Χριστούγεννα ... όταν η ελπίδα γεννιέται

Πίσω από τις στολισμένες βιτρίνες, πίσω από τις φορτωμένες γιρλάντες, πίσω από τις πόρτες των σπιτικών, πάντα σιγοκαίει μια ελπίδα, πως κι αυτά τα Χριστούγεννα θα γίνει ένα μικρό θαύμα...

Αν με ρωτήσει κανείς, αν τα Χριστούγεννα είναι η πιο σημαντική γιορτή του κόσμου θα έλεγα χωρίς δισταγμό ναι. Και το ναι το λέω με όλη μου την καρδιά, όχι απλά γιατί το θρησκευτικό φρόνημα το επιβάλλει, αλλά γιατί τα Χριστούγεννα γίνεται κάτι μοναδικό.

Σε όλο τον κόσμο τα Χριστούγεννα εορτάζονται την ίδια ημέρα κι αυτή την ημέρα όλοι οι άνθρωποι θέλουν το ίδιο πράγμα. Θέλουν η ζωή τους να πλημμυρίσει από χαρά κι αγάπη. Αν και η Ανάσταση είναι η κορύφωση του Θεϊκού έργου, για τον άνθρωπο παραμένει ένα μυστήριο που τον μουδιάζει και τον δοκιμάζει, γιατί είναι ένα γεγονός έξω από την προσωπική του εμπειρία. Τα Χριστούγεννα όμως φτιάχνουν ένα σκηνικό ασύγκριτης θαλπωρής. Το θείο βρέφος γεννιέται στην αγκαλιά της πλάσης και όλα τα αστέρια του ουρανού μαζί με τα ζωντανά της γης, γέρνουν πάνω από την φάτνη. Μια εικόνα που μας καλεί όλους να γίνουμε μικρά μωρά. Να αφεθούμε στην αγκαλιά του κόσμου και να αφήσουμε την θεϊκή αγάπη να μεριμνήσει για μας.

Δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στον κόσμο που να μην λαχταρά να ξαναγίνει παιδί. Αυτοί που έζησαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια νοσταλγούν να επιστρέψουν στα χρόνια της ασφάλειας, της ανεμελιάς και της αθωότητας, τότε που μια γλυκιά μανούλα φρόντιζε για όλα. Αλλά κι αυτοί που δεν στάθηκαν το ίδιο τυχεροί στη ζωή τους, περιμένουν από τα Χριστούγεννα να γιατρευτούν όλες οι πληγές τους και να νιώσουν την ζεστασιά μιας μεγαλύτερης αγκαλιάς.

Το αίσθημα πως τούτη τη μέρα σε όλες της καρδιές των ανθρώπων σιγοκαίει ο ίδιος πόθος, είναι ικανό να γκρεμίσει όλα τα σύνορα και να εκμηδενίσει όλες τις αποστάσεις. Ένας χρηματιστής στη Νέα Υόρκη παρακαλά να βρει περισσότερο χρόνο για την κόρη του. Στο  Μεξικό μια μαμά τραγουδάει χριστουγεννιάτικα τραγούδια με τα παιδιά της. Στη Γαλλία ένα ζευγάρι προσμένει για δώρο τον ερχομό ενός μωρού. Στην Αυστραλία ένας μπόμπιρας λαχταρά να δει χιονισμένα έλατα. Στις Φιλιππίνες ένα ορφανό κοριτσάκι προσεύχεται να βρει επιτέλους μια οικογένεια. Στην Σουηδία δυο αδερφάκια εύχονται να ξαναδούν τους χωρισμένους γονείς τους μαζί. Στην Ελλάδα μια γιαγιά ανάβει ένα κεράκι για να είναι καλά όλα τα παιδιά του κόσμου. Στην Αγγλία ένας ανθρακωρύχος ονειρεύεται ο γιος του να έχει ένα καλύτερο μέλλον. Στην Αιθιοπία μια μαμά ελπίζει να πάρει καινούρια παπούτσια για την κόρη της που τρέχει πολλά χιλιόμετρα για να πάει στο σχολείο της.

Ποια άλλη μέρα εκτός από αυτήν, οι ανάγκες των ανθρώπων δεν είναι τόσο ίδιες; Ποια άλλη μέρα εκτός από αυτήν δεν είμαστε όλοι τόσο ίδιοι; Την ίδια ώρα που μια παρέα φίλων θα πίνει ζεστό καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους και θα κουβεντιάζει για το οικογενειακό τραπέζι, μία άλλη παρέα σε κάποια άλλη γωνιά του κόσμου θα κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Την ίδια ώρα που ένας φτωχός πατέρας θα κάνει τον Άγιο Βασίλη στην Ερμού για να συμπληρώσει το εισόδημά του, ένας άλλος πατέρας σε μια άλλη αγορά του κόσμου θα βγάζει το μεροκάματό του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Για μια ακόμη χρονιά, σε όλα τα ραδιόφωνα του κόσμου θα παίξουν τα ίδια χριστουγεννιάτικα τραγούδια, σε όλους τους φούρνους θα ψηθούν τα ίδια κουλουράκια, σε όλους τους δρόμους θα ανάψουν τα ίδια φωτάκια, σε όλες τις γειτονιές  τα παιδιά θα τραγουδήσουν τα ίδια κάλαντα...

Τι άλλο απομένει λοιπόν να κάνουμε, εκτός από το να νιώσουμε την παρουσία όλων αυτών των ανθρώπων γύρω μας και να φυλάξουμε την πιο γλυκιά ευχή για όλους αυτούς που ο πόνος τους θα είναι μεγαλύτερος από την χαρά τους. Για κείνους που τα έχουν όλα αλλά δεν νιώθουν ευγνωμοσύνη, για κείνους που τα έχασαν όλα αλλά δεν απελπίζονται, για κείνους που δεν ξέρουν τι θέλουν και προχωράνε στα χαμένα και κυρίως για κείνους που δεν υποψιάστηκαν ποτέ τι είναι τα Χριστούγεννα...

Καλά Χριστούγεννα!