Πού είμαι;

Πού είμαι; Πού πάει ο κόσμος; Τι είναι η ζωή; Πού πάνε τα πουλιά όταν πεθαίνουν; Αυτά και άλλα πολλά παρόμοια βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν το μυαλό μου όσο τα μάτια μου ακόμα χαζεύουν απλανή, τις τσουρουφλισμένες από το επίμονο καλοκαίρι κορυφές των δέντρων.

Δεν έχω σκοπό ακόμα να συνετιστώ με τους "άγραφους νόμους'' του blogging. Μια ρέμπελη διάθεση με έχει κάνει να δυσανασχετώ ακόμα και με τις τρίχες της κεφαλής μου. Μια έντονη παρόρμηση να φέρω τα πάνω κάτω και να μη δώσω λογαριασμό σε κανέναν.

Και σα να μην έφτανε αυτό ήρθε και προσγειώθηκε στη ζωή μου κι αυτό το ύποπτο μουσούδι που ενώ τα είχε μετρημένα τα ψωμιά του όταν το βρήκα παραπεταμένο μέσα σε κάτι θάμνους με τον ομφάλιο λώρο ακόμα κοτσαρισμένο στην κοιλιά του, κατάφερε να επιβιώσει, να ξεπεταχτεί και να προλάβει να γίνει και το αφεντικό του σπιτιού!

Ακούει στο όνομα Ριρής και όλη η ιστορία του σε μελό έκδοση κυκλοφορεί στην γνωστή πια ιστοσελίδα των κοριτσιών μας: www.makazine.gr

Μια χούφτα ζωή

Κι ενώ λοιπόν ήμουν χαμένη στο διάστημα, μετέωρη στο ακρότατο σημείο του γαλαξία μου, οριακά να μεταπηδήσω σε άλλο αστρικό σύμπλεγμα, η τρυφερή χειρονομία της αγαπημένης Μεταξίας, ήρθε να μου υπενθυμίσει πως ανάμεσα στα προβλήματα και τις σκοτούρες υπάρχουν πάντα και άνθρωποι που δεν έχουν στο μυαλό τους μόνο το πώς θα μας στρουμώξουν αλλά αντιθέτως θέλουν να μας συντρέξουν και να μοιράσουν απλόχερα την αγάπη τους και την τρυφερότητα τους.

Με μία καρδιά από καρδιάς που την κρέμασα σαν φυλαχτό πάνω από το γραφείο μου για να μου φέρνει γούρι στις μελέτες μου και μια αληθινή νότα χαράς και αισιοδοξίας για το λαιμό, το ταχυδρομικό περιστέρι μου έφερε και μια επιστολή με τις πιο γλυκές μαμαδίστικές ευχές του κόσμου. 

Και πόσο καμαρώνω να ξέρατε τους ανθρώπους που το γονεϊκό τους ένστικτο λειτουργεί το ίδιο με όλα τα πλάσματα του Θεού και όχι μόνο με τα δικά τους παιδιά. 

Έτσι προσπαθώ κι εγώ να λειτουργώ στη δική μου ζωή. Να τους βλέπω όλους σαν δικούς μου ανθρώπους, σαν οικογένεια. Σαν αδέρφια, σαν γονείς και σαν παιδιά κατά αντιστοιχία. 

Κι αν ο χρόνος είναι πάντα περιορισμένος για να αφιερωθούμε όπως πρέπει στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και μόνο μια καλή σκέψη σας το λέω πως κάνει δουλειά. Η αγάπη φτάνει παντού και χωρίς πολλά πολλά λόγια κάνει πάταγο! 

Είχα τόσο μα τόσο καιρό να σας γράψω κι άλλο τόσο να σας διαβάσω και να που τώρα κάτι πάλι μέσα μου πετάρισε. 

Η αλήθεια είναι πως βρίσκομαι σε μεταβατικό στάδιο και οι προτεραιότητές μου είναι διαφορετικές. Αλλά πιστεύω πως τώρα που χειμωνιάζει κι επιτέλους δροσίζει θα τα λέμε συχνότερα, πρώτα ο Θεός. 

ΥΓ. Όταν θα απουσιάζω θα αφήνω στο πόστο μου τον Ριρή. Αυτός έτσι κι αλλιώς, τα ξέρει όλα καλύτερα!