασμό τους. Η Εκκλησία θέλει πολέμαρχους της πίστης, το Κράτος  θέλει σκληρά εργαζόμενους να δίνουν διαρκώς εισφορές. η Επανάσταση θέλει αγωνιστές που πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο, τάχα για να τον κάνουν καλύτερο αλλά μεταξύ μας για να τον αφήσουν ίδιο αλλά με άλλο περιτύλιγμα. Κανείς όμως δε θα σε ρωτήσει τι χρειάζεσαι εσύ. 

Ευτυχώς λοιπόν που έρχεται ο χρόνος και σαν στοργικός πατέρας σου θυμίζει πως είσαι περαστικός από αυτόν κόσμο. Είσαι ταξιδιώτης σε διακοπές και τα έξοδα της διαμονής είναι δικά σου. Το σπίτι που κατοικείς είναι το ξενοδοχείο που πρέπει να πληρώσεις, και  οι διαδρομές που θα ακολουθήσεις είναι τα αξιοθέατα που πρέπει να δεις. Θα άφηνες ποτέ κανέναν στο ταξίδι σου να σου επιβάλει πού θα πας και τι θα κάνεις;  Δε νομίζω.

Τώρα λοιπόν που ο χρόνος μου στενεύει είναι στο χέρι μου να τον επεκτείνω πάνω από όλα ποιοτικά. Τα όχι θα πέσουν βροχή και τα ξεκαθαρίσματα θα είναι πολλά. Συνταξιδιώτες θα είναι μόνο όσοι σέβονται και στηρίζουν αυτά τα όχι μου. Και μεταξύ μας στους ανθρώπους που αξίζουν να είναι δίπλα μας δεν χρειάζεται να πεις όχι. 

Πολλές φορές παγιδεύτηκα σε ρόλους που μου φορέσανε οι άλλοι. Στο ρόλο του καλού παιδιού, του καλού Σαμαρείτη, του Superman, του Σωτήρα και πάει λέγοντας. Έδινα γιατί έτσι έπρεπε κι αυτό έγινε συνήθεια και βόλεμα για πολλούς. Στράγγιζα και χρόνο με το χρόνο αρρώσταινα και αυτό που άκουγα ήταν ένα "Δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι δυνατή". Ήθελα να κάνω πράγματα για μένα και ένιωθα ενοχές. Νόμιζα ότι θα γινόμουν αυτόματα σαν αυτούς που κοιτάνε μονάχα τον κώλο τους. Μέχρι που η ζωή μου έδειξε έναν άλλο τρόπο. Υπάρχουν δύο είδη βοήθειας. Αυτή που δίνεις σε αυτούς που θέλουν απλώς να σε εκμεταλλευτούν, ασυναίσθητα τις περισσότερες φορές κι αυτή που δίνεις σε αυτούς που δεν θέλουν να σε καταπονήσουν. Ξέρετε ποια είναι η μεγάλη διαφορά; Οι πρώτοι σε αφήνουν σακάτη οι δεύτεροι όμως σε γεμίζουν με δύναμη και χαρά. Αυτός που χρειάζεται πραγματικά τη βοήθεια σου θα σου παρουσιαστεί όταν θα είσαι σε θέση να προσφέρεις κάτι που ούτε καν θα σου λείψει αργότερα. Σαν τον ίσκιο που σου προσφέρει ένα δέντρο όταν σε έχει κάψει  ο ήλιος.

Το δέντρο σου προσφέρει τον ίσκιο του χωρίς να το επιβαρύνεις. Το δέντρο είναι πάντα εκεί ακλόνητο στη θέση του και η βοήθεια που μπορεί να σου προσφέρει είναι ότι απλά βρέθηκε στο δρόμο σου. Έτσι εύκολη και ανώδυνη είναι κι η βοήθεια που θα δώσεις σε αυτόν που πράγματι την έχει ανάγκη. Δε θα την καταλάβεις καν. Αντίθετα όλοι οι υπόλοιποι παρασιτικοί άνθρωποι δεν θα σεβαστούν την δική σου κατάσταση, θα σου βάλλουν διλλήματα και ενοχές. Θα σου ζητήσουν να κάνεις θυσία και υπέρβαση και θα επιστρέφουν ξανά και ξανά. 

Ευτυχώς όμως μεγαλώνω και ο χρόνος μου λιγοστεύει και έχω πια το θάρρος να πω πολλά όχι.

Εδώ τα λέμε τακτικότερα: https://www.youtube.com/c/KristiPetalotiBooksnCraftsChannel