Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Κύριος Θήτα

Καθόμασταν σε ένα πάρκο από αυτά το πολύ ούαου τα μεγάλα τα μητροπολιτικά τύπου Central Park. Φυσούσε ένα ωραιότατο δροσερό αεράκι και τα τζιτζίκια μαζί με τα τριζόνια έδιναν κοντσέρτο. Πού  και πού ακουγόταν και καμιά κουκουβάγια. Ναι ήταν βραδάκι. Νωρίς όμως, λίγο μετά το σούρουπο, απίθανη ώρα για καλοκαιρινό άραγμα, αν εξαιρέσει βέβαια κανείς τα κουνούπια. Δε βαριέσαι, δε μπορούμε να τα έχουμε κι όλα.

Εκείνος καθόταν δίπλα μου σχεδόν αμίλητος με ένα τσιγάρο στο χέρι που έκανε τάχα μου πως το κάπνιζε και μία έκφραση μακαριότητας στο πρόσωπο. Εγώ λίγο πιο τσιτωμένη απολάμβανα ένα παγωτό καϊμάκι σε χάρτινο κουπάκι. Δε τα μπορώ τα χωνάκια γίνομαι πάντα μούρτζος μετά.

-Καλά γιατί καπνίζεις; Στέκει;
-Για ξεκάρφωμα. Μου απαντά λακωνικά.
-Α και καλά ινκόγκνιτο κι έτσι. Ντάξει...
-Με πιάνεις.
-Δε σκέφτηκες όμως ότι μπορεί να με πειράξει ο καπνός σου;
-Μη νοιάζεσαι, έχω φροντίσει το αεράκι να τον διώχνει μακριά. Τι διάολο Θεός είμαι;
-Μπαρντόν; Ακούω καλά; Είπες τι διάολο Θεός; Ξέσπασε σε γέλια.
-Σε κούφανα έτσι; Ναι τα λέω πολύ πετυχημένα ο π-στης ώρες, ώρες.
-Είσαι μεγάλο Τρολ! Του λέω και με μια κίνηση του αντίχειρα έδειξε πως συμφωνούσε. Έπειτα έπεσε σιωπή. Αδιάφοροι διαβάτες περνούσαν δίχως καν να υποπτευτούν το παραμικρό. Εξάλλου το καμουφλάζ του Θ. ήταν αριστοτεχνικό. Πιο βαρετή και μπανάλ φάτσα δε θα μπορούσε να είχε πάρει και πιο συνηθισμένα ρούχα δε θα μπορούσε να είχε φορέσει.



Υπήρχε ένα θέμα όμως με τα σκυλιά και τη γάτες που τον πήραν μυρωδιά και έρχονταν και κάθονταν όλα τριγύρω από το παγκάκι μας. Στην αρχή ήταν δυο τρία μόνο και δεν έδιναν στόχο, στην πορεία όμως μαζεύτηκαν κι άλλα κι αυτό δεν φαινόταν καθόλου καλό. Ένας πιτσιρικάς από απέναντι ήταν ήδη έτοιμος να τραβήξει βιντεάκι σίγουρα καρφωτό για youtube. Με ένα ωραιότατο τέχνασμα ο Θ. εμφάνισε μία καντίνα λίγα μέτρα πιο πέρα και το πρόβλημα λύθηκε.

-Ήθελα πολλά να σου πω. Αποκρίθηκα. Μα τώρα είναι σα να μη θυμάμαι τίποτα. Ή σα να μη χρειάζεται να πω.
Μου χαμογέλασε γλυκά και σε αυτό το χαμόγελο άφησε να φανεί αμυδρά η ομορφιά που κρυβόταν κάτω από το αδέξιο παρουσιαστικό.
-Ξέρεις τι; Θα γούσταρα όλα μου τα βράδια να τα περνούσα κάπως έτσι. Ξεκούραστα και χαλαρά με το αεράκι να φυσά γλυκά.

Αυτή τη φορά με κοίταξε στα μάτια και μου χάιδεψε τα μαλλιά, μα απάντηση δε πήρα. Ύστερα σηκώθηκε από το παγκάκι και σφύριξε στα σκυλιά να τον ακολουθήσουν. Πριν απομακρυνθεί πολύ μου έκλεισε συνθηματικά το μάτι και με ένα νεύμα του χεριού του μου έδειξε πως πάντα θα ήταν εδώ γύρω...

Πρώτη δημοσίευση εδώ: http://enfo.gr/ar7357


Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο Χριστίνα....! συνεχίζεις απτόητη. Καλό βράδυ να σου ευχηθώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμορφο, ατμοσφαιρικό, ασυνήθιστο!
    Μπράβο σου, Χριστίνα μου!

    Καλώς σε (ξανα)βρίσκω στο φιλόξενο "σπίτι" σου!
    Φιλιά! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Αν είσαι φίλος καλοδεχούμενος, αν ήρθες να σπαμάρεις σκέψου το ξανά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μικρό και το μεγάλο κακό

  Η προαιώνια μάχη καλού και κακού δεν έχει σιγάσει ποτέ πάνω στον κόσμο. Η πρόοδος του αιώνα όμως γεννά την προσδοκία για μια καλύτερη ανθρωπότητα που επιλέγει συνειδητά το καλό. Κι αυτή η προσδοκία κάθε μέρα ματαιώνεται. Όλοι μας θεατές μιας συνθήκης όπου συνάνθρωποι μας χειροκροτούν την φρίκη ντύνοντάς την με σενάρια και αφηγήματα που τους εξυπηρετούν. Κι ενώ δεν υπάρχει κάτι πιο κραυγαλέα άδικο και εγκληματικό από τη βασανιστική θανάτωση παιδιών κάποιοι χαίρονται με αυτό και στηρίζουν κάθε πράξη βίας. Κι αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Μια τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού έχει επιλέξει το κακό και κανείς δεν μπορεί να το αλλάξει. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Όλες οι φωνές δικαιοσύνης μέχρι στιγμής δείχνουν ανίσχυρες. Κι αφού αυτό το κακό δεν μπορεί να νικηθεί τι άλλο μας μέλλει να κάνουμε; Ίσως να αναζητήσουμε το μικρό καθημερινό κακό που τρώει τις ζωές μας. Το κακό στον κοντινό μας περίγυρό, το κακό μέσα μας. Κάτι μας διαφεύγει, κάτι δεν βλέπουμε. Κι αν αυτός ο κό...

Αυτοπροστασία

  Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε οι ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματιστούν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μ...

Ένα αγόρι

 Ένα αγόρι θέλει να γίνει ποιητής, να μιλά για την αγάπη Ένα αγόρι θέλει να πατήσει στα σύννεφα, να νιώσει το σώμα του να ελαφραίνει Να ξαπλώσει πάνω στη δροσερή χλόη  Να αποκοιμηθεί με το κελάηδημα των πουλιών Να χτενίσει τα μαλλιά της αγαπημένης του. Ένα αγόρι θέλει κόψει ένα τριαντάφυλλο και να το βάλει στο βάζο Να κεντήσει μια καρδιά και να την κάνει δώρο Να μαζέψει κοχύλια σε ένα ακρογυάλι  Να γράψει στην άμμο ένα σ΄αγαπώ Κι αυτή είναι η συμμετοχή μου για τη  Μίνι Σκυτάλη#1  της Μαίρης με φωτογραφία κλήρωσης τη Νο4 Ενώ λίγες μέρες νωρίτερα είχα μια ''Ελεύθερη πτώση'' για το δρώμενο των  Γνωμικών   Φοβάμαι τον κόσμο, θυμάμαι είχα πει στον ψυχολόγο. Φοβάμαι να αναμετρηθώ με τον κόσμο,να μπω σε μια παρέα και να συμμετέχω στις συζητήσεις, να βγω ένα ραντεβού, να πάω σε μια συνέντευξη. Φοβάμαι πως θα τους είμαι βάρος, πως θα σπαταλήσω το χρόνο τους. Είναι τόσο πολλοί ωραίοι και ενδιαφέροντες άνθρωποι εκεί έξω. Άνθρωποι που ξέρουν να συμπεριφερθούν, να ...