Οι Κήποι του Πασά

Πολλά έχουν ακουστεί για τους Κήπους του Πασά της Θεσσαλονίκης. Δεξιά από τα ανατολικά τείχη της Άνω Πόλης και ευθεία πάνω από την Ευαγγελίστρια εντοπίζεται ένα υπαίθριο πάρκο για το οποίο πολλά λέγονται κατά καιρούς. Για τους οπαδούς των μεταφυσικών ιστοριών φαντασίας και τρόμου, οι κήποι αυτοί έχουν συνδέσει το όνομά τους με μια μυστική αδελφότητα Τούρκων αξιωματικών που επιδίδονταν σε απόκρυφα τελετουργικά. Μυστικά σύμβολα χαραγμένα πάνω στις βραχώδεις κατασκευές και κωδικοποιημένα γεωμετρικά σύμβολα, λέγεται πως συμπλήρωναν το απόκοσμο σκηνικό των δραστηριοτήτων τους. Η πιο τολμηρή εκδοχή αυτού του θρύλου υποστηρίζει πως η αδελφότητα προχωρούσε ακόμα και σε ανθρωποθυσίες που άφησαν για πάντα το αρνητικό τους στίγμα στο χώρο.
Ένα εξαίσιο άρθρο που βρήκα σε αυτό  εδώ το ιστολόγιο.
http://my-blo.pblogs.gr/2011/02/oi-khpoi-toy-pasa.html
παρουσιάζει αναλυτικά όλες τις ιστορικές λεπτομέρειες σχετικά με την δημιουργία αυτού του πάρκου αλλά και το περιεχόμενο των αστικών μύθων που το περιβάλλουν.

Στο χάρτη που ακολουθεί, θα εντοπίσετε την ακριβή θέση των κήπων. Η σημερινή εικόνα του πάρκου είναι πολύ όμορφη και προσεγμένη. Καθημερινά οι κάτοικοι τις περιοχής επισκέπτονται τον χώρο για να βγάλουν βόλτα τους σκύλους τους αλλά και για να πιουν έναν καφέ στο χέρι. Τα μνημεία που πλαισιώνουν την τοποθεσία σε συνδυασμό με την μοναδική θέα της πόλης, κάνουν το μέρος έναν πολύ όμορφο προορισμό για βόλτα.

Σε αυτό το σημείο όμως θα ήθελα πάρα πολύ να παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία για αυτό το μέρος.
Δεν αδικώ αυτούς που θεωρούν το πάρκο στοιχειωμένο. Έχοντας μεγαλώσει στις γειτονιές της Άνω Πόλης, γνωρίζω πολύ καλά τη βαριά και πληκτική ατμόσφαιρα που επικρατεί σε ορισμένες γωνιές της. Όσο ρομαντική κι αν είναι η βόλτα στα σοκάκια των γραφικών συνοικιών, αυτό το παράξενο συναίσθημα της μελαγχολίας και της αλλόκοτης θλίψης ακολουθεί το κάθε βήμα του περιπατητή. Εξάλλου ουκ ολίγες οι ιστορίες και οι δοξασίες για άπληστους και επικίνδυνους Οθωμανούς του Μεσαίωνα, που έκρυβαν τους θυσαυρούς τους σε απόμερα στενά και που περιφέρονται ακόμα και σήμερα σαν στοιχειμένες ψυχές στα στενά της παλιάς πόλης αναζητώντας το χρυσό τους.

Συγκεκριμένα στους Κήπους του Πασά, υπάρχει μια διαβάθμιση των συναισθημάτων που νιώθει ο επισκέπτης. Στην είσοδο τους, εκεί όπου οι κήποι συνορεύουν με το γειτονικό σχολείο αλλά και τον Ιερό Ναό του Αγίου Παύλου, δεν διαφέρουν από κανένα άλλο πάρκο της πόλης. Προχωρώντας όμως προς τα μέσα, η ατμόσφαιρα βαραίνει. Οι κήποι φτιάχνουν ένα αλλόκοτο σκηνικό όπου ο χωροχρόνος διαστρεβλώνεται με τέτοιο τρόπο ώστε να νιώθεις κατά κάποιο τρόπο εγκλωβισμένος εκεί. Τα βήματα γίνονται βαριά και ένα παράξενο θανατικό σε τυλίγει. Κατά μία έννοια είναι εύλογο αυτό το συναίσθημα αφού αυτό το κομμάτι της πόλης πλαισιώνεται από πολλά ιστορικά νεκροταφεία. Όμως δεν μπορώ να μην σας μεταφέρω το συναίσθημα του τρόμου που με συντρόφευε κάθε φορά που τολμούσα να περιδιαβώ όλη την έκταση του πάρκου.
Δεν μπορώ να ισχυριστώ πως όλοι οι άνθρωποι αισθάνονται το ίδιο όταν επισκέπτονται το μέρος αυτό, αλλά η προσωπική μου εμπειρία δεν ήταν και τόσο ευχάριστη...