Ο Άστορ και το μαγικό ψάρι

Πώς μπορεί να είναι άραγε η ζωή σε άλλα μέρη της γης; Είμαστε δα μόνο εμείς που έχουμε βάσανα και αναποδιές; Μπήκα λοιπόν που λέτε στο google earth κι έψαξα τα πιο ακριτικά σημεία του πλανήτη κι από όλα με κέρδισαν τα παγωμένα ψαροχώρια του παγωμένου Βορρά. Κι έτσι φαντάστηκα την παρακάτω ιστορία που είναι η συμμετοχή μου στον Διαγωνισμό Παραμυθιού του περιοδικού Max/Mag

Αν επιθυμείτε να με στηρίξετε, μπαίνετε στον σύνδεσμο 

https://www.maxmag.gr/diagonismos-paramythioy/psifoforia/

και πατάτε το Νο 35 πάνω στον τίτλο (όχι στο νούμερο)

κι έπειτα αποδοχή ψήφου στο τέλος της σελίδας.

Να σημειώσω πως η εικονογράφηση του παραμυθιού είναι δική μου. 

Ο Άστορ και το μαγικό ψάρι 

Κάπου ψηλά στην παγωμένη Νορβηγία, ένα μικρό αγόρι ο Άστορ, ζούσε με τους γονείς του και τη μικρότερή του αδερφή σε ένα απόμερο χιονισμένο χωριουδάκι, μέσα σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι βαθιά μέσα στο πυκνό δάσος.

Τα υπάρχοντα τους ήταν λιγοστά και ο πατέρας του που ήταν ψαράς σε ένα μεγάλο αλιευτικό καράβι, πολλές φορές έλειπε για μεγάλα ταξίδια στη Βόρεια Θάλασσα. Άλλες πάλι, όταν ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και τα νερά αγριεμένα, έμενε στο σπίτι και τότε ο Άστορ ήταν πολύ, πολύ χαρούμενος ακόμα κι αν έπρεπε να τρώει κάθε μέρα παστό ψάρι.

Αυτήν την Άνοιξη ο Άστορ θα γινόταν δώδεκα χρόνων. «Ένας μικρός άντρας» , όπως έλεγε ο πατέρας και κείνος φούσκωνε και ξανά φούσκωνε γεμάτος καμάρι. Ανήμερα των γενεθλίων του τον περίμενε ένα συναρπαστικό δώρο. Το πρώτο του καλάμι ψαρέματος. Ο πατέρας έλεγε πως ήταν πια αρκετά μεγάλος για να έχει το δικό του καλάμι και να ψαρεύει μόνος του. Έτσι, από την ανατολή του ήλιου κιόλας ξύπνησαν για να πάνε μαζί στη λίμνη όπου ο Άστορ θα έκανε την μεγάλη του πρεμιέρα σαν ψαράς.

Ήταν αρχή της άνοιξης και ενώ για τη Νορβηγία το κρύο ήταν ακόμα δυνατό, ήθελε μεγάλη προσοχή το βάδισμα πάνω στην παγωμένη λίμνη. Ένα λάθος βήμα και θα βρίσκονταν με τη μία μέσα στο νερό. Ωστόσο ο Άστορ  ήξερε πως αν το χρώμα του πάγου ήταν κατάλευκο δεν κινδύνευε από κάτι τέτοιο. Όταν διάλεξε το σημείο που ήθελε, πήρε το μικρό χειροκίνητο τρυπανάκι του και άνοιξε με αυτό μια τρύπα στον πάγο. Έβαλε το δόλωμά στο αγκίστρι και πήρε θέση αναμονής μέχρι να περάσει κάποιο ψάρι. Όλη η ουσία ήταν στο καλάμι, να το τραβήξει εγκαίρως και με προσοχή για να μην χάσει την ισορροπία του και πέσει. Ο Άστορ όμως ήταν δυνατό παιδί και τα πήγε θαυμάσια και το κουβαδάκι του γέμισε γρήγορα με μπόλικα ψάρια.

Όταν επέστρεψαν με το καλό, η μητέρα είχε φτιάξει ήδη την τούρτα που θα έκοβαν μετά το γεύμα και συνέχισε την προετοιμασία του μεσημεριανού με το ψήσιμο των ψαριών, όσο εκείνοι θα πρόσεχαν τη μικρή αδερφή παίζοντας κρεμάλα. Η χαρά του Άστορ ήταν μεγάλη αλλά βαθιά μέσα του μια δυσάρεστη σκέψη σκοτείνιαζε την ψυχή του. Σύντομα η θερμοκρασία θα ανέβαινε και ο πατέρας θα έπρεπε και πάλι να τους αφήσει για τη Βόρειο θάλασσα. Μοναδική του επιθυμία, να μεγαλώσει γρήγορα και να ακολουθήσει τον πατέρα του στα ανοιχτά. Αυτή ήταν και η ευχή που έκανε όταν έσβησε τα κεράκια του και με αυτή την ευχή πήγε και για ύπνο το βράδυ.

Σαν έσβησαν τα φώτα του δωματίου, προσπάθησε να μην κοιμηθεί αμέσως για να ακούσει τις κουβέντες των γονιών του που συνήθιζαν να μένουν ξύπνιοι ως αργά με ζεστό κρασί δίπλα στη φωτιά. Πάντα ο πατέρας εξιστορούσε τις περιπέτειές του από τη θάλασσα κι η μητέρα άκουγε με προσήλωση γέρνοντας το κεφάλι της στην αγκαλιά του. Αυτό το βράδυ όμως ο Άστορ παρατήρησε κάτι ανησυχητικό στο διάλογο των γονιών του. Ο τόνος της φωνής του πατέρα ήταν σοβαρός και ταραγμένος ενώ η μητέρα εξηγούσε ξανά και ξανά κάτι ακατανόητα πράγματα που τα έλεγε σχεδόν ψιθυριστά. Με κόπο κατόρθωσε να ακούσει πως τα χρήματα της οικογένειας ήταν λιγοστά κι έπρεπε ο πατέρας να γυρίσει εσπευσμένα στη δουλειά.

Το επόμενο πρωί ο Άστορ ήταν απαρηγόρητος και έτρεξε στην αγκαλιά του πατέρα του με αναφιλητά. «Άστορ, παιδί μου», του είπε «είναι μεγάλη ανάγκη να γυρίσω νωρίτερα στη δουλειά. Είσαι μεγάλο παιδί πια. Σε αφήνω υπεύθυνο στο σπίτι, να προσέχεις τη μαμά και την αδερφή σου. Εγώ θα σας παίρνω τηλέφωνο καθημερινά.» Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του, πριν φύγει και πάλι για τα ανοιχτά.

Από την αναχώρηση του πατέρα και μετά οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά αργά. Σχολείο, σπίτι, λίγο διάβασμα, λίγο παιχνίδι και ύπνο. Μοναδική στιγμή χαράς η ώρα που έπαιρνε τηλέφωνο ο μπαμπάς. Και πάλι όμως η ίδια φράση που φρόντιζε να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. «Να προσέχεις τη μαμά» «Να προσέχεις τη μαμά». Κι ο Άστορ έκανε τα πάντα για να βοηθάει τη μαμά. Κουβαλούσε ξύλα για τη σόμπα, έβγαζε το σκύλο βόλτα, τάιζε τη μικρή του αδερφή, έστρωνε το κρεβάτι του, καθάριζε το δωμάτιο. Μέσα σε ένα μήνα είχε μάθει να κάνει σχεδόν όλες τις δουλειές του σπιτιού. Είχε μάθει ακόμα και να μαγειρεύει, αλλά η αγαπημένη του ασχολία παρέμενε το ψάρεμα. Τα Σαββατοκύριακα που δεν είχε σχολείο φρόντιζε πάντα να πηγαίνει στη λίμνη και να ψαρεύει μέχρι το μεσημέρι. Η μεγαλύτερή του ικανοποίηση ήταν όταν έπιανε πολλά ψάρια και του έδειχνε η μαμά πώς να τα μαρινάρουνε στο λάδι.

Μια μέρα όμως τα τηλεφωνήματα του πατέρα σταμάτησαν απότομα. Η μητέρα είχε ταραχτεί πολύ όσο κι αν προσπαθούσε να κρύψει την αναστάτωσή της. Όταν καλούσε στο λιμενικό την καθησύχαζαν πως το καράβι δεν είχε απλώς σήμα, αλλά και πάλι δεν της άρεσε αυτή η κατάσταση. Μετά από πέντε μέρες σιωπής αρρώστησε άσχημα με πυρετό και τότε ο Άστορ έπρεπε να τα αναλάβει όλα εξολοκλήρου μέσα στο σπίτι. Ο γιατρός είχε συστήσει ανάπαυση και καλό φαγητό. «Μα τι καλό φαγητό;» σκεφτόταν ο Άστορ. «Υπήρχε καλύτερο φαγητό από τα φρέσκα ψάρια της λίμνης;» Κι όλο έφευγε από το σχολείο πιο νωρίς και περνούσε με το καλάμι του από τη λίμνη και όλο έφερνε πίσω τα καλύτερα ψάρια.»

Ένα μεσημέρι από αυτά, είχε διαλέξει ένα σημείο πιο απόμερο από τα συνηθισμένο του. Παράτολμη κίνηση αλλά κάτι έλεγε μέσα του πως ήταν για καλό. Και δεν είχε άδικο αφού είδε τελικά το αγκίστρι του να έχει πιάσει κάτι πολύ μεγάλο, ένα ασυνήθιστα μεγάλο ψάρι με χρυσά λέπια και λαμπερά μάτια. Ο Άστορ για λίγο έμεινε σαστισμένος να το κοιτάει όταν του φάνηκε πως το ψάρι του μιλούσε με ανθρώπινη φωνή. «Μη με σκοτώσεις, σε παρακαλώ», «Μη με σκοτώσεις, σε παρακαλώ κι από μένα ζήτα ό,τι θες!» Μη μπορώντας ο Άστορ να καταλάβει αν ήταν της φαντασίας του ή όχι, ελευθέρωσε το ψάρι αφήνοντάς το και πάλι στο νερό. «Σ’ ευχαριστώ του απάντησε, τώρα μπορείς να μου ζητήσεις ότι θες.» «Ακούω καλά; Μιλάς κανονικά ή είναι της φαντασίας μου;» «Μιλάω κανονικά» απάντησε το ψάρι. «Μιλάω και περιμένω την επιθυμία σου». «Να γίνει η μαμά μου καλά» αποκρίθηκε εκείνος με τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. «Το ζήτησες και θα γίνει» είπε το ψάρι και χάθηκε στο νερό.

Όταν ο Άστορ επέστρεψε στο σπίτι τον περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Η μαμά του ήταν και πάλι όρθια και δυνατή. Είχε ετοιμάσει μάλιστα ψαρόσουπα και ζεστή μηλόπιτα. Η συγκίνησή του ήταν απερίγραπτη αλλά όταν πήγε να της πει για το μαγικό ψάρι, εκείνη έβαλε τα γέλια και του χάιδεψε τα μαλλιά. Για λίγες μέρες μετά το σκηνικό ο Άστορ, δεν πήγε για ψάρεμα. Είχε ανάγκη να ξεκουραστεί και τότε οι ώρες στο σπίτι του φαίνονταν ξαφνικά πιο γλυκές και απολαυστικές ακόμα κι αν ο πατέρας ήταν μακριά.

Τρίτη εβδομάδα και ούτε ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα. Η αλιευτική εταιρία ήταν πάντα καθησυχαστική αλλά αυτό δεν αρκούσε. Ένα μεσημέρι ο Άστορ πήγε και πάλι αποφασισμένος στη λίμνη να αναζητήσει το μαγικό του ψάρι. Ετοίμασε το δόλωμα και περίμενε με αγωνία να εμφανιστεί. «Με ζήτησες και ήρθα» ακούστηκε και πάλι η φωνή με το κεφάλι του να ξεπροβάλει από το νερό. «Θέλω τον μπαμπά μου πίσω!» φώναξε εκείνος με αναφιλητά.

Το ίδιο βράδυ οι τηλεοράσεις είχαν βουίξει για ένα μεγάλο ναυάγιο στα ανοιχτά κι όλο το χωριό σηκώθηκε στο πόδι. Οι δυνάμεις του λιμενικού μιλούσαν για μια πολύ δύσκολή διάσωση και οι καρδιές όλων πήγαν να σπάσουν. Οι ώρες αγωνίας που μεσολάβησαν ήταν ατελείωτες. Οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν συγκεντρωθεί στην ταβέρνα του χωριού για να εμψυχώνουν ο ένας τον άλλονκαι από εκεί παρακολουθούσαν το έργο των διασωστών. Το πρωί της επομένης τα νέα ήταν τελικά ευχάριστα, το πλήρωμα είχε σωθεί. Ο πατέρας του Άστορ ήταν ένας από τους σοβαρά τραυματίες αλλά νοσηλευόταν ευτυχώς χωρίς κίνδυνο στην κλινική της πόλης. Όταν πήγαν να τον επισκεφτούν η στιγμή της αντάμωσης ήταν πολύ συγκινητική. Τα νέα όμως που περίμεναν τον Άστορ ήταν ακόμα πιο ευχάριστα, καθώς η αδιαθεσία της μητέρας οφειλόταν κυρίως σε μια τρίτη εγκυμοσύνη και ο πατέρας δε θα χρειαζόταν να ταξιδέψει πια στα ανοιχτά καθώς η εταιρία του προσέφερε μία μόνιμη θέση στη στεριά.

Ο Άστορ συγκλονισμένος από την ανέλπιστη καλοτυχία του, έτρεξε στο γυρισμό κατευθείαν στη λίμνη για να ευχαριστήσει το μαγικό του ψάρι. Κι ενώ περίμενε με ανυπομονησία για αρκετή ώρα να το δει, στη θέση του εμφανίστηκε μια πανέμορφη γοργόνα με ξανθοκόκκινα μαλλιά. «Τα θαύματα συμβαίνουν σ’ αυτούς που αγαπάνε μέσα από την καρδιά τους Άστορ, αυτό να μη το ξεχάσεις ποτέ!» Αυτά του είπε όσο εκείνος την κοιτούσε αποσβολωμένος και πριν χαθεί μέσα στο νερό του χάρισε σαν τελευταίο δώρο ένα χρυσό αγκίστρι.

Καλό Πάσχα σε όλους!