Σε συνέχεια με την προηγούμενη πόσο συχνά καταπιέζουμε τον εαυτό μας για να είμαστε συμπεριληπτικοί. Τα συναισθηματικά ξεσπάσματα όταν δεν είναι κανόνας είναι πράξη αυτοσεβασμού και αυτοπροστασίας. Την στιγμή που νιώθουμε πνιγμένοι δεν γίνεται να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό μας. Όλοι μας δικαιούμαστε έναν ζωτικό χώρο μέσα στον οποίο ορίζουμε ο ίδιοι τις αντοχές μας. Αν η Περσεφόνη για παράδειγμα είναι σπουδαίο άτομο αλλά η παρουσία της μας είναι επιβαρυντική ακόμα και για λόγους που δεν βγάζουν νόημα δε θα πρέπει να καταπιέσουμε την ανάγκη μας να την κρατήσουμε μακριά. Μπορεί τη στιγμή του ξεσπάσματος μας να μην είμαστε κατανοητοί αλλά είναι η στιγμή της μετάβασης από μία ανισόρροπη κατάσταση σε μια νέα που θα πάρει χρόνο για να μορφοποιηθεί. Σε αυτό το στάδιο κάποιες επιφανειακές συναναστροφές θα τερματίσουν και κάποιοι ουσιαστικοί δεσμοί θα πάνε ακόμα πιο μακριά. Όμοια και κάποιες συνήθειες και συμπεριφορές. Ακόμα και το ίδιο το σώμα θα αλλάξει. Η όψη μας, η βιολογία μας τα
Σε άλλες εποχές οι νευροδιαφορετικοί θα ήταν οι απόκληροι, οι παράταιροι, οι απροσάρμοστοι, αυτοί που θα έπρεπε να κατεβάζουν ουσίες και φαρμάκια για να αντέξουν τη φασαρία αυτού του κόσμου. Αυτοί που θα έμπαιναν σε άσυλα γιατί θα ούρλιαζαν "κάντε λίγο ησυχία επιτέλους". Τώρα όμως οι συγκυρίες τους δίνουν φωνή. Είναι στα αλήθεια ανάπηρο ένα παιδί που δεν αντέχει τα πολλά οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα ή μήπως ο κόσμος έχει εκτοπίσει την ησυχία; Είναι ένα παιδί ανάπηρο επειδή δεν αντέχει τα αγγίγματα και τις πολλές συναναστροφές ή μήπως οι άνθρωποι είναι παρεμβατικοί και αδιάκριτοι; Έχουν τα παιδιά μαθησιακά προβλήματα ή μήπως το περιβάλλον του σχολείου και του πανεπιστημίου είναι εχθρικό και μονότονο; Οι νευροδιαφορετικοί άνθρωποι αποκαλούνται ανάπηροι από τους πολλούς γιατί δεν θέλουν και δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε έναν άθλιο κι απάνθρωπο κόσμο. Και την αθλιότητα την βλέπουν και οι νευροτυπικοί απλά σε αυτούς αποδίδει άριστα η συστημική πίεση. Οι νευροδιαφορετ